s 'Ochtends word ik wakker met een slecht gevoel. Het lijkt of er iets groots en niet goeds staat te gebeuren. Natuurlijk we gaan vandaag naar USJ, een groot trainingscentrum met allerlei soorten rampen, maar daar zie ik niet in wat er zo fout zou kunnen gaan. Na een snel ontbijt en mijn stretchoefeningen kleed ik me om voor school. Ik irriteer me nog steeds machteloos aan die stomme rok. Maar goed, in de klas ben ik een van de eerste. En net als voorgaande dagen plug ik mijn oortjes in en ontspan voor Aizawa komt. Als hij aankomt heeft hij weer zijn slaapzak mee. Zucht. "Als de klas begint ga je zitten en ben je stil. Ik heb de video's van gisteren bekeken. Bakagou je bent getalenteerd dus gedraag je niet als een kind". Bakagou reageert met een onverstaanbare grom. "Verder sorry dat ik dit niet eerder heb gemeld" de spanning is bijna te snijden en je kan bijna horen wat iedereen denkt namelijk 'niet weer een test he' maar Aizawa gaat verder "Je zal een klassevertegenwoordiger kiezen". Gelijk barst er een enorm kabaal los. Iedereen schreeuwt door elkaar dat ze klassevertegenwoordiger willen zijn. Tot Ida het stemmen voorstelt. Blaadjes worden rondgedeeld. Rustig bekijk ik de klas. Momo is erg zelfverzekerd en Midorya lijkt ondanks dat hij erg nerveus is wel een goede strateeg en een snelle denker te zijn. Tenslotte is er Ida, hij is erg zelfverzekerd en houd zich strikt aan de regels. Ook wist hij net de hele klas stil te krijgen ook al was het net alsof er een bom was ontploft zo druk. Uiteindelijk wordt het voor mij Ida. Na het tellen van de stemmen worden Midorya en Momo de vertegenwoordigers.
Als de bel gaat rent iedereen naar de kantine. Het eten is en blijft echt heerlijk. De hele kantine schrikt op als er een alarm klinkt en een stem door de luidsprekers zegt: " Er is een beveiligingslek niveau 3. Gelieven allen evacueren uit het gebouw". Dan breekt de hel los. Iedereen is in paniek en rent naar de gang. Ook ik, in gedachten denk ik: dit is nog nooit gebeurt in al die jaren dat ik op de campus woon. In de drukte die er heerst wordt ik tegen het raam gedrukt dat langzaam barst. Als ik naar buiten kijk zie ik dat de poort volledig is verpulverd en de pers is ingebroken. De menigte dringt door de gang en terwijl ik probeer duidelijk te maken dat er een bast in het raam zit luistert er niemand. Dan vliegt Ida ineens door de lucht. "Iedereen rustig het is maar de pers. Laten we evacueren op de manier die UA waardig is!" En net voordat iedereen het door heeft breekt het raam. Met een korte schreeuw val ik naar buiten. Voordat ik mijn vleugels kan uit slaan om me te vangen grijpt een hand mijn arm en trekt me terug naar binnen. Als ik omhoog kijk zie ik Todoroki. Dan merk ik hoe dichtbij we zijn. We zijn centimeters van elkaar verwijderd en ik kan elke haarlok en wimper onderscheiden. Zijn linker oog is een mengeling van turquoise en cyaan en zijn rechter stormachtig grijs en lijkt net vloeibaar zilver. Het litteken van een verbranding is net iets meer roze dan de rest van zijn huid. Snel doen we beide een stap achteruit. "O.... he bedankt" zeg ik ongemakkelijk. "Ja.....geen probleem" hij antwoordt. Het lijkt alsof hij meer wil zeggen maar doet het niet. Rustig lopen we samen terug naar de klas. Binnen gaan we snel zitten en kijken naar Midorya die voor de klas staat." Hum ..... ik vond het een goed idee om een andere klassenvertegenwoordiger aan te wijzen. Als ik iemand zou mogen aanwijzen. Ida, hij was een grote hulp tijdens de chaos in de kantine". Zoals ik al zij een groot denker en een nobel hart maar wel erg onzeker. "Als de klassenvertegenwoordiger mij nomineert dan zal ik deze uitdaging aannemen. Ik hoop dat ik een goede zal zijn".
Dan is het tijd om naar USJ te gaan. Ida blaast op een fluitje " oké allemaal maak twee rijen op volgorde van leerling nummer om gestructureerd in te stappen". Alleen luistert er niemand en stormen ze de bus in. Rustig leg ik een hand op Ida's arm en geef ik hem een kleine glimlach voor ik zelf instap. Ik ga ergens zitten bij het raam en kijk naar buiten. Na een tijdje komt Todoroki naast me zitten. Er is een gemakkelijke stilte en terwijl ik uit het raam kijk veeg ik onbewust mijn haar achter mijn oor.
Todoroki's POV
Als ik in de weerspiegeling van het raam kijkt zie ik het gezicht van Hana. 'Ze is prachtig' gaat er door mijn hoofd. 'Wacht wat ben ik aan het denken!' Een groot litteken loopt van net boven haar rechter oog naar beneden over haar hals en sleutelbeen haar tanktop in. 'Hoe ver zou het nog door lopen?' vraagt ik me af. Dan overwint mijn nieuwsgierigheid van het masker dat ik altijd op houd. "Hoe kom je aan het litteken over je gezicht!" Onmiddellijk schrikt ze op uit haar gedachten en veegt haar haar weer voor haar gezicht om het te bedekken. "Ik had een soort van gestoorde vader" antwoordt ze nonchalant en toch onzeker. "Wat bedoel je?" vraag ik verwart. Een half gestoorde vader heb ik ook wel maar daar hou ik geen littekens aan over. Nou ja niet specifiek aan mijn vader. "Mijn vader hield er van om te kijken hoe ver hij kon gaan tot ik brak na mijn moeders dood op mijn 1ste verjaardag. Dit bracht me in coma op mijn 3de . Hij overleed tijdens een schurken aanval". Oké ik weet niet wat ik verwachte maar niet dit in ieder geval. Ze was mishandeld op zo'n jonge leeftijd en leefde nog! Nadat ze in coma lag op haar derde! "En waar woon je nu dan?" "Bij mijn oom Aizawa op de campus". Ze zegt dit alsof het niets is. Wacht haar oom is Aizawa? Daar had ik hem niet voor aangezien. "De andere helden zijn mijn familie nu. Ze helpen me veel met mijn training en de patrouilles die ik heb als held" gaat ze verder terwijl ze naar buiten kijkt. Nu ze het zegt ze lijkt erg veel op de heldin Elementa die voor het eerst haar hele gezicht toonde tijdens de video waar ze bewees sterker te zijn dan All Might. Zou ze? Nee dat is onmogelijk Elementa zou veel ouder moeten zijn ze is al heldin voor ongeveer 10 jaar!
Nami's POV
Waarom vertel ik hem dit allemaal? Ik heb me nog nooit zo op me gemak gevoelt bij iemand. Zelfs Shota niet! Wat als hij de link legt en me herkend als hij de video van Mic heeft bekeken. Dat is voor het eerst dat ik mijn gezicht niet verborg onder een capuchon. De rest van de rit zitten we in een comfortabele stilte, beide verzonken in onze eigen gedachten. Tot Shota's stem me doet opschrikken. "Nu stop rotzooien we zijn er". En ja hoor kijk ik weer naar buiten zie ik het grote gebouw met de koepel van USJ.
