"Kom op Nami nog een paar keer dan ben je er!" In de training 's ruimte is het rustig, alleen ik en Aizawa. Het gewichtheffen is weer meer dan de vorige keer en mijn armen staan in brand. "49, 50! Je bent er!" Met een zachte zucht hang ik de gewichten terug en lig uitgeput op de grond. Zo gaat het nu al 13 jaar. Trainen voor dat ene doel en het ook kunnen behouden. Een pro-heldin zijn. Ik heb niets liever gedaan dan mensen helpen. Of dat nou was met iets kleins of met een aanval van een schurk. Helpen wilde ik altijd. Sinds mijn 10de heb ik mijn officiële heldenlicentie. Het begon toen een van de anderen helden mij mee namen naar een gevecht ik moest van hen verborgen blijven in de schaduw, maar toen ik zag dat ze het moeilijk hadden bewoog mijn lichaam als vanzelf en mijn 6 jarige ik schaatste voorbij en bevroor de boel. Zodra ik weer was verdwenen dachten de toeschouwers dat ik een nieuwe held was. Gelukkig had ik al een soort van heldenkostuum hoewel het toen nog slechts bestond uit een cape met capuchon.
Terug in mijn appartement maak ik eten en lees nog een deel uit mijn boek. Over 2 weken begint school. Tot nu toe ben ik altijd thuis onderwezen door Midnight. Ze is een andere heldin en als een moeder, zus en beste vriendin geweest sinds ik op UA high ben gaan wonen. Maar nu willen ze dat ik meer om ga met leeftijdsgenoten. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit met iemand van mijn leeftijd gesproken. Het was altijd ik en de pro-helden die minstens 10 jaar ouder waren dan ik. Geen tijd om uit te gaan en vrienden te maken. Ik train altijd als ik niet patrouille loop. Dat is eenmaal 1 van de taken van een pro-held. Je loopt patrouille en als je een schurk ziet pak je hem aan. Ik ben de nummer 3 heldin; de element control hero Elementa.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------De eerste schooldag, ik ben zo nerveus. Ik ontmoet 20 anderen van mijn leeftijd op 1 dag! Wat zouden ze van me vinden? Vinden ze me aardig? Wat als ze me helemaal niet mogen?! Nog moe en stijf van de zenuwen kom ik uit bed en kleed me in het uniform. Een donkergroene rok die tot halverwege mijn bovenbeen eindigt (ik haat rokken, je kunt niet eens normaal zitten!), een witte blouse en een grijs jasje met groene en rode details. Zelf voegde ik nog een zwarte panty en vingerloze handschoenen aan toe zodat je mijn littekens die overal op mijn lichaam zitten niet zou zien. Na snel mijn lange zwarte haar in een vlecht over mijn schouder te hebben gelegd race ik naar de keuken voor ontbijt. Oké kwart voor negen ik heb nog een kwartier. Ik ga maar alvast dan ben ik de eerste is het niet zo druk in de gang en het lokaal. Fout. Blijkbaar wilde iedereen vroeg zijn op zijn eerste schooldag. Als ik de deur open is het een drukte van jewelste. Iedereen schreeuwt door elkaar en maakt vrienden. Zodra ze me zien valt de klas stil. Elk persoon kijkt me aan. Ging dat zo ook bij de anderen of is het alleen bij mij? "Wow we hebben echt geluk met de mooie meisjes in de klas" hoor ik een kleine jongen met raar bolletjes haar zeggen. Verlegen draai ik mijn hoofd weg en verberg mijn gezicht met mijn haar. Achterin het lokaal zit een jongen met de ene helft rood haar en de andere wit. Ook zijn ogen zijn verschillend. Achter hem is nog een stoel vrij. "Is deze stoel vrij?" vraag ik verlegen. " Ja tuurlijk" is het antwoord. Zijn stem is verrassend monotoon net als de mijne. Rustig ga ik zitten en plug mijn oortjes in. Met de rustige muziek in mijn hoofd kijk ik uit het raam. Na een goede 10 minuten komt Aizawa eindelijk binnen. Met zijn gele slaapzak. In gedachten facepalm ik. Ik had nog gezegd dat hij dat ding niet mee moest nemen naar school; in ieder geval niet de eerste dag. Uit het niets zegt hij met een blauw PE uniform in zijn hand "Misschien een beetje plotseling maar trek dit aan en kom naar het PE veld".
Nadat we allen ons uniform hadden vertrokken we naar de kleedkamers. In een hoekje kleed ik me om. Zo veel mogelijk uit het zicht van de meiden. Als eerste ben ik op het veld. " Oom, ik had toch gezegd dat je niet op de eerste dag van het jaar je gele slaapzak moest meenemen." " Maar ik was moe." " Alsof ik geen nachtelijke patrouilles heb." Als snel was de rest hier. " we doen een quirk begrip test" deelde Aizawa mee. "Maar dan missen we de oriëntatie en toelatingsceremonie" een meisje met kort bruin haar zegt. " Als held heb je geen tijd voor zulke ontspannen activiteiten. Nu Bakagou hoeveel had je met bal worp op de junior high?" "67 meter denk ik" antwoordt hij. " Goed gooi dan nu nogmaals maar dan met je quirk. Hou je niet in". "Je vraagt erom. STERF!" Serieus zei hij nou gewoon sterf? Die jongen is gek. Maar wel erg sterk denk ik als Aizawa het resultaat laat zien. 705,2 meter is niet niks. "Jullie kennen deze tests al maar nu mag iedereen zijn quirk gebruiken, behalve Hana. De gene die als laatste wordt geplaats na alle 8 de tests zal worden gezien als geen potentieel en direct worden uitgewezen". "Je wilt me hier echt weg hebben hé" fluister ik tegen mezelf. Als eerst hebben we de 50 dashboard. Bakagou stuwt zich voort met explosies, de jongen met half wit half rood haar schaatst op ijs en een andere kerel heeft motoren in zijn kuiten. Dan is het mijn beurt. Jammer genoeg hebben we een oneven aantal mensen en moet ik dus alleen. Zucht. "Op uw plaatsen" zegt de tijden bijhoud robot. Als ik klaar sta wist Aizawa mijn quirk en op het piepje ren ik er vandoor zo snel als ik kan. "1,75 seconden!" piept de robot opgewonden. Yes nieuw record! Het oude was 2 seconden, dus dan helpt die uithoudingsvermogen toch wel.
Gripsterkte. "Ik snap nog steeds niet waarom ik mijn quirk niet mag gebruiken" zeg ik tegen Aizawa. "Omdat je zonder je quirk al sterker bent dan wie dan ook". " Dat valt best mee" zeg ik terwijl ik in de machine knijp. " Verpulverd" klinkt het robot stemmetje weer. "Oké misschien niet" mompel ik als ik de geschokte gezichten van mijn klasgenoten zie. De uitkomst: 5094 kg. "Nami! Heb je nou alweer zwaardere gewichten gebruikt!" "Misschien?" antwoordt ik met een klein stemmetje. "Moet ik je blijven herinneren aan een paar jaar terug?" berispt Aizawa me. "Nee".
Verspringen. Best makkelijk. Met een kleine aanloop en een hoge sprong met een paar salto's om het bereik te vergroten, spring ik over de zandbak heen en land geruisloos op de grond.
Na nog een paar tests komen we aan bij het laatste onderdeel. Bal worp. Natuurlijk ben ik weer als laatste aan de beurt. Met de bal in mijn hand ga ik rustig klaarstaan. Mijn gezicht naar mijn klasgenoten, benen voor elkaar licht gebogen en de bal in mijn nekholte. Ik plaats alle kracht die ik heb in mijn rechter arm, draai me om en gooi de bal. Na een minuut of twee, drie klinkt het piepje. Aan Aizawa' s gezicht te zien heb ik mijn record weer verbroken. " 1500 meter" bevestigt hij mijn vermoeden.
Weer in de klas laat Aizawa ons de resultaten zien. Als ik kijk zie ik mijn naam bovenaan staan samen met een meisje Momo nog iets. Ik kan haar naam niet eens in gedachten uitspreken zo ingewikkeld is het. Op de tweede plaats staat Todoroki Shoto, de jongen met rood en wit haar. " O ja ik loog over de uitzetting, het was een rationele leugen om het beste in jullie naar boven te halen". Een jongen met groen haar en ogen in dezelfde kleur haalt opgelucht adem. Hij zou dan Midorya Izuku moeten zijn. De persoon die als 21ste en dus laatste werd geplaatst.
