Zor Aşk||YapBar [TAMAMLANDI]

19.bölüm (final)😞

Barış  derin bir nefes aldı daha sonra durunun  başını yukarı kaldırdı "ama sen hep gel burdan dinle tamammı küçük kızım.. çünkü unutma bu kalp hep  senin, sizin için atacak" duru barışa sıkı sıkı sarıldı  "Of tamam yeter bu kadar duygysallık ya" dedi can "içim şişti vallahi" dedi hepimiz  güldük  kim bilirdi o gülüşün hepimizin son gülüşü olacağını..

Barışı muayne amaçlı götürdüler yaklaşık 1 saat gelmediler daha sonra doktor çıktı "iyi demi barış?"doktor derince nefes aldı "son günlerini iyi geçirsin olur mu?" Kalbimde bir sızı gözümde bir yaş herşeyin bukadar çabuk bitceğini kim bilirdi ki hıçkırıklarla ağlamaya başladım kafama vura vura soktuğum o cümlelerin bi anlamı kalmamıştı gidecekti işte.. "Hayır hayır.. gidmeyecekki benim sevgilim beni  bırakıp bir yere gitmez bilirim  ben.."

Odaya  girdik barış biliyordu bizi görünce  gözlerini sıkıca kapattı ağlamamak için  sıktı kendini en sonunda  bıraktı kendini en sonunda gülümsemeye çalıştı  elinden tuttum ikimizde ağlamaktan harab olmuş gözlerimize baktık  "yapma bunu kendine be yapma.."derince nefes aldı "hiç bişey olmamış gibi davranın ben hasta değilmişim gibi mutlu  geçiriyim son günlerimi" güldüm elimi yanağına koydum  "tamam... tamam sen nasıl  istersen" o gün unuttuk her şeyi bol bol eğlendik güldük ve daha nice sini yaptık ben bu adamın gülüşü, kokusu, kendisi olmadan nasıl yaşayacaktım ben bu adam olmazsa ölürüm..

Sabah kalktık  bir güzel kahvaltımızı da yaptık "duru yaprak yesenize" bizse duruyla barışa odaklanmıştık "yok sen yr ya aç değiliz" tabi bizimkiler davar gibi yiyordu "Yavaş  can yavaş" "bişi olmaz ya bana" "allahım niye  bu, bu kadar salak yarabbim" güldük  çocuklar bişeyler  almaya gittiler  bense barışla kaldım birden öksürmeye başladı  "barış iyimisin" "iyiyim ya"  güldüm saçlarını  okşadım "ben sana bi çay alayım" tamam anlamında  kafasını salladı  koşarak  çıktım ama baya sıra vardı yaklaşık 15 dk da anca iki tane çay alabilmiştim iki tanede şeker almıştım  daha sonra koşarak yukarı çıktım kapının koluna basıtırdım içeri girdim "barış kaç şek-" o an gördüğüm şeyin gerçek olmamasını  diledim makinadaki çizgiler dümdüzdü ve o iğrenç ses geliyordu  kulaklarıma barışın gözleri kapalı saçları alnına  düşmüş  teni bembeyaz olmuştu  elimde ki çayları yere düşürdüm  koşarak barışın  yanına gidip çömeldim elleri buz gibiydi gözlerimdeki yaşlar  boşaldı "gidemezsin gidemezsin!" "Beni bırakamazsın hayır!" Başımı barışın eline gömdüm ve yatağın bazasını yumruklamaya başladım  "Gidemezsin! Sen gidersen her şey biter bende biterim!" Dudakları kırmızılığını yitirmeye başlamıştı hemen  koridor a çıkıp bağırmaya başladım "DOKTOR DOKTOR YOKMU?!" Hemşire ve doktor koşturarak yanıma  geldi ve içeri girdi elektroşok fln uyguladılar  ama nafile  "ölüm saati 15:38" beyaz çarşafı örtdüler üstüne bense sadece bakıyordum sevdiğim adam ın gidişine..

1 yıl sonra

1 yıl oldu sevdiğim adam gideli  1 yıl  oldu nefesim gideli 1 yıl oldu yaşama sevincim gideli  ne yaşamak vardı bana nede mutlu olmak vardı mutlu olmak  bundan sonra haramdı bana yine barışın  mezarının başında yine gözlerimde yaşlar yine ağzımda bitmek bilmeyen özlem, sevgi sözcükleri haram ki bana yaşamak bu gün son günümdü benim  sevdiğim adama kavuşmak için çok az kalmıştı çok az..

Selam.. final üzüldüm açıkcası bu hikayeninde sonuna geldim. Hey sen! Evet sen bu hikayeyi buraya kadar okuduysan çok teşekkür ederim
Yeni hikayem yarın yayımda  olur!