[ท่องยุทธภพกับสองพี่น้องสุดเทพ BL]

ตอนที่ 2

"อะแฮ่ม! เอาล่ะข้ารู้แล้วว่าเพราะเหตุใดพวกเจ้าถึงได้หลงมายังมิติของข้า" พอดูอะไรสักอย่างในลูกแก้วเสร็จลุงเทพก็กระแอ่มไอออกมา แล้วตกลงพวกผมมาที่นี่ได้ยังไงวะ? "บอกมาดิลุง พวกเรารอฟังอยู่เนี่ย" ผมเร่งรัด
แกเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที แล้วหน้าน่ะทำไมถึงได้ซีดขนาดนั้น "พวกเจ้าทั้งสองจะให้สัญญากับข้าข้อหนึ่งได้หรือไม่ แลกกับการที่ข้าจะบอกพวกเจ้าเรื่องนี้" ทำไมต้องสัญญา? พวกผมมองหน้ากันก่อนจะเป็นผมที่พยักหน้าไปแบบส่งๆ ก็คนมันอยากจะรู้เหตุผลเร็วๆ ยังมามัวขอสัญญาอะไรก็ไม่รู้ เฮ้อ...

"ดี ถ้าอย่างนั้นทุกคำพูดของข้าพวกเจ้าก็ฟังแล้วก็อย่ามาโกรธข้าเล่า"

"เล่ามาเถอะครับพวกผมสัญญากับคุณลุงไปแล้วจะไม่ผิดสัญญาแน่นอนครับ"

พระเอกมากน้องกูเล่นเอาสะกูเป็นตัวร้ายต๊อกต๋อยไปเลย ผมคิดว่ามันควรเลิกเป็นสายลับจับโจรแล้วไปเอาดีด้านการแสดงดีกว่านะ มันแสดงได้โครตเนียน นี่ผมอยู่กับมันมานานหรอกถึงได้ดูออก ไม่ได้ตั้งใจจะด่ามันว่าตอแหลเลยนะ เชื่อผมสิ

"เหตุที่พวกเจ้าจากโลกไปก่อนเวลาอันสมควรนั้นเกิดจากการละเลยหน้าที่ของเทพองค์หนึ่ง..." ฟังมาถึงตรงนี้ผมก็ขมวดคิ้ว การละเลยหน้าที่ของเทพ? "แล้วที่พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ก็เพราะวิญญาณของพวกเจ้าจะเชื่อมโยงกับผู้ที่คุมชะตาของพวกเจ้าอยู่" อา...ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าใครที่เป็คนทำให้พวกผมตาย และไอจันทร์เองก็น่าจะรู้เหมือนกันดูจากใบหน้าของมันที่เคยประดับรอยยิ้มบางตอนนี้กลับมีเพียงใบหน้าที่เรียบตึง ซึ่งมันจะเป็นเฉพาะตอนไม่สบอารมณ์เท่านั้น

ส่วนผมจากที่ขมวดคิ้วก็เริ่มที่จะแย้มรอยยิ้มส่งไปให้ลุงเทพ หึหึ เทพองค์ที่ละเลยหน้าที่นั้นคุณคิดว่าเขาจะมีเหตุผลดีๆให้ผมฟังมั้ย?

"พะ...พวกเจ้าสัญญากับข้าแล้วว่าจะไม่โกรธ! ถึงข้าจะเป็นเทพชะตา แต่การทำร้ายวิญญาณก็ถือว่าเป็นการทำผิดกฎที่ร้ายแรงเชียวนะ" นี่จะบอกว่า ถึงจะเป็นเทพแต่ก็ต่อสู้กับพวกเราไม่ได้เพราะมันผิดกฎสวรรค์สินะ อืมม