[ท่องยุทธภพกับสองพี่น้องสุดเทพ BL]

ตอนที่ 18

เข้าสู่เช้าอันสดใส จวนเงียบสงบที่ห่างไกลไร้ความวุ่นวายของสองพี่น้องเฟยหงและหวงเยว่ ตอนนี้กำลังมีแขกผู้เป็นถึงปรมาจารย์มาเยี่ยมเยือนถึงที่ และด้วยความมาแต่เช้านี้เองทำให้เจ้าบ้านอย่างเฟยหงไม่สบอารมณ์อย่างหนัก เพราะมารบกวนการนอนอันมีค่าของเขา!!

"ท่านมีธุระสำคัญอันใดถึงได้มารบกวนพวกข้าแต่เช้าเช่นนี้หรือขอรับ" คำพูดจิกกัดและสายตาอาฆาตมาตรฐานของเหยงทำเอาปรมาจารย์อาวุธเซียนถึงกับเหงื่อตก ก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอื้อก หวงเยว่ที่เห็นใบหน้าอันซีดเซียวของผู้เฒ่าช่างแล้วก็ได้แต่สงสารส่งสายตาเห็นใจไปให้ "เอ่อ  ข้ามีเรื่องมาขอร้องกับพวกท่านทั้งสองขอรับ" เจอกันวันเดียวก็มาขอร้องกันซะแล้วหรอ? นี่ผมยังนับตาเป็นคนแปลกหน้าของผมอยู่เลยนะจะบอกให้ เหอะ!
ต้องมีความกล้าขนาดไหนถึงได้กล้ามาขอร้องคนที่เพิ่งจะเห็นหน้ากันแค่ครั้งสองครั้งเนี่ย

"ทำไมต้องเป็นพวกข้า?" ผมถามอย่างหงุดหงิด อารมณ์อยากนอนก็ยังคงหลงเหลืออยู่รีบคุยจะได้เสร็จๆ ไอแสบก็นอนอุ๊ปุ๊อยู่บนเตียงผมกลัวว่าถ้าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอผมจะงอแงนะสิ "เป็นพวกท่านน่ะดีแล้วขอรับ" ปรมาจารย์อาวุธเซียนเช่นเขาอยากจะร่ำไห้เสียเหลือเกินเมื่อสบกับดวงตาของเจ้าบ้านผู้พี่อย่างเฟยหง ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเขาจะไม่โผล่มาให้คนงามอารมณ์ขุ่นมัวสักนิด แต่นี่เป็นถึงงานใหญ่ของสำนักเซียนใหญ่หกสำนักและสำนักเซียนเล็กเซียนน้อยทั้งหลายอีกมาก งานชุมนุมเซียนที่กำลังจะจัดขึ้นนั้น สำนักกระวิหคเหินเวหาของพวกเขายังขาดผู้อาวุโสอีกสองคนถึงแม้ว่าจะไม่เป็นปัญหามากนักเพราะถึงยังไงสำนักวิหคเหินเวหาของเขาก็คือที่สุดของสำนักเซียน แต่ว่าการที่มีทั้งสองผู้แข็งแกร่งอย่างท่านเฟยหง และท่านหวงเยว่ไปล้วนเป็นการดียิ่งกว่าเป็นไหนๆ

"ท่านตาท่านเอ่ยธุระของท่านมาเถิดท่านพี่ของข้าจะได้กลับไปพักผ่อน" หวงเยว่จิบชาเอ่ยบอกผู้เฒ่าช่างที่กำลังจนไปกับภวังค์ของตัวเองไม่ได้รับรู้รังสีทมิฬที่กำลังจะขยายอาเขตกว้างขึ้นเรื่อยๆเลยแม้แต่น้อย "อึก! คะ  คือว่-" ยังไม่ทันที่ผู้เฒ่าช่างจะได้กล่าวธุระอันใดออกมาก็มีเสียงกำปนาศดังขึ้นนำพาบุคคลทั้งสามสะดุ้งตกใจกันเป็นว่าเล่นแต่คนที่ตกใจที่สุดคงไม่พ้นผู้ที่ได้สถานะท่านแม่มาหมาดๆอย่างเฟยหง ร่างระหงดีดตัวขึ้นไปบนชั้นสูงสุดอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งเข้าไปใกล้เตียงแล้วช้อนเจ้าก้อนซาลาเปาขึ้นมากอดปลอบ "จุ๊ๆๆ อย่าร้องๆ โอ๋ๆ แม่อยู่นี่แล้วหยุดร้องนะครับเด็กดี~" น้ำเสียงอ่อนโยนถูกนำมาใช้ปลอบเด็กทารกในอ้อมแขนเบาๆราวกับกลัวว่าถ้าหากพูดเสียงดังมากว่านี้จะทำให้เจ้าก้อนร้องไห้หนักขึ้น