[ท่องยุทธภพกับสองพี่น้องสุดเทพ BL]

ตอนที่ 13

ผมเดินสำรวจป่าไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ตลอดการเดินสำรวจป่าก็มีสัตว์อสูรตัวเล็กตัวน้อยให้เห็นบ้างประปรายไม่เห็นว่ามันจะอันตรายอย่างที่เขาเล่าลือกันเลย หรือว่าจะเป็นเพราะไท่หยางกับเยว่เลี่ยงกันนะ? อืม..เป็นไปได้

"พวกเจ้าทั้งสองคนแปลงกายเป็นมนุษย์เถอะ ดูสิสัตว์อสูรไม่มีให้เห็นสักตัวก็เพราะไอปราณของพวกเจ้ามันแผ่ไปทั่วนะสิ"

"คุณชายถ้าพวกข้าไม่แผ่จิตสังหารหากพวกมันเข้ามาเพื่อมุ่งทำร้าย ท่านจะเป็นอันตรายนะขอรับ" เยว่เลี่ยงกล่าวอย่างรอบคอบ มันก็ดีที่คิดการไกลแต่ว่านะฉันมาเพื่อหาความสนุกสนานถ้ามีพวกนายมาคุ้มกันฉันราวกับบอดี้การ์ดแบบนี้ฉันจะไปสนุกได้ยังไงฟร่ะ!!

'ตู้ม!!!'

ยังไม่ทันที่ผมจะได้บอกให้ทั้งคู่แปลงกายอีกรอบก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นไม่ไกล้ไม่ไกล "เสียงมาจากทางป่าชั้นใน" ไท่หยางพึมพำแต่แน่นอนว่าพวกเราทั้งสองคนได้ยิน ชัดเจนเลยล่ะ "พวกเจ้าเร่งแปลงกายแล้วตามข้ามา" พูดจบผมก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดบนยอดต้นไม้มุ่งหน้าไปทางยังที่เกิดเหตุทันทีอย่างไม่รีรอ ว่าแล้วชุดที่ผมใส่อยู่สะดวกกว่าเป็นไหนๆ

"ท่านแม่ทัพ อสูรพวกนี้มีมาเรื่อยๆไม่หมดไม่สิ้นเสียทีข้าเกรงว่าเราจะเสียเวลาในการสำรวจป่านะขอรับ" หลี่เฉียงหรือรองแม่ทัพแห่งแดนใต้พูดพร้อมกับเอี้ยวตัวหลบกรงเล็บของอสูรวานรเผือกไปด้วย ไม่ใช่ว่าเขากลัวที่จะต้องต่อสู้กับพวกมันเพราะเขาเองก็ผ่านสนามรบมานับครั้งไม่ถ้วนกับไอแค่วานรเผือกพวกนี้นับเป็นอะไรได้ แต่หากต้องเสียเวลาสู้กับพวกมันการสำรวจป่าแห่งนี้จะต้องยืดเยื้อขึ้นอีก ถึงจะพอรู้มาบ้างว่าชาวบ้านต่างก็หวาดกลัวป่าแห่งนี้เพราะมีสัตว์อสูรที่อันตรายอยู่มากจนท่านแม่ทัพต้องมาทำการบุกเบิกเช่นนี้แต่เวลาที่ต้องสำรวจนั้นมีน้อยนัก