[ท่องยุทธภพกับสองพี่น้องสุดเทพ BL]

ตอนที่ 26 (เฉียงหรง×หวงเยว่)

หลังจากจับยาพิษกรอ- เอ๊ย! ป้อนยาอีกฝ่ายเสร็จผมก็ละจากคนป่วยมาสำรวจและเก็บสมุนไพรระดับสูงในป่าต่อ พื้นที่ใกล้ๆกับต้นไม้ใกล้ลำธารนั่นแหละ สมุนไพรที่อยู่ใกล้กับลำธารล้วนมีปราณสูงทั้งนั้นเพราะว่าได้พื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์สูงกว่าที่อื่น

เก็บสมุนไพรมาได้สักพักผมก็เข้ามาในบ้านเพื่อเปลี่ยนชุด ชุดก่อนหน้านี้ก็เปื้อนเลือดของเด็กน้อยนั่นไปหมด คราวนี้ผมเลือกที่จะใส่ชุดของยุคนี้เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยของผู้คน ชุดที่ผมเลือกมาใส่ก็คือชุดสำหรับฝึกวรยุทธ เสื้อตัวในจะเป็นสีฟ้าอ่อน

ส่วนเสื้อตัวนอกก็จะเป็นสีขาวแบบเรียบๆไม่มีลวดลายอะไรทั้งสิ้นแต่ก็ยังดูหรู คลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีฟ้าเข้มปักดิ้นเงินลวดลายเมฆา และผูกผ้าคาดเอวสีขาวลวดลายเมฆาสีน้ำเงินเข้าคู่กัน จัดการรวบผมให้เป็นทรงหางม้าก่อนจะใช้ริบบิ้นสีเดียวกันกับผ้าผูกเอวมามัด แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว เอาล่ะ! ได้เวลาไปเดินแฟชั่นโชว์แล้ว!!

ใช่ซะที่ไหนล่ะ! ได้เวลาออกจากบ้านไปดูคนป่วยแล้วต่างหาก

ผมออกจากบ้านแล้วเดินกลับไปยังทางที่จากมาก็เจอกับร่างของเด็กน้อยที่ใบหน้าปรากฏเค้าความหล่อมาแต่ไกลเส้นผมที่ไม่ได้รวบขึ้นตกลงมาคลอดเคลียกับใบหน้านั่นทำให้คนดูเย้ายวนยังไงก็ไม่รู้ พอเลื่อนสายตาลงไปยังช่วงล่างก็พบกับซิกแพคที่ผมอยากมี แต่ก็ไม่มี น่าอิจฉาจริงๆเลย 

ผมเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆจนคนป่วยลืมตาตื่นขึ้นมาจ้องหน้าผมนัยตาสีมรกตนั่นทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็เลือกที่จะปัดข้อสงสัยนั่นทิ้ง "อาการเจ้าดีขึ้นมากแล้วล่ะ ทีนี้ก็กลับบ้านเจ้าไปซะ ข้าไม่มีเวลามาดูแลเจ้าทั้งวันหรอกนะ" อย่า อย่าคิดว่าผมจะเป็นเหมือนนางเอกในนิยายนะครับที่ว่าช่วยก็ต้องช่วยให้สุดอ่ะ แบบนั้นมันวุ่นวายจะตายไป เหอะ

"............"  ไม่ตอบ เป็นใบ้หรอวะ?

"ถ้างั้นข้าไปล่ะ" ผมหันหลังเดินออกมาแต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะคล้ายว่าผมกำลังจะเจอกับปัญหา "แล้วเจ้าจะตามข้ามาทำไมกันเล่า ไม่กลับบ้านหรือ?" ใช่ไอ้เด็กมันตามผมมาครับทุกคน ก็บอกอยู่ว่าให้กลับบ้านจะมาเดินตามหาพระแสงอะไร เอ๊ะ หรือว่าบ้านไอ้เด็กมันไปทางนี้วะ พอคิดได้ดังนั้นผมก็ไม่สนใจอะไรแล้วหันกลับมาเดินสำรวจป่าแทน

ประเด็นคือเด็กมันก็ยังตามผมอยู่ไง! ผมหันไปมองหน้าเด็กนั่นก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นตัวคนไม่มีเสื้อผ้าใส่ ใส่แค่กางเกงสีขาวบางๆ อ้อ คงอายแล้วไม่กล้าเดินกลับบ้านสินะ พยักหน้ากับตัวเองในใจเสร็จผมก็หยิบชุดจากในบ้านออกมา มันเป็นชุดของเฮียนั่นแหละครับแต่มันเป็นสำหรับผู้ชายไงไม่ใช่เกอแบบผม

ผมกับเฮียก็เลยใส่ไม่ได้ "อะ เอานี่ไปใส่ก่อนก็แล้วกัน" ผมโยนชุดสีดำไปให้เจ้าตัว เด็กมันก็รับแล้วเอามาใส่แบบง่ายๆเลยครับไม่มีปริปากบ่นเลยสักคำ เออ พูดง่ายดีว่ะ

"แล้วชื่อแซ่ของเจ้าล่ะเด็กน้อย" ผมมองสำรวจร่างกายของเขาหลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว อยากจะบอกว่า มันหล่อนะครับนี่ขนาดยังเด็กถ้าโตไปแล้วจะขนาดไหน สงสัยสาวๆและเกอทั้งหลายคงระทวยกันหมดล่ะถ้าได้เจอหน้าไอ้เด็กอ่ะ แต่ผมเนี่ยมีความต้านทานของสวยๆงามๆสูงครับ อยู่โลกเดิมก็เจอมาเยอะ แต่ก็ธรรมดาไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย

ว่าแต่ไอ้เด็กนี่พูดได้รึเปล่าวะ ตั้งแต่เจอหน้ากันก็ไม่เห็นปริปากพูดออกมาสักคำ หรือกลัวดอกเหมยหล่นจากปาก (ไม่เอาหรอกดอกพิกุล เพราะนั่นมันพิกุลทองเวอร์ชั่นไทย แต่นี่ดอกเหมยเวอร์ชั่นจีน)

"เฉียงหรง สวี่เฉียงหรง"