Life Of A Nerd {voltooid}

17.0

Vandaag is de verassings babyshower van Yasmina. Ik ben wezen shoppen met Faisal en heb een super schattige cobert gekocht. Het is een baby blauwe en ik ben er gewoon verliefd op geworden. Ik combineer hem met een strakke jeans en een wit basic shirtje. 'Je kan binnenkomen.' Zeg ik en begin aan mijn make-up. 'Iscool make-uppop.' Zegt Faisal en gaat weer op mijn bed zitten. 'Oke leuk, maar hoe vind je mijn outje?' Vraag ik en sta op. Ik draai een rondje en poseer in het rond. 'Wauw prachtig!' Zegt hij overdreven en gaat verder op zijn telefoon. 'Wat speel je nu weer?' Vraag ik en smeer wat foundation op mijn gezicht. 'Wie zegt dat ik iets speel? Misschien lees ik wel iets heel interessants.' Gaat hij in de verdediging. Ik moet lachen. 'Wat lees je?' Vraag ik. 'Theorie van Borem?' Zegt hij vragend. 'Orem, bijna goed slimmerik.' Zeg ik lachend. Hij moet lachen. 'Zet eens een leuk liedje op.' Zeg ik en concentreer me op mezelf. 'Niet zoveel scheldwoorden. Rap is sowieso slecht.' Zeg ik. 'Wat luister jij dan mevrouw?' Vraagt hij. 'Doe dit liedje op.' Zeg ik en pak zijn mobiel. Ik zing mee terwijl ik verder ga met me opmaken. 'Dit is bagger. Ik doe mijn ding.' Zegt hij. 'Doe dan iets Marokkaans. Iets ouderwets. Dat vinden we beide leuk.' Zeg ik. 'Prima, maar tijdens ons huwelijk gaan we wel vaker rap luisteren hoor.' 'Dacht het niet.' Mompel ik. 'Ik hoor je gewoon hoor.' Zegt hij. Ik moet lachen en focus me weer op mezelf. Na een kwartiertje, misschien iets langer oeps, ben ik klaar. Ik laat mijn haren los en doe een schattige haarband in. Het heeft dezelfde kleur als mijn colbert. Ik maak een paar selfies en dwing Faisal dan om een paar foto's van mij te maken. We maken er een paar samen en verveeld duwt hij me dan weg. 'Gaan we weg? Ik word gek van jou.' Zegt hij dan. 'Yes bijna.' Zeg ik en spuit wat parfum. Ik pak zijn hand en vermoeid duwt hij me weg. 'Je bent echt een clown he.' Lacht hij en loopt naar beneden. 'Ibrahim ben je klaar?' Roep ik hard. 'Ten eerste au, ten tweede hij zit hier.' Zegt Faisal en kijkt me droog aan. 'Oeps.' Lach ik. 'Wat een rare.' Zegt Ibrahim en gooit de controller naar Faisal. 'Ga zitten weirdo. We zijn vroeg.' Zegt Faisal en gaat zitten. 'Maar ik hou van vroeg zijn.' Zeg ik. 'Wij spelen nog een potje, dus ga zitten nerd. Het is pas over een uur en zelfs dan zijn we nog vroeg.' Zegt Ibrahim. 'Maar ik hou van extra vroeg zijn.' Ga ik door. Ze moeten lachen en zuchtend ga ik zitten. 'Stelletje stomkoppen.' Mompel ik. Ze moeten beide lachen. 'Scheld ze echt nooit?' Vraagt Faisal. 'Nooit.' Lacht Ibrahim. Faisal aait me over mijn haren en lacht. Ik rol met mijn ogen en duw hem weg.

'Toch schattig dat iemand zo blij kan zijn met een boek.' Zegt Faisal nadat hij klaar is met het potje Call of Duty. 'Mijn liefde.' Zeg ik en knuffel mijn boek. 'I missed u.' Fluister ik en druk er een kusje op. 'Hebben jullie ruimte nodig? Ik kan wel een kamer regelen. Doe het veilig.' Zegt Faisal en knipoogt. Ibrahim loopt ons vanaf de deur aan te staren terwijl hij zijn schoenen aandoet. 'Jullie zijn me een stel weirdo's.' Mompelt hij. Faisal ik en moeten hard lachen. Ik leg mijn boek op tafel en trek Faisal overeind.

Ik ga op de bank zitten en kijk naar de grond. Waarom was ik het feit vergeten dat ik geen echte vrienden heb. Zelfs niet in mijn familie. Ik ben gewoon slecht met mensen. Ik heb nooit een band gehad met deze mensen. Of überhaupt met iemand behalve Ibrahim en Marouane. Tot de dag van vandaag heb ik meer dan 70 procent van mijn leven gestudeerd en me voorbereid op opleidingen. Ik weet niet wat ik anders moet. Ik kijk naar Faisal die verderop gezellig met mijn familie zit te lachen. Hij is zo goed met mensen. Zo sociaal. Hij is perfect. Ik kijk naar Ibrahim en zie hem kaarten met mijn neven. Ik werp mijn blik weer op de grond en wacht tot deze dag voorbij is.

'Zullen we nog ijsje halen? Mac is niet ver van hier.' Stelt Ibrahim voor. Ik reageer niet en staar uit het raam. 'Noor?' Vraagt Faisal. Ik kijk op. 'Uh ja is goed.' Zeg ik zacht en kijk weer naar buiten. In de Mac aangekomen moet Ibrahim eerst naar de wc voor we gaan bestellen. Samen met Faisal neem ik plaats. Hij doet zijn arm om me heen en kijkt me goed aan. 'Alles oke? Wat is er?' Vraagt hij bezorgt. 'Niks.' Zeg ik en glimlsch. 'Babe.' Gaat hij verder. 'Ik ben gewoon moe.' Zeg ik en leg mijn hoofd tegen hem. Hoe zal ik ooit met zijn familie praten? Ik durf niet eens wat te zegge. Ik heb niks om over te praten. Het enige wat ik in mijn leven heb gedaan is geleerd. Ze zullen me niet accepteren. Ze zullen me raar vinden net zoals iedereen. Ik zie Ibrahim aankomen en we halen de ijses. We blijven hier kletsen en ik houd mijn mond gewoon. Ook de weg naar huis zit ik volop in gedachtes.