Ezekiel's Journey Book 2 of Destiny

Chapter 4

Ezekiel

"Ezekiel, do you believe in God?"

Napatigil ako sa tanong niya. Hindi ko inaasahan na tatanungin niya ako ng ga'nong tanong.

"Of course, I believe in Him. He is the reason why I'm here. Helping people that need my help. That's what I am, Gray. And I am thankful for that."

"Buti ka pa. Ako hindi ko na alam. He took the only person that I love the most."

"Well, saan ka mas komportable? Si Ama ang kumuha sa kanya pero napakaganda na ng buhay niya sa heaven or the devil, to whom she will suffer eternal punishment na hindi naman niya deserve?"

"What kind of question is that?"

"Ang daming tao kasi na sinasabing 'bakit ba kinuha ka ni God ng maaga?', "Uy sayang at kinuha siya agad, ang bata-bata pa niya", and so on. Instead of complaining why those people die unexpectedly, let's just pray for them for a better life with God. Yes, sayang ang mga memories at pagsasama na nakasanayan but isn't good that they don't think any problem at all. And most of all we need to pray for their soul para makarating sila sa langit at hindi na sila pahirapan sa purgatory."

"So you are saying that I'm one of those people who are complaining to God? Nasasabi mo lang yan because you don't know the feeling."

"Well, tama ka diyan sa sinasabi mo. I don't know what is the feeling na iniwan ka nang mahal mo sa buhay. I never knew what my family felt when I leave them, kung may pamilya nga ako."

"You don't know about your family? Hindi mo alam kung sinong pamilya mo?" sabay na tanong nilang dalawa.

"Yup. Why do you think I'm eager to this mission. You know pwede ko naman i-insist kay Ama na pabalikin ang memory ko but I didn't. Siguro dahil na rin ayokong pangunahan siya. Sa journey ko sa paghahanap ng sarili ko, nakakasalamuha ako ng iba't ibang tao at dahil doon ay unti-unti ring bumabalik ang memories ko. Is just that, ayokong madaliin ang lahat. Dahil everything happens for a reason and it is already set."

"So, how can you help him to move on?" tanong naman ni Sarah.

"That thing is what we're going to work on."

"Ha? Wala naman akong sinabi ha?" takang sagot ni Gray.

"Si Sarah ang kausap ko. Anyway, masanay ka nang minsan parang nagsasalita ako nang mag-isa. Since hindi mo naman nakikita ang love of your life, ako muna ang magiging bridge mo sa kanya. Don't cha worry, marunong akong magdeliver ng speech."

"Marunong daw. Eh hindi mo naman sinabi ang sinabi ko kanina." nakacross-arm na tugon ni Sarah.

"Sarah, sinong matinong lalaki ang sasabihan ang kapwa lalaki kung malaki ang kanya."

"What the heck, Ezekiel? Ano bang pinagsasabi mo?"

"See Sarah. Ganyan ang reaksyon ng lalaki kapag lalaki ang nagsabi niyan. Hindi bagay." bumaling naman ako kay Gray. "Kasalanan ng fiance mo, yun ang sinabi niya sa akin kanina."

"T-that's too awkward."

"Yun nga ang sinabi ko sa fiance mo."

"Malay ko ba? So, ano nang gagawin natin? How to make him move on?" ungot ni Sarah.

"Bakit ba ang atat mo? Di ba sabi ko kanina, everything happens for a reason. Wag natin siyang pangunahan. At ang moving on hindi yan minamadali, may proseso yan."

"Wait, are you arguing about me moving on?" tanong ni Gray.

"Yes. She is so impatient. Gusto ka na talaga niyang makamove on. Eh hindi naman yan effective today or tomorrow."