Now, I think my life is useless. Me is useless. Parang pakiramdam ko wala akong patutunguhan. Lahat ng ginagawa ko, walang silbi. I am like a virus, bad for anyone. Everything I say, walang katuturan. Lahat, wala. Lahat walang meaning. Baka kapag tinapos ko na to, mas magkasilbi pa ko sa mundo. As fertilizer sa halaman.
I want to shutdown, kung sana pwede yon. Gusto kong pumasok ngayon sa isang kwarto na walang ibang tao kundi ako lang. I'll just stay there. I don't know until when. Pero sana sa paglabas ko, okay na ang lahat. Gusto ko sanang i-refresh ang lahat.
Puro na ako heart breaks. I think I am the person with full of complaints. Wala ba akong contentment? O sadyang di ko lang matanggap na wala naman talaga akong mararating? Pero di ko naman alam kung ano'ng gusto kong marating. Ano ba talaga?
Gusto ko nang mamatay. Gusto ko nang mawala. Gusto kong sabihin sa lahat, na ayoko na. Ubos na ko. Wala na kong kayang ibigay. Na hanggang dito na lang talaga ko. Ubos na ubos na ko. Di ko na alam kung kaya ko pa. Kung may maikakaya pa ba ko?
Nakakapagod na. Nakakainis. Ayoko nang umiyak. Ayoko nang umiyak. Tama na. Please, tama na. Gusto ko nang tapusin lahat. Ayoko nang mabuhay. Wala rin namang silbi e. Wala na ko. Yong punong-puno na ko pero pakiramdam ko rin, ubos na ubos na ko. I can't understand this anymore. Nababaliw na ata ako.
I am alone now. I always am. Shit. Shit. Shit.
Can these tears remove all my bad feelings? Bat pa ko umiiyak kung di lang rin naman?
Ayoko na.
