They Don't Know About Us

Chapter 12: Aftermath

Lianne's POV

I woke up once again in this place which had a white painted wall, all the things around here is freaking white except for the sofa and side table.

Naalala ko na naman ang sinabi sa'kin ni dad kanina. Am I really a disappointment? Although, he didn't tell it directly but I am aware that word running on his mind.

I heavily sighed.

Wala akong kasama dito sa kwarto. They are all nowhere to be found. I felt empty. I felt I am now worthless. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung paano nila ako mapapatawad sa kahihiyan na nagawa ko.

I now consider myself as a living disappointment.

Buti nalang they covered my stupid thing I've done from the public. This is a really big issue. Ayokong madamay ang pangalan ng pamilya ko sa kahihiyan na 'to. Kaya tatanggapin ko kung ano man ang kagustuhan ng magulang ko. I trust my family and I know, they know better than anyone else.

I cried in silent. I want to take down my world even for seconds or a minute. I want to blame myself on this shit! Ako at ako lang ang dapat sisihin wala ng iba.

I felt someone hugged me and patted my back. "Mom," I look at her, cluelessly. "Hindi po ba kayo galit sa'kin?"

"Of course not, sweetie." Umalis siya mula sa yakap na ginawad niya sa'kin kanina. "That baby is a blessing from God and as your family, the first thing we should do accept and understand the situation. Nadala lang sa emosyon at galit ang daddy at mga kuya mo. Don't worry they would be back here with a smile on their faces, kung hindi naku makakatikim sila sa'kin."

Natawa ako sa sinabi ni Mommy. At least gumaan ng kahit konti ang nararamdaman kong galit sa sarili ko. Pakiramdam ko natanggalan ng isang tinik na nakabara sa lalamunan ko.

"Kaya hwag ka ng umiyak nakakasama 'yan kay baby. Sige ka baka mapano ka n'yan." Pananakot sa'kin ni mom. I shook my head. Though, kinakabahan ako. Hindi ko alam ang pwedeng maging resulta ng nangyari na 'to sa'min ni Percy.

Makalipas ang ilang minuto na pamamalagi ni mom dito sa loob ng kwarto kasama ko. Buti nalang hindi na ako nag-iisa. Baka mamaya maisipan ko nalang nagpatiwal sa takot at kaba na nararamdaman ko.

I'm pregnant. I'm pregnant with Percy's child.

"Mom, I'm scared," Pagsu-sumbong ko rito. "Natatakot ako sa mga bagay na pwedeng mangyari. Ang career ko, malapit ko ng makarating ang tugatog ng pagiging model ko. Ngayon pa nagka-ganito."

Ngayon pa nagkanda-leche leche ang buhay ko.

"Nang mangyari ba ang bagay na 'yan. Nagsisi ka?" Nag-aalangan akong sagutin ang tanong ni mommy habang nagbabalat ng pulang mansanas sa tabi ko. "Don't worry, sweetie. Everything is alright."

"Bakit mo nasabing ayos na lahat, mom?" Nagtataka ako sa sinasabi niya. Hindi ko maintindihan.

"Dumaan dito si Manager Rochelle kanina habang natutulog ka. Nagawan na niya ng paraan ang lahat. Kinausap siya ng dad mo, ang narinig ko lang. They want you to take a year break from your career. You'll be back pagkatapos mong mailuwal ang bata."

What?! A year break? Hindi kaya ako malaos nito?

Mom sighed heavily. "Ako na nga ang mag-e-explain." She stop on peeling the apple and look at me, intently. "Walang mawawala sa'yo, Lianne. Ayos na lahat ng cover alibi para sa issue na 'to. After your graduation, you'll going to New York. Doon ka maninirahan, pwede ka din doon magsimula ng bagong buhay. Mas maganda ang offer ng New York sa ganitong larangan. Pila na ang mga projects mo. Kaya hwag kang matatakot." She gave me the peeled apple.