Under the Moon |ᴍᴜʟᴛɪғᴀɴᴅᴏᴍ ᴏɴᴇ sʜᴏᴛs ᴠᴏʟ.2|

Pancakes [x-men]

Dedykuję Black_Werewolf7

Były takie dni, gdy Erik zastanawiał się, czy wstanie z łóżka, wygrzebanie się ze zwałów tej ciężkiej, ciepłej i potwornie przytulnej pierzyny na sens, i czy on, jako istota niemal ludzka, ma na to ochotę. Zazwyczaj nie miał. Jednak gdy w progu, wychylając się zza ledwo uchylonych drzwi, stawały dwie, zadziwiająco niskie, a przy tym ruchliwe istotki i domagały się śniadania, nie miał wyboru, więc wstawał i szedł smażyć te naleśniki czy gofry, w porywach racuchy czy czasem nawet jajecznicę.

Tak, dzieci kochały naleśniki, a on nigdy nie miał serca im odmawiać.

- Z owocami? - zapytała Wanda, przecierając zaspane oczy. Fryzura dziewczynki przypominała stóg siana po przejściu tornada.

- Tak. Dzisiaj z owocami - przyznał Erik, obracając złocisty placek na patelni.

- A ze śmietaną? - zapytał z kolei Pietro, drepcząc w miejscu ze zniecierpliwienia i podekscytowania.

- Może być i śmietana.

- To dobrze, bo lubię śmietanę. - Chłopiec pokiwał energicznie głową, a przynajmniej Erik domyślał się, że to właśnie zrobił, bo jego głowa przez ułamek sekundy zastygła nieruchomo.

- Wyciągniesz śmietanę z lodówki, Wando? - poprosił córkę.

Wanda uśmiechnęła się i machnęła ręką. Drzwi lodówki otworzyły się, a plastikowy kubek ze śmietaną radośnie wyleciał ze środka i wylądował na stole.

- Dziękuję. I zobacz, niczego nie rozlałaś.

- Dużo ćwiczyłam. - Zarumieniła się.

Ściągnął naleśnik z patelni i wlał na nią kolejną porcję ciasta.

- Mogę, mogę, mogę? - zapiszczał Pietro, wskazując na talerz gotowych, cienkich placków.

- Jeszcze chwila, to już ostatni.

- Ale ja jestem już taaaaaki głodny.

- Trzy minuty, Pietro.

- Ale to taaaak długo.

- No dobrze - skapitulował Erik. - Tylko ostrożnie i bez przyspieszenia.

Pietro i tak z talerzem a rękach ruszał się szybciej niż normalny sześciolatek, ale Erik wolał udawać, że tego nie widzi.

Małe demony - pomyślał z czułością i obrócić naleśnik.