daddy issues / harry styles (çeviri)

0.6

"Bu kızla ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum." omuzları çökmüştü, usulca fısıldayıp basamaklardan birine oturdu. 

Yanına gitmesi, oturması ve kolunu ona sarması gerektiğini biliyordu, ama bunu yapmak istemedi. Onu öyle, kendi kızına karşı o kadar sert ve soğuk gördükten sonra bir parçası bile gidip onu rahatlatmak istemiyordu. Sonra yanağına süzülen yaşı gördü. 

İki büyük adım sonra, onun yanındaydı. Onu göğsüne çekmiş, kollarına almıştı. "Sadece, o çok yorucu bir kız. Nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum." diye fısıldadı. Bütün vücudu titriyordu, ilk başta kızına o denli kötü davrandığına pişman olduğu için üzgün olduğunu zannetti, ama başka bir sebebi vardı. Kızının geleceğiyle ilgili endişe duyduğu için veya ona aptal olduğunu söylediği için ağlamıyordu, hayır. Ağlıyordu, çünkü kendine üzülüyordu. 

Onu bırakmak istiyordu ama o an, sonunda duygularını açıkça gösterebiliyorken geri çekilebilmesi için hiçbir yol yoktu. 

"Şşş, her şey güzel olacak." diye fısıldadı, ama dudaklarından dökülen bu sözlerle, onu daha çok katılaştırdığını fark etti sonra. Onun kendine açtığı kollarına savaş açtı, içlerinde koca bir boşluk olan soğuk, kahverengi gözlerini Harry'ninkilere dikmişti.

"Bunu elbette biliyorum, beni korumaya çalışma." yanından kalktı ve onu olduğu yerde yalnız bıraktı. Neden her yaklaştıkları an onu kendinden uzaklaştırmak zorundaydı ki? 

Asla böyle bir durumda olacağını hayal etmezdi. Her zaman hayatının aşkını bulacağını, kendi dağınık apartman dairelerinde yaşayacaklarını ve her gece beklenmedik dans partilerine katılacaklarını düşünürdü. Her zaman onunla tartışabilecek, buzdolabının kapısını kapatmadığı için ona kızacak, istediği zaman, itilmekten korkmadan sarılabileceği biri bulacağını düşünürdü. Şu an bu insanı bulmuş olabilirdi, ama öyle olmadı. 

"Geliyor musun?" keskin sesi onu üzücü düşüncelerinden sıyırdı. "Efendim?" 

"Geliyor musun, gelmiyor musun? Akşam şu öpücüğü tamamlayacağımıza dair sana söz vermiştim. Yoksa vermedim mi?" 

O an, onunla birlikte o yatak odasına gitmekten daha az istediği bir şey yoktu, ama kaçış yoktu. Bu yüzden merdivenlerden çıkmaya başladı ve onu takip etti.