Rae Jinri Ferrer
After his figure fade away from my sight, I stood there, not knowing what to do. I exaggeratedly sighed. Wala na, di ko na ata sya makikita pa. Napag pasyahan ko nalang na lumakad na paalis. Pasakay na sana ako sa pababang escalator nang mahagip ng mga mata ko si Martinez, na kasama si Efriel. Naging slow motion ang paligid. I unconsciously held my chest as I stare at them. Happiness is evident on his face, and Efriel seems happy too. Na stuck lang ako, di maka galaw sa di malamang dahilan. Pero bago pa ako lumakad at mag tanong ng bakit, tinulak ako ng isang grupo. Na nagdulot sakin na tuluyan nang maka sakay pababa. Di ko na rin sila makita dahil sa tangkad ng mga lalaking ito.
"Rae Jinri?" Napukaw ang atensyon ko sa tumawag, si Lithium Castell Perez kasama ang mga taga Einstein.
"Okay ka lang?" He asks. I shook my head as an answer. Di ako okay, alam ko yun. Pero ang di ko alam kung bakit.. Kung bakit di ako okay. Bigla nya akong niyakap, sa harap ng mga tao, habang patuloy na bumababa ang escalator. Bigla namang napa 'woah' ang mga tao. Pero wala akong pakealam. In his embrace, tila biglang nawala ang nararamdaman ko. Tuluyan na kaming naka baba. Naka alalay pa rin sya— na kasunod ang taga SC— habang palakad. Di sya nag sasalita, hinayaan lang nya ako. Namalayan ko nalang na nakarating kami sa food court, naka upo palibot sa twenty seater na mesa. Nag simula na silang mag order, and Lithium ordered food for me too.
"Akala ko ba magpapa yara ka na?" Biglang tanong ng kasama nya.
"But my feelings can't just shut down." Sagot nya sabay tingin sakin. Napa yuko naman ako. I really feel sorry for him. I can't return the feelings he gave to me.
"Tama na nga yan, naiilang na si Jinri oh." Tye other one commented.
"Are you feeling better na?" He asked after his comrades enjoyed their food, at nag-uusap na sila.
"Siguro.." I answered. Dahil di ko alam kung bakit di ako okay. Psh.. timang na ata ako. Nung nagalit si Kelvin, I'm dumbfounded. And when I saw Martinez with Efriel— di ko alam. I felt pain in my chest. Am I disapppointed? Pero bakit? Is it because Efriel seemed happy around him, and it contradicts what she said days ago?
"Umuuwi ba sa inyo si Kelvin?" I tried to change the topic. Maybe he noticed that kaya he smiled.
"Respeto naman sa feelings ko sayo." He joked. But jokes are half meant. Napa smile ako, he always a gentleman. Bakit kaya wala akong naramdaman sa kanya?
"At last you smiled." He commented afterwards and added, "I saw him kanina. He seemed not on his usual self. Naka yuko sya at malungkot." Napayuko ako. Ako ang may kasalanan, alam ko yun.
"But sometimes di kami sabay mag breakfast. Maaga syang umaalis ng bahay, at di ko alam kung san sya pumupunta." Sa bahay namin sya kumakain. I want to add up, but decided not to.
"What happened to him, by the way?" He curiously asked.
"Nasaktan ko sya." I answered.
"Did you reject him?" EH?! Tumawa sya sa reaksyon ko.
"Anong dahilan?"
"I decided to protect someone, by trying to be silent. Ayoko syang masaktan, pero di ko na namalayan na may nasaktan na pala ako. Hinayaan ko syang lokohin ang ibang tao, para sa kapakanan nya. Pero di e.. sinaktan nya ako." Napainom ako sa buko juice na inorder nya. Nasaktan nga talaga ako.
"Sa akin ka lang kase." Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya. Walang pakealam sa kantyaw ng kasama nya. He then held my hand.
"Yes, I let you go. Hinayaan kita na sundan ng kambal ko. Hinayaan kita na ligawan ni Martinez. But now, knowing that you're hurt, I can't stand seeing you frown, can't stand seeing you cry."
"Sa akin ka nalang ah?"
~*~
