Κύμα Τριών Μηνών

Κεφάλαιο Πρώτο

Αχιλλέας: "Οι πόνοι ξεκίνησαν στα σαραντάμερα της μητέρας μου. 30 Γενάρη. Εγώ όμως δεν είχα δώσει πολύ σημασία. Τα Ladose μου προκαλούσαν πόνους στο συκώτι και το στομάχι από την ημέρα που τα ξεκίνησα. Αλλά εκείνη τη μέρα, οι ενοχλήσεις που ένιωθα ήταν ανυπόφορες. Ήταν η πρώτη φορά που λιποθύμησα από τους πόνους."

Ιωάννα: "Συγνώμη που σε διακόπτω. Έπαιρνες αντικαταθλιπτικά;"

Αχιλλέας: "Ναι. Η ψυχολόγος έκανε τη διάγνωση τον Σεπτέμβρη του '18, λίγο μετά τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, που έμαθα ότι δεν πέρασα πουθενά. Δεν σας είπα ποτέ τίποτα γιατί δεν ήθελα να σας ανησυχήσω. Πίστευα πως θα έκανα τα πράγματα χειρότερα."

Παύλος: "Τι ακριβώς δεν ήθελες να μας πεις;"

Αχ: "Έχω κατάθλιψη."

Ο Αχιλλέας σφίγγεται πολύ να μην κλάψει.

Μαρκέλλα: "Από πότε;"

Αχιλλέας: "Εδώ και ενάμιση χρόνο."

Γιάννης: "Ορίστε;"

Αχ: "Ναι. Αυτή είναι η αλήθεια. Η αγωγή μου ξεκίνησε τότε. Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Δεν τους είχα πει τίποτα. Αλλά πάντα μου συμπεριφέρονταν σαν να τα ήξεραν όλα."

Στέφανος: "Δεν τους μίλησες ποτέ;"

Αχ: "Όχι. Ούτε εκείνοι μου είχαν πει τι είχε ο πατέρας μου. Αν δεν ψαχούλευα στα πράγματα τους, θα μου το έλεγαν τελευταία στιγμή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Ο πατέρας μου πέθαινε κι εγώ δεν ήθελα, δεν μπορούσα, δεν είχα το κουράγιο μήτε την όρεξη να ανοίξω τη πόρτα και να βγω από το σπίτι μου. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι'αυτό. Αλλά πάλι καλά πο-"

Δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο. 

Αφήνεται.

Τα δάκρυα τρέχουν απ'τα μάτια του σαν ρυάκι. 

Κοιτάει το πάτωμα πάλι. Ντρέπεται να σηκώσει το κεφάλι του και να δει τους φίλους του.

Οι φίλοι τον κοιτούν και αισθάνονται σαν να βρίσκονται σε παράλληλο σύμπαν. Δεν μπορούν να πιστέψουν αυτά που τους εξομολογείται. Δεν το χωράει ο νους τους ότι ο φίλος, ο κολλητός τους, το παιδί που μεγάλωσε μαζί τους και εκεί για τον καθένα τους κάθε φορά που τον χρειάστηκαν, όχι μόνο είναι άρρωστος, αλλά έχει μικρό προσδόκιμο ζωής.

Αχ: "Πάλι καλά που το ανακάλυψα στην ώρα μου. Πάλι καλά που πρόλαβα να τρέξω στην δουλειά του, να τον αγκαλιάσω, να σπαράξω πάνω του. Να του πω πόσο πολύ τον αγαπώ και του ζητήσω να με συγχωρέσει που δεν έγινα το παιδί που ονειρευόταν. Που δεν ήμουν τόσο σθεναρός όσο εκείνος, που δεν ήμουν τόσο αδύνατος σωματικά όσο εκείνος."