My Alpha Mate

Αποχωρώ...

Μέριλινς POV

Έπρεπε να γίνει, δεν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό...

Ο Μπράντον είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Με έκανε να νιώσω μοναδική, μου φέρθηκε σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος σ αυτόν τον κόσμο.Οι τελευταίες μέρες που περάσαμε μαζί , απ την στιγμή που γύρισα, ήταν απίθανες. Βγαίναμε κάθε μέρα βόλτα και τα βράδια τα περνούσαμε μαζί, αγκαλιά, δείχνοντας την αγάπη μας ο ένας στον άλλον. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, αυτά που έμαθα όταν με απήγαγαν ήταν τρομακτικά και δεν θα ρίσκαρα την υγεία του Μπράντον. 

Φεύγω..Έχει νυχτώσει και ο Μπράντον κοιμάται ήσυχα στο κρεβάτι μας, νομίζει πως επιτέλους η ζωή μας έχει πάρει το δρόμο της και πως θα καταφέρουμε να κάνουμε μια οικογένεια μαζί. Το ξέρω ότι με το να φύγω θα πληγωθούμε πολύ και οι δύο, λόγω της ολοκλήρωσης του δεσίματος μας, όμως πρέπει να γίνει...

Τα τελευταία βράδια, όσο κοιμάται, πηγαίνω στην βιβλιοθήκη και διαβάζω διάφορα άρθρα για τη διακοπή δεσίματος, και τελικά κατάφερα και βρήκα ένα τρόπο. 

Η βαλίτσα μου είναι έτοιμη, η καρδιά μου όμως δεν ξέρω ακόμα. Τον κοιτάζω για μια τελευταία φορά, στη θέση μου στο κρεβάτι αφήνω ένα γράμμα και αφού του δώσω ένα τελευταίο φιλί στο μάγουλο, αποχωρώ...

Έχω ήδη βρει ένα μέρος να μείνω, ώστε να μην με βρει. Θα φύγω μακριά από τον κόσμο των λύκων και θα πάω σε μία πόλη αποκλειστικά με ανθρώπους. Έτσι κανένας δικός μου άνθρωπος δεν θα κινδυνεύσει. 

Κρατώντας την βαλίτσα μου στο χέρι, βγαίνω από το σπίτι και κλείνω σιγανά την πόρτα. Όσο αρχίζω να απομακρύνομαι η καρδιά μου πονάει και νιώθω έναν οξύ πόνο στο στομάχι. Γνωρίζοντας τον λόγο της ύπαρξης του πόνου και διατιθεμένη να τον αγνοήσω, συνεχίζω να περπατάω, έως ότου καταφέρνω και βγαίνω από τα πεδία της αγέλης. 

Πλέον είμαι μόνη μου, χωρίς κανέναν για να στηριχτώ. Όμως πάντα θα θυμάμαι ότι το έκανα για εκείνους, όσο κι αν εν τέλη πόνεσα...

Μπράντονς POV

Νιώθω τις ακτίνες του ήλιου και αρχίζω να τεντώνομαι, η αυτόματη κίνηση μου είναι να ελέγξω τη μεριά της Μέριλυνς για να την πάρω αγκαλιά. Τις τελευταίες μέρες ήταν πολύ δοτική μαζί μου, συμπεριφερόταν σαν η κάθε μέρα να ήταν η τελευταία μας, όμως δεν άργησα να καταλάβω πως ευθυνόταν το γεγονός πως είχε λείψει από κοντά μου για λίγες μέρες και ήθελε να αναπληρώσουμε το χαμένο χρόνο...