"Uzak dur benden!" Durmuyor burnunu boynuma kadar sürtüyordu.
"Dokunma ablama!" Salihden gelen bu sesle kendimi okadar aciz ve ucuz hissettim ki ağlamamak için dişlerimi dudaklarıma geçirdim.
Şu an kardeşimin önünde taciz ediliyordum...
.
Kurgum olu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Arabada ölüm sessizliği vardı ne o tek kelime ediyordu nede ben. Ikimizde konuşmamaya yeminliydik sanki.
Bir saat önce o yine Cihangirliğini yapmıştı ve elimden tuttuğu gibi evden çıkarıp arabaya bindirmişti.
Hiç bir şekilde karşı koymamıştım beni nereye götüreceğini merak ediyordum. Beni gerçekten inandıracağı yer neresiydi?
Yada böyle bir yer var mıydı?
"Birazdan araba değiştireceğiz." Deyip bir saatlik sessizliği sonunda bozmuştu Cihangir.
"Neden?"
"Gidince anlarsın." Yorulmuş gibi çıkmıştı sesi. Onu yoruyordum en kötüsüne bunu bile bile devam ediyordum.
Araba büyük bir otelin önünde durunca soru sormadım. O inince bende inip onu takip ettim. Otelin içine girdiğimizde 25 yaşlarında bir genç koşarak bize doğru geldi.
" Evet abi otoparkta." Elindeki anahtarı Cihangire uzatıp eline bıraktı ve bir anda kayboldu. Bu kadar gizlilik niyeydi bilmiyorum ama merakım git gide büyüyordu.
Sonunda ikinci arabaya yerleşmiş ve çoktan araba tekrar yol almıştı. Yüzümü ona çevirdiğimde yüzünde garip bir ifade vardı. Sanki yapmak istemiyormuş gibi beni her nereye götürüyorsa karamsardı.
"Bu kadar gizliliğin neden olduğunu hiç bilmiyorum Cihangir. Beni nereye götürüyorsun?" Cihangir derin bir nefes aldı
"Benim için çok değerli birinin yanına." Şaşırsamda kim olduģunu bilmiyordum, bir tahminde de bulunamıyordum. Kıskanmış mıydım? Bu o kişinin kim olduģuna göre değişirdi.
Aradan ne kadar zaman geçti hiç bilmiyorum ama araba artık durmuştu. Etrafıma baktığımda küçük bir bahçesi olan tek katlı bir evin hemen önündeydik. O sırada. Cihangir sonunda bana yüzünü çevirmişti.
"Birazdan göreceklerin, burdan çıkmayacak. Her ne görürsen gör bu arabaya bindiğin an sadece ikimiz arasında kalacak. Ve asla üçüncü bir kişi öğrenmeyecek." Sesi asla itiraz istemiyor gibi katıydı. Onun her kelimesi beni dahada meraklandırıyordu.
"Söz veriyor musun?" Hızla Başı mı salladım. Ne olduğunu öğrenmek için can atıyordum ama o hala kararsız gibi dursada sonunda kendi tarafının kapısını açıp indi. Bende peşinden indiğimde elimi elinin içine alınca kalbim tekledi. Küçük şirin evin kapısına gelince çalacağını düşünsemde o elindeki anahtarla açıp eve girdi benide peşinden sürükledi.
Önümüze çıkan küçük koridoru geçtiğimiz anda salona gelmiştik. Hemen önümüzdeki mor koltukta arkası dönük biri vardı. Siyah uzun saçları ve gördüğüm kadarıyla üzerinde Cihangirin dün gece bana verdiği pijamanın aynısı vardı.
