Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Eğer yapabilseydim iki yıl öncesine dönerdim. Kendimi senin kalbine sığdırırdım. O adamın karanlığında boğulmana izin vermezdim. Olmadı, yapamadım. Yetişemedim. Öpemedim ellerinden. Diyemedim,seni seviyorum diyemedim ben. Şimdi bir hastane koridorunda dizlerimin üzerine çökmüş "Gitme" diyorum. Gitme. Çünkü kaybolmuş gibi hissediyorum sen gidince. Eksiliyorum. Boğazımda kelimeler düğümleniyor , konuşamıyorum. Napıcağımı bilemiyorum. Sadece ağlıyorum. Önce sessiz sessiz ağlıyorum. Sonra bağıra bağıra ağlıyorum.Tüm vücudumla, sarsıla sarsıla ağlıyorum. Dayanamıyorum. Seni kaybedecek olmanın ihtimali bile soluğumu kesiyor,nefes alamıyorum. Sonra kendime kızıyorum. Tüm bunlara sen izin verdin,senin suçun diyorum. Sonra keşkeler doluyor yüreğime. Onlar da beni suçluyor. Keşke diyor kalbim, keşke bu kadar geç kalmasaydık ona. Keşke onun için biriktirdiğimiz hayalleri onada anlatsaydık. Sırf o moru seviyor diye duvarlarını mora boyadığımız evimizden bahsetseydik. Bahçedeki rengarenk çiçekleri beraber sulayarak, şarkılar söyleceğimizden bahsetseydik. Teras katında beraber yapacağımız neşeli kahvaltılardan bahsetseydik. Onun için bahçeye kurduğumuz mor çiçeklerle bezeli salıncaktan bahsetseydik. Belki o zaman hayatından,senden vazgeçmesi bu kadar kolay olmazdı. Yapamazdı. Neden anlatmadık ki?
Bana odamın ışığı kapalıymış gibi hissettirme Taehyung. Nolur bana bir mezar taşının köşesine çöküp gözyaşları ve titreme içinde gidişini izlettirme. Bu hikâyenin böyle bitmesine izin verme. Gitme. Ben sende takılı kalmışken ,sen benden gitme.
