Meeting You - ThePrince triologie #1 (18+)

-17-

Met tranen die over mijn wangen lopen loop ik door de gangen naar mijn kamer. Als ik daar ben doe ik snel mijn jurk uit en trek ik wat gemakkelijkere kleren aan. De tranen zijn voor nu even weg, . Zodra ik me heb omgekleed loop ik naar de tuin. De camera's volgen me wel, maar daar trek ik me nu weinig van aan. Alleen met het omkleden waren ze niet bij me in de buurt. Als ik in de tuin ben zak ik op een bankje neer. Ik trek mijn knieën omhoog en trek ze tegen mijn borstkas aan. Opnieuw begin ik te huilen. Al het verdriet wat ik in de afgelopen jaren tegen hem gehouden komt naar buiten. De pijn schiet door mijn hart en het voelt alsof er een gat in mijn borstkas heb zitten.  Ook al lijkt hij niet hol te zijn, want het hele stuk steekt en doet pijn. Ik huil zonder dat ik het kan stoppen. Mijn armen trekken mijn benen tegen mijn borstkas in de hoop dat ik het gat kan dichtmaken. Maar dat werkt niet. Als ik mijn ogen sluit zie ik het allemaal weer gebeuren.

~Flashback~
'Naar je kamer Jessica! Ik heb er genoeg van.'  'Maar mam!' Schreeuw ik boos terug. 'Nee, naar je kamer. Je blijft hier. We hebben je gewaarschuwd. Als je school niet zou verbeteren zouden er consequenties komen. Dit is 1 van die consequenties.' Boos storm ik de kamer uit en sla de deur achter me dicht. Stom mens! Waarom doen ze altijd zo. Waarom?! Met een knal gooi ik de deur van mijn kamer achter me dicht en ik ga boos op mijn bed zitten. Ik kijk uit het raam terwijl ik nog steeds boos ben. Dan hoor ik mijn moeder roepen. 'Jessica wij gaan. Kom je nog dag zeggen?'  'Nee, rot maar op. Ik ben er klaar mee!' Schreeuw ik terug. 'Jessica kom op!' Roept mijn moeder. 'Laat haar maar schat. Ze is teleurgesteld.' Hoor ik mijn vader tegen haar zeggen. 'Doei Jessica. We houden van je!' 'Rot op! Ik haat jullie!' Schreeuw ik terug. Ik hoor ze heen en weer lopen en dan slaat de deur dicht. Zo opgeruimd staat netjes. De boosheid begint nu wat af te zwakken en ik begin me rot te voelen over wat ik heb gezegd. Met een zucht sta ik op en loop ik naar beneden. Snel doe ik de deur open en zie dat ze net weg rijden. Ik zwaai nog snel naar ze, maar ik denk dat ze me niet zien. Waarom weet ik niet, maar ik blijf staan kijken. Ik zie ze door het groene licht heen rijden. Dan in eens zie ik een vrachtwagen van rechts komen. 'Nee!' Schreeuw ik, maar ik weet dat het te laat is. De vrachtwagen knalt vol tegen de auto. Zonder na te denken begin ik hard naar het plek van het ongeluk te rennen. Ik kan er niets tegen doen. Als ik er bijna ben word ik tegengehouden. Ik probeer me los te worstelen maar dat lukt niet. 'Laat me los!' Gil ik. 'Jessica, rustig.' De stem van onze buurvrouw klinkt heel ver weg. 'Nee, Mam, Pap, Sandra, Will ze zitten in de auto. We moeten ze er uit halen!' Roep ik wanhopig. 'Jessica, dat kan niet we zijn te laat.' Zegt ze zachtjes en dan besef ik pas echt ik voor me zie. De auto staat in brand, ze zijn weg. 'Nee, nee, nee, nee, nee, Neee, NEEEEE!!!!' Schreeuw ik uit en ik stort op de grond neer. 'NEEEEEEEE!!' Gil ik keihard uit.

Ik schrik omhoog van de hand die ik op mijn schouder voel. 'NEE!!' Gil ik uit en ik vlieg overeind. 'Wow, Jess rustig! Wat is er?' Hoor ik de stem van Lisa naast me. Zodra ze mijn betraande gezicht ziet aarzelt ze geen seconde en trekt ze me in een knuffel. Ze zegt niets, maar houd me gewoon vast. Terwijl ik mijn verdriet bij haar uitstort.

Hoelang ze me heeft vastgehouden en ik heb gehuild weet ik niet. Maar langzaam maar zeker word ik weer wat rustiger. 'Sorry.' Mompel ik zachtjes als ik me los maak van haar. Haar hele shirt is zeiknat van mijn tranen. 'Ach dat geeft toch niet meid. Ik weet niet wat er precies is, maar volgens mij had je het nodig.' Zegt ze simpel. 'En daarbij, ik houd toch niet echt van dit shirt.' Ik schiet in de lach. 'Houd is op joh, dat is je meest favoriete shirt.' 'Ik ben blij dat je nog kan lachen. Mag ik vragen wat er is?' Vraagt ze meteen weer bezorgd. Kort leg ik uit wat er bij het interview is gebeurd. 'Jeetje zeg, dat is heftig. Ik snap wel dat je zo moest huilen.' 'Meestal kan ik het wel tegenhouden, maar...' 'Misschien is dat wel je probleem.' Ik kijk haar verbaast aan. 'Je kunt je verdriet niet ontlopen. Soms moet het er gewoon uit. Geef toe je voelt je nu een stuk lichter.' Ik haal mijn schouders op, niet willen toegeven dat ze gelijk heeft. We blijven een tijdje naast elkaar zitten op het bankje. Mijn gedachten dwalen weer af naar mijn ouders.

Na een tijdje zucht ik diep. 'Weetje waar ik nog het meeste last van heb?' 'Vertel.' 'Het laatste wat ik tegen mijn moeder heb gezegd is dat ik haar haat. Gewoon omdat ik te boos was, omdat ik niet mee mocht naar een stom feestje.' 'Jess, je moeder wist heus wel dat je haar niet haatte.' 'Ja dat denk ik ook wel, maar toch...' Lisa zegt is eventjes stil. 'Jess, je moet jezelf hier niet zo mee kwellen. Ik snap dat het rot is, maar ga er maar van uit dat ze wisten dat je van ze hield. En daarbij je was een tiener. Elke tiener zegt wel eens dat ze hun ouders haten. Het was het moment. Ik weet zeker dat ze niet zouden willen dat je je er rot over zou blijven voelen.' Ik glimlach licht. 'Dankjewel Lisa.' En dit keer geef ik haar een knuffel. 'Kom op, het is tijd om ons om te kleden en te gaan eten. Meteen na het eten is het keuze moment. Dan horen we wie er weg moeten.' Ik knik en sta op. Samen lopen we naar onze kamer en kleden we ons om. Als we eindelijk klaar zijn, zijn we net op tijd voor het eten. Zodra we de zaal in komen zien we dat iedereen al op zijn plek zit. Zo snel als we kunnen gaan we op onze plek zitten. Zodra ik zit komen ze binnen om het eten op tafel te zetten. Ik heb honger gekregen van al het huilen en val mijn eten aan. 'He, laat ook wat voor mij over.' Zegt Lisa verontwaardigd. Ik wil haar boos aankijken, want we weten allebei dat er meer als genoeg is. Maar zodra ik haar aan kijk zie ik aan haar gezicht dat ze een grapje maakt. Ik schiet in de lach en pak zo veel mogelijk eten van om me heen. 'Nope.' Zeg ik waarna ik een stuk biefstuk van haar bord af pak. Lisa schiet nu ook in de lach en pakt een broodje van mijn bord. Ik geef haar een pets op haar hand. Nu lachen we samen. 'Laten we maar ophouden met elkaars eten jatten, anders hebben we straks allebei niks gegeten.' Daarna pakken we allebei ons bestek en eten rustig verder. Ondanks dat ik het niet wilde toegeven had Lisa wel gelijk. Ik voel me nu minder zwaar als eerst. Ja de pijn van het verlies van mijn ouders, mijn broer en zus zal altijd blijven, maar het is nu wel weer beter te dragen als eerst.

Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Ik vond deze aardig lastig te schrijven. Ik hoop dat het over komt en dat jullie het leuk vonden. Laat weten wat je ervan vond! Oh en vergeet niet te stemmen!