Kabanata 26

3.5K 67 5
                                    

Walang kahit na isang salita ang lumabas sa akin matapos ng mga sinabi niya. I am shocked. I feel so guilty and I don't know why. Maybe because I loathed him so much for years, accusing him for changing. Everything about it frustrates me so much.

Hindi niya ako pinigilan nang umalis ako ng walang sinasabi. Nasa seventeenth floor siya habang ang unit ni Muriel ay nasa fourteenth floor. Nang makarating ako ay nagtanong siya sa akin but I refused to answer it.

"Where have you been? Oh my God! A guy approached me and told me you're with his boss! Magsabi ka naman–" she trailed off.

Bagsak ang aking mga balikat. I saw her eyes traced my clothes with curiosity. Nangilid ang aking mga luha at nilagpasan siya. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. At masiyado akong pagod para alamin iyon.

"You okay, Fina?" she asked.

"I'll just rest, talk to you tomorrow." Nanghihinang sambit ko at nagpatuloy na sa paglalalakad patungo sa guest room.

Mariin akong napapikit at dinakot ang aking buhok. I understand everything. I believed him. But why I feel so afraid right now? Bakit parang mas mabuti pa kung... hindi ko na lang nalaman ang totoo? Why I find it more comforting for being clueless with the truth? Ako lang ba ang ganito? Sana hindi.

Bakit ka natatakot Fina? Anong kinatatakutan mo? Bakit ganiyan ang nararamdaman mo nang malamang walang kasalanan si Darius sa'yo?

"Shit..." I murmured.

The truth is... lugi siya. He visited me without my acknowledgment. He promised me that he'll always pay a visit. He took the risk. Binisita niya ako, pinanood niya ako nang hindi ko nalalaman. There's a big possibility that I'll forget him but he still took the risk.

Kumirot ang puso ko nang maisip iyon. I can't imagine myself doing that. Walang kasiguraduhan. Pero kahit na ganoon, nagpapatuloy. Thinking about these things cleared my mind. Mariin akong napapikit.

What if... nasabi ko lang talagang hindi ko na siya mahal dahil sa galit ko noon sa kaniya? At kaya natatakot ako ngayon dahil matapos kong malaman ang lahat... wala na akong ibang ma-irarason para itanggi sa sarili ang totoong nararamdaman?

I'm screwed.

"So... ngayon na ang balik mo sa probinsya? Akala ko ba bibisita ka sa kompanya niyo?" pang-uusisa ni Muriel.

I know she's trying to fish for information in a lowkey manner. She's curious to my whereabout last night. And heck, I don't think I can say it her, even with Nikkita. I just want to forget everything.

Yes, wala na ang galit ko. And I'd like to think that this is the chance for me to live my life freely. To live my life without worry. I hope so. Ngayon pa lang, ililigtas ko na ang sarili ko. Mula sa kaniya.

"Maybe next time, I'm so tired and I feel so lightheaded right now," I said a matter of fact.

Bahagya ko siyang tiningnan. Ngumisi ako nang makita ko ang hindi mapakali niyang mga mata. Gumagalaw iyon at tila naghahanap ng paraan. I chuckled.

"Gusto ko pa sana mag-stay dito, kaso hindi puwede. Aasikasuhin ko pa ang dalawang hawak kong trabaho at may modular pa ako," I said nonchalantly.

She licked her lower lip then sighed.

"Alright, ihahatid na kita sa airport," aniya.

True enough, she ushered me to the airport. It isn't emotional since we're communicating almost everyday. She promised that she'll take a vacation in Pueblo and I'm looking forward into that.

Nang mag-land ang eroplanong sinasakyan, nakita ko na agad sa waiting area ang pinadala ni Daddy na driver at guard. Binigay ko sa kanila ang aking mga gamit at pumasok na sa backseat.

Delicate Touch (PUEBLO DE AMOR#2)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora