MD 1: Ways of Goodbye

Chapter 6

Warning: This story is not as perfect as you think. Please excuse foul words in my story. My writing style is not your type. Alliyah's point of view is based on her age as a senior high school student. Please be warned.

Chapter 6

"Hindi mo naman ako kailangang ihatid." Kaagad na sabi ko sa kanya nang pagbuksan niya 'ko ng pinto ng kanyang kotse.

Hinatid ba naman ako. Swear to god, hinding-hindi na titigil sa pang-aasar sa'kin yung tatlo kapag nalaman nila ang tungkol dito.

Ngumiti siya at ginulo naman ang buhok ko.

"Nah, you're so stubborn, no?" aniya, bahagyang tumawa.

I rolled my eyes. "Hindi naman, pero kasi..." napakamot ako sa batok. I held tightly to my bag hanging from my shoulder. I nodded to him and was about to say goodbye when I heard my Mom's voice.

"Anak?"

"Ma!" Napasigaw ako dahil sa gulat.

Dinaluhan ko si agad Mama at nagmano sa kanya.

"Good evening po, Ma'am." ani Dos.

Nakangiting tumango si Mama. "Good evening. Anong ginagawa niyo rito sa labas? Pumasok muna kayo."

I shook my head, even Dos agreed with me.

"No need po siguro, Ma'am. I'm going home right away." he said. Gusto kong matawa dahil sa pagiging conyo pa rin nito, pero nang lingunin ako ni Mama ay tumahimik ako. Baka kung anong isipin niya.

"Boyfriend ka ng anak ko?" Tanong ni Mama. Nanlaki ang mga mata 'ko, doon ako nataranta at agad kong pinulupot ang aking kamay sa kanyang braso. Nagulat ako! Jusko naman, bakit biglaan? Walang preno? Tanong agad, Ma?

"Ma, hindi!" pag alma ko tumango naman si Mama na tila kumbensido pero mapang-asar naman ang kanyang tingin.

"I am Dico Owen Sebastian, Mrs. Montana. Alliyah's friend." Dos said as he extended his hand to shake hands. My Mom held my hand with a teasing look on her face. Para siyang sila Riyana kung mang-asar nang tingin.

"Parang hindi naman," pang-aasar pa ni Mama.

Napapadyak ako sa inis. Ramdam ko man ang pag-iinit ng magkabilang pisngi ko pero hindi 'ko na 'yon pinansin. Nakakahiya kay Dos. Tawang-tawa pa naman ang isang 'to! Akala mo may nakakatawa.

"Ma!" I exclaimed.

Parang tanga naman kasi, e. Hindi ko alam kung nagagalit na ba siya o natutuwa, but she seems happy. Ako lang ata ang hindi.

Dos chuckled. "We're just friends, Ma'am." He said. After that, he turned his gaze to me and smiled. He just shook his head and turned his attention to my Mom.

"Sige, kung 'yan ang sabi niyo. Anyways, thank you sa paghatid kay Alliyah, Dico." Mama smiled.

"You're welcome, Ma'am," pormal na tugon ni Dos.

"Ma'am, if you don't mind, is it okay with you if she come with me this coming weekend?"

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi ni Dos. Did he really do that? Ugh, wala naman siyang nabanggit sa'kin tapos bibiglain niya nang ganito, maybe he's just playing his game with me.

How dare you Dico Owen?!

"Gagala kayo?" tanong ni Mama sa kanya. Bago pa sumagot si Dos ay tumingin siya sa'kin. Para bang sinasabi niya sa'kin na siya na ang bahala at wala akong dapat na ipag-alala. Ang kalabog ng puso ko ay abot kalamnan, para akong kakapusin ng hininga dahil sa kaba.