Bunu anlatmak bana da yıllarca çok zor geldi doktor, birisinin onu sorması bile benim için adeta korkulu bir rüyaydı.
Ama şimdi, yaşadıklarımı biraz olsun atlatmış gibi hissediyorum veya kendimi kandırıyorum, her neyse.
Konumuza dönmem gerekirse; Kim Yujin ile tanışmamız tam bir trajediydi...
İkimiz de aynı psikokliniğe gidiyorduk, randevularımız farklı doktorlara olsa da aynı saatlerde olduğu için sürekli karşılaşıyorduk.
Neden buraya geliyordu bilmiyorum ama bir salı günü -bir dakika çarşamba da olabilir, her neyse- ağlarken, odalardan birine taşındığını gördüm. İstemediği belli olsa da sanırım tedavisi oldukça kötü durumdaydı.
Açık kalan kapıdan ailesini net bir şekilde görebiliyordum, bazı kağıtları dolduruyorlardı.
Bir gün ben de bu konuma gelecektim, bunu biliyordum tabii ki ama ailemin kanı çekilmiş gibi bu kağıtları dolduracağını düşünmemiştim, o güne kadar.
Ama ne oldu biliyor musun? benim de aile dediğim kişiler o kağıtları doldurdu.
Çünkü benim de tedavim pek iyi gitmiyordu, hem de bana kronik depresyon teşhisi konulduğundan beri.
Kronik depresyon sonucu intihar oranı %20-40 ile değişse de küçükken yaşadığım bazı travmatik olaylar sonucu bendeki oran... kesinlikle daha yüksekti.
Doktorumun duyduğu endişeler yüzünden; Yujin'den bir hafta sonra ben de klinikte kalmaya başladım.
İlk gün zor geçiyordu, yan odamda kalan hasta geceleri sürekli ağlayıp bağırdığı için olması gerkenin aksine, daha da kötüye gidiyordum.
Hepimiz, yani tüm hastalar 'salon' denen yerde toplandıktan sonra güvenliklerle odalarımıza dönüyorduk ki onu gördüm...
Yanımda kalan kişi oydu, sanırım bu yüzden tüm gece uyumak yerine, kapının başında dikilip sabaha kadar onu sakinleştirmeye çalıştım.
Sözlerim ne kadar etkili oluyordu bilemem ama denedim.
Kapının ortasında minik, kare şeklinde bir boşluk vardı, güvenlikler bizi kontrol etmek için sürekli oradan bakıyorlardı.
Yani ne o beni görüyordu, ne de ben onu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
