|Not: Altı çizili şekilde yazılanlar doktora aittir.|
"Birbirimize sahipsek, ikimiz de iyi olacağız"
ses kaydı 2
Uzun bir gündü değil mi? Yorgun gibisin, hatta şu göz altlarına bak, erken yaşlanacaksın ama merak etme, gençken ölmekten iyidir.
Konumuz ben değilim Mark Lee.
Sinirlendin sanırım doktor, her neyse nerede kalmıştım...
İkinci gün salonda geçirdiğimiz altı saat boyunca köşedeki bir kanepede oturup diğerlerini izledim.
İleri derecede kaygı problemi olduğunu düşündüğüm bir kız tüm gün kulaklığını takıp dışarıyı izlemişti, biriyle konuşurken sürekli tırnak etini kopartıyor ve dudaklarını dişlerinin arasında olabildiğince sıkıyordu. İçeridekilerin sesi yükseldikçe yerinde rahatsızca kıpırdanıyordu.
İnsanları izleyip onlar hakkında yorum yapmayı severim ama dürüst olayım çevremdeki kimse umrumda değildi, bir odaya yakında kafayı yiyecek kişileri tıkmışlardı ve gösteri izliyor gibi denetleme yapıyorlardı.
Burada bulunan çoğu kişi için çevresindekiler 'Abartıyor' diyordur, buna eminim. Sınıf öğretmeninden bir şey isterken bile eli titreyen ve red kaygısı yaşayan birini anlamalarını beklemiyorum zaten, yaşamadılar çünkü.
Konuyu dağıttığımı biliyorum... Sanırım onu anlatmayı; olabildiğince uzak bir zamana atmaya çalışıyorum. Ama söz verdim, bu yüzden onun odaya girdiği ana gelelim.
Uçlarına doğru rengi açılan kahverengi saçlarını örmüştü. Her zamanki gibi bol giyiniyordu, yüzü de git gide küçülüyordu sanki.
Onu gördüğümde içimde oluşturduğum karanlık diyar bir anda buharlaşıyordu. Bu yüzden de onu Güneş'e benzetiyordum.
Aslında yakın değildik, ilk kez dün gece konuşmuştuk hatta. Ama aramızdaki bağ anlatamayacağım türdendi, sanki başka bir gezegene gitsem bile orada olacak ve beni karanlıktan uzaklaştıracaktı.
Ben onunla konuşmasam bile çevresindekiler mutlu gibi görünüyordu, çok neşeli bir kızdı. Bu yüzden yemek yememesinin sebebini merak ediyordum.
O, kesinlikle benim gibi veya köşedeki kulaklıklı kız gibi değildi. Ona baktığınızda bir sorunu olduğunu anlayamazdınız bile.
Başımı geriye atıp gözlerimi kapattığımda bile karşımda olan kız, yanıma oturmuş dün gece hakkında bir şeyler söylemişti.
O kişi ben değildim demiştim, karşılığında aptal olmadığını söylemişti. Ses tonlarını ayırt edebilirmiş...
Biraz konuştuktan sonra, yani ben rica ederim dedim ve gidebileceğini söyledim ama bu kısmı geçelim, yanımdan ayrıldı. Herkes odalarına dağılana kadar ilgim onun üzerindeydi, odada umursadığım birisi vardı artık.
O gece; çokça kez uyarılsak da sabaha kadar şarkı söyledik, doğrusu ben ona şarkı söyledim.
Ve yine o gece fark ettiğim şey aramızdaki duvarların sadece psikoklinik duvarları olduğuydu. Bu duvarlar dışında, aramızda hiçbir duvar yoktu.
Bir insana karşı ilk kez tüm duvarlarımı yok etmiştim ve tanışalı sadece iki gün olmuştu...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
