Bir ay, tam bir ay boyunca yalanına inandım. Yemeklerini yemediğini öğrendiğimde yaşadığım hayal kırıklığını anlatabileceğimi sanmıyorum.
Oysaki onun iyileşeceğine fazlasıyla inanmıştım, kendimden çok istiyordum hayata tutunmasını. O bana yardım ediyordu, beni karanlık duvarların arkasından çekip alıyordu.
Ne kadar ilerleme kaydettiğimi söylediklerinde bunun sebebinin kim olduğunu biliyordum. Bazen bir doktordan fazlasına ihtiyacımız oluyor, beni anlayan tek kişi oydu.
Beni iyileştirirken kendisi daha çok eriyordu ve ben ona yardım ettiğimi düşünüyordum, beni gerçekten kırmıştı bu yüzden geceleri onunla konuşmayı kestim.
İki gün sonra, gece izin alıp yanıma geldi, gözlerindeki duygu karmaşasını görebiliyordum. Yatağımın ucuna oturdu ve yere bakarak konuştu, kızardığını net bir şekilde görebiliyordum.
İlk gün yalan söylememiş ama sonrasında her gün bunu yapamayacağını fark etmiş. Yemeğe çalıştığını ama gerçekten zorlandığını söylediğinde onu zorladığımı fark ettim. Bu yüzden özür dilediğinde, ben de özür diledim.
Doktor, o günü anlatmamın en büyük sebebi bana sarıldığında hissettiğim duygular, sadece sarılırken bile ağlamama sebep oluyordu, ağlayamadığım tüm anılar için ağlayabilirdim o an.
Sanki iki damla gözyaşından sonra her şeyi arkamda bırakabilirdim, hayatımdaki tüm koyu renkleri silebilirdim.
Bunu nasıl yaptığını hâlâ anlamıyorum, bana yaşamak için bir sebep vermişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
