★彡𝓦𝓱𝓮𝓷 𝓡𝓸𝓪𝓭 𝓦𝓮 𝓟𝓪𝓼𝓼彡★
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ကလောစျေးနေ့တွင် ကော်ဖီရောင် Ford Wagonကို ဂိုဒေါင်ထဲမှထုတ်၍ တောင်ကြားလမ်းအတိုင်းဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ မောင်းနှင်၏။
ထင်းရှူးတောနံ့ကို ဒယ်ဒီပါမက ကျွန်တော်လည်းကြိုက်နှစ်သက်
တတ်နေပြီ။ ပုံသဏ္ဍာန်မှာရှေးဆန်လျက် အတိတ်ရနံ့တချို့ လွှမ်းမိုးနေ
သော ကားအိုလေးသည် ပြင်သစ်တွင်ကျန်ခဲ့သော B&Wထက် ပိုနွေးထွေး
နေတယ်ဟုခံစားရတယ်။ ကားမောင်းနေရင်းမှ ခပ်တိုးတိုးညည်းဆိုလိုက်သော ရှေးသီချင်းဟောင်းများကိုလည်း မူရင်းအဆိုရှင်များဆီမှ နားထောင်ရသည်ထက် ဒယ်ဒီအခုလိုစိတ်လိုလက်ရညည်းနေတာကိုပိုသဘောကျသည်။ အမှန်တော့ဒယ်ဒီ့အသက်က အခုမှ သုံးဆယ်ဝင်စ။
ဘာလို့များ အသက်၅၀ကျော် ၆၀ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်၏ အကြိုက်တွေနဲ့တူနေရတာလဲ ဟု ကျွန်တော်မေးရင်
ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ နေတတ်တယ် ။ ဟုတ်
ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကြီးပြင်းလာရတဲ့
ပတ်ဝန်းကျင် နဲ့ သူကျင်လည်ခဲ့ရတဲ့
နောက်ခံအသိုင်းအဝိုင်းက တူမှမတူဘဲ။
ကျွန်တော် က အဖေ့အတွက် ဘိန်းချေး
တွေ လိုက်ဝယ်နေရတဲ့ အရွယ်မှာ
သူက သူ့အဖေပေးတဲ့ ပါတီတွေမှာ
စန္ဒရါးတီးပေးနေရတတ်တယ်တဲ့။
တွေးကြည့်ရင် တကယ် မိုးနဲ့မြေပဲ။
ဒယ်ဒီ့နေပုံထိုင်ပုံက ကြည့်လိုက်တာနဲ့
အထက်တန်းဆန်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို
ဘယ်လိုပုံသွင်းသွင်း သူ့ဆီကနေရတဲ့
အငွေ့အသက်မျိုး ကျွန်တော့်မှာမရှိ။
သူကတော့ ပြောတယ်။
"သားက ခြေမွေးမီးမလောင် လက်မွှေး
မီးမလောင် နေရတဲ့ သခင်လေးပုံစံထက် အခုလိုတက်တက်ကြွကြွနဲ့ ကိုယ်
ထူးကိုယ်ချွန်နေတဲ့ ပုံက သားနဲ့ပိုလိုက်
ဖက်တယ်"
ခြေမွှေးလက်မွှေးဆိုမှ စတီရာတိုင်ပေါ်
က သူ့လက်ကို ကိုင်ချင်လာပြန်ရော။
ကျွန်တော် လက်လှမ်းတော့...တစ်ချက်
ပြန်ငဲ့ကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို
ဖွတယ်။ အသံမထွက် ၊ သွားမပေါ်
ဘဲ အားပါးတရလည်းပြုံးသေးရဲ့။အဲ့လိုပြုံးလိုက်တိုင်း နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးမှာ အချိုင့်လေးတစ်ခုပေါ်လာပြီး ကော့တက်သွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေ...ငေးလို့မဝ။ ဘာလို့များဒီလောက်ပြီးပြည့်စုံနေရတာလဲ။
ဒယ်ဒီ့ကို ဖန်ဆင်းနေတုန်းက ဘရားသခင်ကိုယ်တိုင် အနုပညာစျာန်ဝင်စားနေခဲ့ဟန်တူရဲ့။ ဒယ်ဒီ့ရဲ့ အရာရာကိုက အနုပညာဆန်ဆန်ကျက်သရေရှိနေတာ။
