Sleutel van geluk! (Nederlands)

hoofdstuk 17 haar ogen

@German@

Ik liep naar haar toe. Mijn hard bleef stil staan van verdriet. Er was een stoel naast haar vrij dus ik ging er op gaan zitten. Ik pakte haar hand vast, het was alsof de wereld stil stond. Een enorme schok ging naar mijn hard. Ik wilde haar vast pakken en haar knuffelen maar dat kon niet. Het deed me pijn om het niet te kunnen. Net als toen ik alleen maar kon denken dat ze de zus van maria was. Geen gedacht dat ik ooit op haar verlieft ging worden. 'op de zus van mij vrouw!' Alles ging door mijn hoofd en er kwam geen einde aan.

Tot ik haar aan keek en het niet kon laten om haar te kussen; Het was magie maar opeens voelde ik haar terug kussen. Mijn ogen gingen open maar haar ogen ook.

Ze waren prachtig, ze probeerde ook te lachen maar het lukte niet goed. Er waren te veel draden aangesloten aan haar nek. 

'germ..'  fluisterde. Ze kon niet meer praten haar ogen graakten in paniek. Dat zag ik genoeg. Meteen riep ik iemand ze liepen de kamer binnen. En toen ik terug naar haar keek zag ik dat ze weer even bewusteloos lach als daar net. Alleen nu had ze zweet op haar gezicht.  De verpleegsters duwden me aan de kant en zijden dat ik best de kamer ging verlaten.

Dat deed ik de seconden in de wacht zaal waren eeuwen. Er ging geen seconde voor bij dat ik haar prachtige ogen niet in mijn hoofd zag.  Haar blik die me bang aan keek. Ze was verschrikkelijk bang maar ik kon haar niet helpen. Was het door mij of door alles wat er gebeurd was? Ze hield van me anders zou me niet gekust hebben.

De deur ging open en er kwam een dokter binnen met een gefrustreed gezicht keek hij me aan.

'ze was wakker maar haar hard kan het niet aan, ze had een paniek aanval. Ze leeft nog maar we moeten nog een tijdje wachten tot ze weer kracht genoeg heeft op wakker te worden.' Hij stond nu naar de grond te staren.

'hoe lang moeten we nog wachten?' vroeg ik. Mijn stem was heel stil maar hij had het gelukkig gehoordt.

'Een paar dagen dan zou ze volgens mij al wakker kunnen worden.' Ik knikte maar het voelde niet als iets dat me gerust stelde. Natuurlijk wilde ik haar zien maar ik mocht niet. 

Anders zou ik haar nu niet meer kunnen laten gaan. Ik moest clara gaan troosten en violetta.

sorry dat het zo lang duurde maar ik had het erg druk! Natuurlijk ben ik erg blij dat jullie allemaal mijn verhaal lezen en commentaar geven echt dank je xxx teddy