Epilogue

437 13 0
                                    

Epilogue


I've always known happy ever after wasn't the ending. May mga pagkakataon talaga sa buhay natin na hindi mo aasahan. Falling in love with Nicole wasn't planned but she had always caught my attention. Sa lahat ng bagay na ginagawa niya ay hindi ko malubayan ng tingin. I have always been a coward but I can never accept it. Hell, I was scared of Nicole lalo na kapag nagagalit na siya. Or maybe I find her a little cute kapag nagagalit. 


The years that I have spent with her was fruitful. We had three children na ngayon ay may kaniya kaniya na ring mga pamilya. I can happily say that I've been satisfied with the life that we had. We had everything we wanted. We have beautiful grandchildren and we were spending every day of our lives together like tomorrow is the last. 


Although we spend our years together like that I still wasn't ready for the time that I'm going to lose her. 


Cassandra Nicole P. Dela Cruz

Born: October 25, 19**

Died: May 12, 20**


Kakalibing lamang ni Nicole kanina pero hindi ko parin kayang iwanan ang puntod niya. I knew her sickness was a ticking time bomb but she always acted like she's fine. There are times that I was even worried na maiiwanan ko siyang mag-isa. I guess my worries are futile and useless. Dahil hindi ko naman pala siya maiiwanang mag-isa. Ako ang iiwan niyang mag-isa. 


"Dad," saad ng anak ko sa akin habang pinapayungan ako. 


The skies are crying for your death, wife. They felt the sadness and melancholy that I'm feeling today. I wonder if they'll be crying at mine, too? 


Napapikit ako habang inaalala ang mga pagkakataon na magkasama kami ni Nicole. We had our moments pero simula ng ma-comatose ako noon ay hindi na niya pinatatagal ang mga pagtatalo namin. Her reason was she'd rather lose the argument than lose me. Napapailing parin ako hanggang ngayon. She always felt that our roles are reversed. Kung pwede nga lang sigurong ako ang babae at siya ang lalaki ay nangyari na. She's very protective of me that sometimes I didn't know whether I should cry or I should laugh. She believes she's strong enough but I know there are parts of her that's weak.  Ngunit alam ko rin na ang magpapasaya sa kaniya ay protektahan kami sa mga pwedeng manakit sa amin kaya hinayaan ko siya. 


Ngunit sa mga panahong kailangan niyang maging mahina ay lagi akong nariyan para sa kaniya. She's the best mother I've ever known. The best woman I've ever met and she will forever be my salvation. 


Hindi ko kailangang malungkot ng todo dahil alam kong hindi magtatagal at susunod na rin ako sa kaniya. I'm old and I've lived long enough. 


"Dad, umalis na po tayo." 


Sinulyapan ko ang puntod ng aking asawa. "Wait for me, wife. I won't let you be lonely for too long." bulong ko bago nilapag ang paborito niyang bulaklak na hydrangea at umalis. 


It's not goodbye, wife. I'll see you soon. 


----------


Gulat kayo no? HAHAHA. So ayun po ano natapos ko na po ang PDA Series. After so many years, muli akong nakatapos ng libro. I feel so proud for myself. Although, naririto parin ang writer's block kahit papaano nakakapagsulat na naman ako. I sstarted writing this story way back 2015 pa. Inunpublish tapos nirepost ng 2016 tapos ngayon ko lang natapos 2020. 


Salamat po ng napakarami sa pagbabasa ng mga gawa ko. Kita kita po tayong muli sa mga susunod na isusulat ko. At dito ko na rin iaannounce na magkakaroon ng story ang second generation. and we'll start with Marco. Naupload ko na ang kwento niya dati pero hindi ko tinuloy kasi hindi pa tapos ang PDA series. Maiispoil lang saka naguguluhan ako haha. Ngayon pwede ko na siyang simulan. I'll just post it after. 

 

Heels and Sneakers now signing off. 

See you in the next generation! 

Heels and Sneakers ✅Where stories live. Discover now