Kaarsje aan, Kaarsje uit

1

Geconcentreerd sloop Kayley over de zachte bosgrond.
Met de top van haar zwarte gympen schoof ze de kleine takjes op de grond voor haar weg, zodat ze geruisloos door het dichtbegroeide bos kon lopen.
Overdag had ze de route over het smalle bospad al duizend keer gelopen, maar toch bleek de route 's nachts anders te zijn: in het donker merkte ze een kleine stap naar links niet eens op, maar het was wel het verschil tussen op, of naast het pad lopen.

Na even vielen de lichtstralen van de zaklampen in de verte in haar ogen. Kayley knipperde een paar keer tegen het licht: ze liep al zo lang in het bos dat haar ogen aan de duisternis gewend waren.
Langzaam liep ze over de voor haar vertrouwde bospaadjes: haar oren gespitst en haar groene ogen wijd-opengesperd, klaar om een spotter gelijk op te merken.
In zichzelf nam ze haar volgende stappen door: eerst het pad aflopen en dan rechts door het tunneltje omhoog waardoor ze boven de spotters zou staan.

En dan?
Net zolang wachten tot ze niet opletten.

'Ik zweer het, ik hoorde een geluid!'

Kayley's lichaam leek te verstenen en onbewust hield ze haar adem in toen Boaz' stem door de bossen klonk: was ze gehoord? Dat kon toch niet?

'Dat zeg je al een half uur, en er is nog steeds niks veranderd. Doe die zaklamp nou eens uit. Dan kan ik ook wat zien.'

Opgelucht liet Kayley haar adem weer gaan: Boaz en Elena waren te druk met elkaar bezig om ook maar iemand te spotten.

Terwijl de twee tieners voor haar bleven ruziën, kroop Kayley stukje voor stukje van haar heuvel af. Ze voelde de adrenaline door haar lichaam gieren toen ze het kale gras, met hier en daar een brandnetel, in kroop en veegde haar handen vlug af.
Zweethanden kon ze niet gebruiken.
Ze haalde nog eens diep adem en keek achterom, nu kon ze nog terug het bos in.
Die gedachte schudde ze echter gelijk weer van zich af: ze moest ooit langs de spotters komen en welk moment kan je daar beter voor gebruiken dan een discussie?

Pas een paar minuten later waren Elena en Boaz uitgediscussieerd: stil zijn, opletten en de zaklamp niet vaker gebruiken dan nodig, was toch de beste optie om mensen af te krijgen.

Kayley lag ondertussen nog zo'n vijf meter van haar doelwit af: haar capuchon bedekte haar zwarte haren en ze drukte haar gezicht half in de modder, terwijl ze doodstil bleef liggen. Ze wist dat elke beweging haar nu zou verraden.

Na vijf minuten stilte was Boaz er klaar mee: 'er gaat echt niks gebeuren hoor! Dot is hartstikke saai. Wedden dat ze ergens met zijn allen zitten, ons aan het uitlachen omdat we hier in de kou blijven staan,' onderbrak hij de stilte, terwijl hij ongeduldig met zijn zaklamp begon te spelen.

Kayley dankte Boaz' ongeduld in stilte en kroop nog een halve meter dichterbij.

'Hou je mond nou eens, als je zo doorgaat horen we inderdaad niks,' siste Elena geïrriteerd terug.

Boaz keek haar met een ongelovige blik aan maar reageerde niet meer, Kayley verschoof nog een stuk: nog 4 meter, nu 3, 2...

Krak!