Kaarsje aan, Kaarsje uit

4

Even later liepen Boaz en Kayley samen naar de plek waar het grasveld overliep in het kleine bos, Kayley zag een bordje met een doodshoofd erop getekend, eronder stonden twee woorden gekrast: Warily Woods. 'Is dit je spannende effect?' Vroeg ze spottend, terwijl ze zich omdraaide naar Boaz.

Boaz keek verbaasd naar het bord, 'dit hebben wij niet neergezet, ik weet niet eens wat het betekent.'

Kayley grinnikte, dat had ze kunnen weten; Boaz stond een drie op Engels, hij wist niks van die taal. 'Het betekent behoedzaam bos,' zei ze terwijl ze door wou lopen.

Boaz pakte haar arm en trok haar terug, 'wacht, als wij dit niet hebben gedaan, wie heeft het dan gedaan?' Vroeg hij terwijl hij een trap tegen het bord gaf.

'Weet jij veel, misschien heeft Noah het nog wel gedaan. Je bent toch niet bang voor een bordje? Oké, let op. We lopen eerst een rondje langs de randen, dan kunnen we zien waar licht vandaan komt en worden we niet gespot voor we überhaupt weten waar het kaarsje is.' Ze liep in de richting van de gras rand, maar toen ze het bordje gepasseerd was hoorde ze een stem in haar hoofd galmen:
welkom, welkom in de Warily Woods.

Geschrokken keek ze om zich heen, 'waar komt dat vandaan?'

'Wat?' Vroeg Boaz niet-begrijpend, hij had duidelijk niks gehoord.

'Die stem, hij zei welk...' Kayley stopte midden in haar zin en zette met een angstig gezicht haar handen op haar oren.

Boaz liep bezorgd naar haar toe, maar toen hij het bordje gepasseerd was hoorde hij dezelfde stem:
welkom, welkom in de Warily Woods. Jullie zijn dappere kinderen om dit spel aan te durven gaan, ik kan de doodsgillen van onze vorige tegenstanders nog horen. Een akelige lach galmde door hun hoofd. Het spel is jullie bekend, maar de regels zijn een beetje aangepast. Af is af. Eens in, geen weg terug. Dit was een andere stem, geheimzinniger.

Kayley zat in shock met haar handen op haar oren gedrukt.

Boaz hield zich stoer en keek rond, maar ook zijn ademhaling was hoog en zijn ogen die alle kanten opvlogen verraadden dat hij niet zo kalm was als hij probeerde te zijn.

Kayley herpakte zich uiteindelijk, 'het plan.' Ze deed alsof de stem er niet was geweest.

Boaz keek haar ongelovig aan, 'je bent toch niet van plan naar die stemmen tóe te gaan?' Hij had het opgeven om de stoere Boaz te blijven en er was nu een blik in zijn ogen te zien die Kayley nog nooit had gezien. Onzekerheid.

'Kom op, dit is sowieso een domme grap van Noah.' Kayley was verbaasd hoe overtuigt het uit haar mond kwam; ze geloofde er zelf niks van, maar ze moest en zou het kaarsje uitblazen. Vandaag zou ze immers winnen, dat had ze zichzelf beloofd.