Hayatta Kalmanın Altın Yolu

Bölüm 39: Sağanak Yağmur

//Aydehan'dan not: Bu bölümü yazması bana baya sıkıntılı geldi. Öncelikle yazı yazmayı neredeyse unutmuşum. Bundan ötürü de defalarca kez kontrol etmek zorunda kaldım ve sayısız kez de silip bir kez daha yazdım. Bunun gerçekten çok zorlu bir durum oluğunuzu az ya da çok bildiğinizi biliyorum. Merak edenler için hala askerdeyim. Ancak düşündüğünüz gibi kaçak yollardan elime telefon ya da bilgisayar almadığımdan emin olabilirsiniz. Bölümün bir geçiş bölümü olduğunu ve asıl aksiyonun bir sonraki bölümde başlayacağını size bildirmekten mutluluk duyuyorum. Oğuzhan'ın evine yolculuğu ve sonrasında gelişen hikaye için şimdiden düzenlemelere başladım ve bir deftere hepsini not aldım. Umarım elimdeki kurguyu güzelce işleyebilir ve sizin de bundan memnun olmanızı sağlayabilirim. //

11. Gün/ Maltepe/ Ankara

Oğuzhan ve Azra ikilisi, G63'ün kendilerine vermiş olduğu güvenlik hissiyle yolculuklarına başladıklarında ortalık oldukça sakindi. Oğuzhan'ın elinde, portakallı gazoz bulunuyordu ve araçların sıkışıklığında kendisine gidebileceği bir yol arıyordu.

Azra'nın pek fazla yapacağı bir şey yoktu, ara sıra kendilerine doğru gelen bir iki zombinin amaçsızca cama vurmalarını izledi. Duygusuz çığlıkları ve aç görünen vahşi suratları onun bir nebze de olsa bu yaratıklara acımasına neden oldu. Ancak acıma sadece bir saniye kadar sürdü, tekrardan bunun ne kadar berbat bir durum olduğunu aklına getirdi.

Oğuzhan, dışarıdaki havanın birden kapanmaya başlamasına önce kaşlarını çattı ve sonrasında da gülmeye başladı. Her zaman suratına takınmış olduğu o kibirli ve her şeyden emin olan gülümsemesi, bir kez daha kendisini gösterdi.

"Yağmur yağacak gibi duruyor."

Oğuzhan'ın bu sözleri üstüne Azra sadece kafasını salladı, ardından dışarıya bakmaya devam etti. Gözleri kasvetli havayı gördükçe; içindeki iyi duyguların da bu kasvetli havayla birlikte ortadan kaybolduğunu hissediyordu. Dışarıdaki yağmur bulutları toplanmaya devam ettikçe zombi ve insanların çığlıklarının sesi azalmaya devam etti. İyice sessizleşen bu kasvetli ortamda Azra, kendini bir karadeliğin içine çekiliyormuş gibi hissediyordu.

O sırada Oğuzhan'ın dudaklarından dökülen ♫Haberin yok ben ölüyorum...♫ kelimelerinin melodik tınısı, Azra'nın içinde bulunduğu durumu o kadar iyi özetliyordu ki Azra sadece derin bir iç çekebildi. İlk yağmur damlası, tam bu noktada düşmeye ayarlanmış gibiydi. Sanki o kasvetli ve güçlü karadelik, daha fazla insanların duygularını çekemeyerek patlamış gibi sağanak yağmur gökten yere düşüyordu.

Oğuzhan havaya baktığında sessizce küfür etti. Şimdi, aklına takması gereken bir sorun daha ortaya çıkmıştı. Bir süre G63'ü durdurdu. Aracın arkasına ve torpido gözüne baktı, Azra bu minik araştırma zamanında merakla Oğuzhan'ı izledi. En sonunda umduğunu bulamayan Oğuzhan pes ederek Azra'ya doğru döndü. "Çevrede kalabileceğimiz bir yer görüyor musun?"

Azra bir süre daha çevreye bakındı. Bu sırada hafif tombul olan yanakları, dudaklarını buruşturmasıyla birlikte ufak bir gamzenin ortaya çıkmasına neden oldu. Bir parmağını çenesinin altına iliştirdi, en sonunda gözleriyle bir noktaya doğru odaklandı. Gördüğü yer; kendilerine çok iyi bir şekilde uyum sağlayacak olan basit bir hoteldi.

Hotelin dışı oldukça bakımsızdı. Çok ucuz bir otel olduğundan, tabelasında tek bir yıldız dahi görünmüyordu. Sıradan bir belediye onaylı otel olduğu kesindi. Ancak bu hotel Azra'nın dikkatini çekme konusunda bundan daha fazlasına sahipti.

Hotelin en iyi yanı kapısının esrarengiz bir şekilde, çelikten yapılmasıydı. Genelde bir hotel müşterilerini çekmek amacıyla kapısını camdan yapardı. Ancak; bu hotelin hiç de bunu umursuyormuş gibi görünmeyen çelik kapısı mevcuttu. Çelik kapı açık bırakılmış olmasına rağmen tek bir zorlanma ya da kırılma belirtisi göstermiyordu. Bu da ikilinin, dinlenebileceği en iyi noktayı ifade ediyordu.