YELO (P.S#6)

3

“Faye...” bulong ko, ang aking mga mata ay nakatutok na sa pangalang nakaukit sa lapidang nasa aking harapan.

Hinatid ako rito ni kuya kanina at nagpaiwan. It's been years since I was last here. Ang dami ko ng gustong sabihin. I have a lot of stories to tell her.

Napangiti rin ako ng makita ang pangalan ni Mattee sa tabi nito.

Until the end, they're still together. What kind of goals did they actually signed up for?

“Together until the end, huh?” bulong ko sa'king sarili.

Huminga ako ng malalim. “More than five long years... Kung buhay kaya kayo ngayon, what kind of life are you living?”

Lumunok ako. I suddenly remember Faye's dreams. I know she wants to be a fashion designer. And I trust that she would be one, kung hindi lang nangyari ang aksidente.

That accident, it was the most painful phase of our lives. Noong una ay gusto kong magalit sa kaibigan ni Mattee. He was the one driving but Kuya was so quick to make me realize that no one is to blame. Kasi sino nga naman ba ang may gusto sa nangyari.

And that guys who drove was in a coma for such a long time too. Hindi ko na alam ang nangyari at hindi rin naman ako nakibalita. Faye is the only important for me.

Hindi naman nagtagal at umalis rin naman ako roon. I have to go to the mall to buy some stocks. Wala akong lotions, toiletries, sanitizer, toners and other skincare products.

Isa pa, I want to do something na gusto ko talagang subukan since then na hindi ko magawa dahil bawal sa trabaho.

I want to dye my hair so I did. Ang dami pang pambobola sa'kin ng hairdresser sa salon but I can't blame her. Alam kong maganda ako at hindi ako nagyayabang.

It's just that, I'm aware.

Hindi ko naman ipinagmamayabang sa lahat na maganda ako. They can see it. Wala akong dapat patunayan.

“What the fuck? Mag e-extra ka ba sa The Smurfs movie?”

Inirapan ko muna si kuya bago iniabot sa kanya ang mga bags na naglalaman ng mga pinamili ko.

“Bagay 'to sakin and you can't tell me otherwise. Kung naiingit ka, I will recommend the place where I had it done,”

Ngumiwi naman ito at tila naiirita na sa'kin bago ipinasok sa likod ng sasakyan ang mga pinamili ko.

Ni hindi ko siya hinintay at sumakay na ako kaagad sa kotse at isinuot ang seatbelt.

Agad na nalukot ang aking ilong ng may maamoy na pabango.

Lumingon ako sa kanyang gawi nang tuluyan na itong pumasok da sasakyan.

“You were with a girl,” akusa ko kaagad sa kanya. It wasn't a question. I was sure of it.

“Kotse ko 'to kaya wala kang pakialam,”

Pinaningkitan ko siya ng mga mata, “You're not having sex with your flings here naman 'di ba? Please tell me you're not! Kadiri, ha!”

“Linis mo ha,”

“Of course, ” I flipped my newly dyed blue hair on the side at tinawanan siya.

Pinaandar niya ang sasakyan at dinampot ko ang aking telepono tsaka nagsend ng message kay Zarah. She's probably asleep. Ano'ng oras nga ba ang tapos ng shift noon?

“Did you buy what I asked?”

Ni hindi ko siya nilingon bago tumango. Kaya lamang ay naalala ko bigla ang katanungang kanina pa bumabagabag sa'kin.

“Wala ka namang nabuntis, kuya no? I mean, I'd like to have a pamangkin, kuya, but, sana naman huwag kang nambibigla,”

Ibinaba ako ang hawak na telepono bago pinag aralan ang kanyang reaksyon.

Okay naman. Hindi naman siya mukhang guilty over something, or what. But something in his expression changed. Napansin ko pa ang biglang paghigpit ng hawak nito sa manibela at tila may naalala.

“That was my dream, six years ago...” simula niya. “To have my own family at this age,”

Ibinaling ko ang tingin sa labas ng bintana. “With her? Siya pa rin ba? Hindi ka pa rin ba nakakamove on?”

Kahit madalas ko siyang asarin tungkol sa bagay na iyon, I don't want him to keep hurting. Mas maganda kung makakahanap siya ng babaeng makapagpapasaya sa kanya ng sobra. Iyong babae na susuklian ang pagmamahal na ibinibigay niya. Iyong hindi bibitiw kapag nahihirapan at hindi siya iiwan sa kahit na anong laban.

Because that's the type of person he deserve. Actually, everybody deserves to be loved by the best person out there. And there is a best person for each of us.I don't believe in soulmates but I acknowledge the concept.

Ako kaya, when will I find that person I'd be willing to spend my whole life with?

Hindi ko napigilang mag usal ng maikling dasal. ‘Lord naman, kung may ibibigay kayo, sana iyong gwapo pero hindi sobrang sungit. Huwag mo naman akong masyadong pahirapan,’

“Daan tayo saglit sa cafe nila Andrea. Iaabot ko lang iyong pinabili ko sa'yo dahil ang sakit na ng tengga ko sa pambubuliglig noong mga babae,”

Kumunot ang aking noo. “Those baby clothes, para sa babies ba ng friends mo?”

Tumango lang ito.

“Ang dami mong pinabili!”

“Ang dami rin kaya nilang anak! Nanganak na rin sila Xantha at Grey kaya halos hindi magkandaugaga iyong mga lalaki. Idagdag mo pa si Ara na hindi ko alam ano ang naisipan at nag ampon bigla ng bata. Iyon yata ang hiniling niyang wedding gift mula sa asawa niya,”

Napanganga na lang ako sa nalaman.

His friends are so weird. Well, I mean, I don't know who Ara is but I hope she fostered a child because she wants to take care of that beautiful soul and not for any other reason. I always believe that those person who has a heart to love a child na hindi naman nila anak, are selfless. I'd love to meet her and give her a hug.

Somehow, nagiging curious na rin ako sa mga friends ni Kuya. I'm happy that Barbara was able to do this, iyong maipakilala si kuya sa mas maraming tao. Hindi naman kasi super friendly si kuya and knowing na he has friends na, this really makes me happy. Nakakapanghinayang lang din kasi I was rooting for them to be together before.

Ito ba iyon, iyong mga pinagtapo pero hindi daw itinadhana? I'm happy for Barbara though, and for her kid. At least she has a complete family na.

Hindi na ako sumama kay kuya ng bumaba ito. Sandali lang naman daw kasi siya and I don't want to feel awkward with them. They have kids! Baka hindi ako makasabay sa mga pinag uusapan nila.

Mula sa sasakyan na nakaparada sa harapan ng cafe ay nakita kung gaano kadaming babae ang yumakap kay Kuya.

Natawa pa ako ng bahagya. Why are they on a cafe? Ang weird lang kasi I doubt kung hindi ba naiilang ang mga customers doon.

Kahit kasi nasa sasakyan ako, I can see so many uniformed nannies, and a few guards around na nagkalat. Hindi naman sila naka uniform but judging from the man outside na may earpiece pa, I can easily point out that those guys scattered around are security personnels too.

Saan ka nakakita ng customer na ayaw mga umupo?

Bukod pa roon, ang laki ng space na sakop nila because there are strollers around.

“They should have rented the place na lang,”

Shrugging my shoulders, I busied myself with checking photos on my phone and saw photos of Taias.

At least this kid is older. Hindi naman siguro ako mahihirapan..