HEMŞERİM

HEMŞERİM|1

Başlama tarihlerinizi buraya alalım;

_____________________

"Abi nasıl oda yok, daha dün rezervasyon yapmadık mı biz?!"

Resepsiyondaki yaşlı amca mahçupça başını eğdi. "Kusura bakmayın kızım, oda ayırtılmış evet ama önemli kişiler geldiyse demekki..."

Benden yaşça büyük birinin karşımda kem küm etmesine daha fazla dayanamayarak derin bir nefes aldım ve sakince başımı salladım.

"Peki bizim bu saatte konaklayabileceğimiz bir otel var mı?"

Amca tekrar sıkıntılı gözlerini üzerime diktiğinde sinirle gözlerimi yumdum. Yanımdaki valizin kulbunu tutarak bekleme alanına doğru ilerledim.

"Asaf, bizim odayı başkasına vermişler. Bugünlük kalabileceğimiz bir yer yok gibi gözüküyor ama ben halledeceğim, tamam mı?"

Kardeşim bana korkuyla baksa da yine de onayladı. Telefonumu çıkarıp kişisel antrenörümü aradım.

"Serkan, kusura bakma gecenin bu saati rahatsız ettim. Biliyorum normalde yarın gelecektin ama biz ortada kaldık burda. Oteldeki odayı başkasına vermişler, resepsiyondaki adam da başka yerde kalacak bir yer bulamazsınız tarzı bir şey dedi. Halledebilir misin?"

Bir taraftan kardeşimi kontrol ederken diğer taraftan da dudağımı dişleyip sorunun nasıl üstesinden gelebileceğimi düşünüyordum.

"Tamam ben bir neler yapabilirim bakayım, geri dönerim sana."

"Tamam, eyvallah."

Onun halledebileceğini umarak Asaf'a döndüm. "Gel biraz dolanalım, yapacak bir şey yok zaten."

"Emin misin Asrın? Saat 12'yi geçiyor ve etraf oldukça sessiz duruyor. Bu saatte dolanmak pek iyi bir fikir değil."

Onun endişesini anlayarak yanına ilerledim ve elimi yanağına yaslayarak bir süre okşadım. Ona, güven verici olduğunu umduğum, bir gülümseme gönderdim.

"Ben bizim başımıza bir şey gelmesine izin verir miyim sence kardeşim? Hem ben bu sorunu çözeceğim, meraklanma. En kötü eskiden olduğu gibi hastane bahçesinde dururuz ama hep yanında olurum. Seni asla yalnız bırakmam, endişelenme."

Mırıldanır gibi bir sesle onayladığında koluna girdim ve ilerlemeye başladık.

Ona heyecanla gittiğim maçlardaki maceralarımı anlatırken yaklaşık bir saat geçmişti ve onun içindeki korkuyu bir nebze de olsa kırmıştım.

Urfa'nın mimarisini incelerken zevk aldığı belli oluyordu. Konuşmaya devam ederek de içini rahatlatmaya devam ediyordum.

"Asrın, ikinci sınıfta gelmek iyi bir fikir miydi sence? Burası mükemmel ama seni zor durumda bırakmıştır gibi hissediyorum."

Çatlak sesi kalbime dokunurken, yutkunup yüzünü ellerimin arasına aldım.

"Asaf, sen benim ikizimsin. Sen de biliyorsun yeni bir ortam bize iyi gelecek. Hem, Harran Üniversitesi sana yeni bir yol açacak, inanıyorum. Beni de düşünme lütfen, ikizim iyi olduğu sürece iyiyim. Biliyorsun benim antrenmanlarım için belirli bir yerde bulunmam gerekmiyor, yani benim yerim sonsuza dek yanıbaşın olabilir yakışıklı."