End of the Road

.31

"Fuck it!"

I groaned when I woke up in the middle of darkness. Napasapo ako sa ulo ng tila pumintig iyon sa sakit. Sinubukan kong tumayo ngunit lalo lang akong nahilo. Napa tingin ako sa mga bote ng alak sa sahig na wala ng laman. Napa mura na naman ako ng maapakan ko ang isang bote at madulas ako. Pero kahit nasaktan ang tuhod at balakang ko sa pag bagsak ay mas lamang pa din ang hapdi sa puso niya.

"Kulang pa ata hindi pa ako namamanhid."

Tumayo ako at saka inabot ang switch ng ilaw ng condo. Nang bumaha ng liwanag ay napatakip ako sa mata. Sumasakit ang ulo at mata ko sa liwanag. Nang makapag adjust ay dinampot ko ang cellphone ko at napa buntong hininga ng hindi man lang nabuhay iyon kahit ilang ulit ko sinubukang buksan. Sa sobrang inis ay muli kong ibinato sa pader ang pobreng cellphone.

"Kulang pa yata na durog ka. Dapat siguro durog na durog." I snorted when I saw the poor phone into pieces.

Napa tingin ako sa floor to ceiling glass window. Kitang-kita duon ang liwanag na nag mumula sa mga establishments sa ibaba ng building. Tanaw din ang langit na may kaunting liwanag ng bituin. Ano pa nga bang aasahan mo sa pollution na nasa Manila, iyon ang dahilan kung bakit wala ng nakikitang maganda sa langit. Natatakpan ang kislap nila dahil sa ginagawang usok ng ibang tao.

I smirked with that thought.

Magdamag lang ata akong nakaupo sa couch habang naka tulala sa langit. I am thinking so hard on how could I ease the pain in my chest. May doktor ba para dito? Should I start to look for a heart specialist?

I wiped my tears again and again. Hindi ko na mabilang kug ilang beses akong nadurog habang iniisip kung bakit niya ako ginaganito ngayon. May usapan naman kami, kapag ayaw na niya sabihin lang niya kasi lalayo ako para hindi maka sira. Tatahimik lang ako at mag lalakad palayo ng walang lingunan. Hindi iyung ganito na iiwan na lang niya ako bigla sa ere. Hindi ko alam kug saan ako pupunta at kung sino pa ang pupulot sa akin.

Napa hikbi ako at saka tumungo sa gitna ng mga tuhod. Niyakap ko ang sarili ko at hinayaan lang na umagos ang luha na ilang araw ko ng pinipiit na lumabas. This is so heartbreaking!

Natigilan lang ako sa pag tunog ng telepono sa sala. I am hesitant to answer it but I left no choice when the phone keeps ringing and ringing again. I stood up and wipe my tears away.

"Why?" Agad kong sagot sa tumatawag.

"What's happening with you? Hindi kita ma contact sa phone mo. You go home yesterday during lunch break, Jose said that you might not feeling well. Nag aalala ako, Eros."

I bit my cheeks when I heard my mom's voice. I tried to calm myself first before speaking. Ang mahalata nitong umiiyak ako at hindi man lang naka tulog magdamag ang bagay na kailangan kong iwasan.

"I'm fine. Nasira phone ko, I need to buy a new one later."

My mom sighed at the other line. "Baby, come home to mommy. Aalagaan kita. You don't need to force yourself to go to work today. You can rest as long as you want. I will force your dad to take back his position, kung kinakailangan."

"Mom, I'm fine. Uuwi ako after ko sa mall later. Don't force dad to take back his position, I can handle this."

"Good girl, I miss you."

"I miss you too, mom."

"See you later, please eat breakfast first."

"I will."

"Bye, I love you."

True to my words, umuwi ako pagka galing sa mall. Ilang oras ko ding pinatungan ng ice cube ang mga mata ko kaninang umaga para mabawasan ang pamamaga nito dahil sa kulang sa tulog at pag iyak. Idinaan at itinago ko na lang sa make up ang totoong nararamdaman upang walang makahalata. Pag dating ko sa bahay ay agad akong niyakap ng ina at inasikaso. But I refused to stay with her that long. Agad akong umakyat sa kuwarto at nag kulong. Nabasag lang ang pagka tulala ko sa ibabaw ng kama ng katukin ni mommy ang pintuan ko. I opened it and welcome her inside.

"Are you sure that you're not sick, anak? You look pale today."

"Gamot lang katapat nito, mom."

My mom tucked some of her hairstrand at the back of my ear. Puno ng pag-aalala ang mga mata nito. "Sometimes, there's no cure to what we really felt. I don't want to ask and impose but I know there's something going on that you aren't telling me, Eros. And as your mon, kinakabahan at natatakot din ako for you, hija."

Ibinalot ko ang sarili sa kumot at itinaas iyon hanggang sa kalahati ng mukha. "Im just tired."

She smiled a little. "From what, anak? Or should I say, from whom?"

I closed my eyes and held my mom's hand. Idinikit ko iyon sa pisngi ko. Who would've thought that her presence alone can open a dam of emotion inside of her. She's vulnerable at this moment and as much as I don't want my mom to witness this, I left no choice.

"I'm in love, mommy." I bit my lip and stop myself from crying again.

"Oh, then why are you sulking like that? Love is a wonderful feeling, anak."

"I'm in love with the right man but at the wrong time." I murmured. "I'm sorry, mommy."

Hindi ko nakikita ang reaksiyon ng ina dahil hinayaan kong naka pikit lang ang mga mata, ngunit dama ko ang pag-aalala at lungkot nito para sa akin.

"There's nothing wrong with falling in love, ang mahalaga wala kang tinatapakan na ibang tao."

I'm scared. I'm fucking scared to say to her that I am going to be her biggest disappointment. Napa higpit ang hawak ko sa kamay ng ina. "I'm sorry..."

"Anak, you don't have to apologize for feeling that way. You're in love, and I guess that's the main reason why you are not in yourself today. But, Eros love is one of the most sincere feeling in this world. There are a few people who's blessed enough to find the real essence of love. And you're one of them, anak. Lilipas din ang sakit, it's part of the process. You need to be strong. You still need to stand up and fix yourself. Hindi para kanino, kung hindi para sa iyo. Naiintindihan mo ba ako?"

I nodded and hugged my mom. Naramdaman ko ang marahang pag hagod nito sa likuran ko. Tila ako dinuduyan sa kiliting nararamdaman. I'm sleepy.

"Thank you, mom."

"Fix yourself, don't stay in the dark too long."

I guess that small talk helped her a lot. Nakatulog ako ng mahabang oras. Nagising na lang ako na maliwanag pa rin ang binatana, nang silipin niya ang cellphone ay napa ungol ako ng makitang iba na ang date duon. So I slept like more than fourteen hours or so. Kumukulo na din ang tiyan niya kaya naligo na muna siya bago bumaba sa dining.

Naabutan ko duon si mommy na may ngiti sa labi. "You okay now, baby?"

I kissed my mom's cheek before I sat down on my usual chair. "I slept like a log. Umaga na ako nagising."

"Napagod ka siguro masyado. Naka pag pahinga ka na ba?"

Marahan akong tumango.

"I will ask Manang to prepare your favorite food today. Eat your breakfast first." Tumayo ito para pumunta sa kusina.

Naiwan akong mag-isa kaya kumain na lang ako ng agahan. Paubos na ang kinakain ko ng lumabas ang ina sa kusina habang may kausap ito sa cellphone. I saw her smiling from ear to ear. Ngiti pa lang nito alam ko na na si dad ang kausap niya. They are both old but still touchy and clingy with each other.

I finished my food and go back to my room after. I tried to contact Tyzer again using my new phone. I am being desperate for an answer. Hindi ko alam na aabot ako sa ganito. Na kahit pala sabihin ko na handa akong lumayo ay para pa rin akong tanga na maghahabol para lang marinig na tapos na talaga at hindi na niya ako kailangan pa.

Now I know how does it feel to be tossed aside without any explanation.