30 Days With You (RitKen Fanfiction)

04

If Dani will be asked if there's anything she would wish for if given a chance, she would definitely answer to live a much longer life. Her Leukemia is chronic. Matagal na iyon sa loob ng katawan niya ngunit hindi nagma-manifest, kaya ni hindi niya nalaman agad. Sure there were days that she got bruise easily but she just shrug it off. Sometimes she bleed too much and thought it was just normal. Little did she know that it's because of Leukemia.

Kaya ngayon, mas natatakot siyang masaktan niya ang mga maiiwan niya kung sakaling dumating ang araw na mawala na siya. She can't imagine them crying for her. It was just too much. Parang sasabog ang dibdib niya sa sakit.

Minsan napapatanong siya kung bakit sa dami ng tao, siya pa? She's still young, at her prime age and then this cancer occurred. Ang dami pa niyang pangarap. Halos ngayon pa nga lang nagbu-boom ang business niya. Tapos ito pa? Cancer?

She sighed and looked outside of the window. Madilim na kaya't malamig ang simoy ng hangin. Pahirapan pa rin ang paglalakad niya kanina. Sana lang talaga ay mawala na ang pamamaga niyon bukas. Gusto na niyang makalibot sa buong taniman ng mga Montealto. Naiinip na rin naman siya na maghapon lang nasa loob ng mansyon ng mga ito. Ni wala siyang magawa na kahit na ano.

Napalingon siya nang marinig ang alarm ng sariling cellphone. Mabagal ang bawat kilos niya ngunit pinilit niya pa ring makalapit sa make up table. She need to drink her meds and vitamins on time. Ayaw naman niyang kung ano pang makuha niyang ibang sakit.

She looked on the alarm. The list of vitamins were written. Sometimes, Ara was overacting too. Napapailing na ininom niya ang mga vitamins. Itinabi niyang muli iyon sa drawer. As much as she wanted to lock it there, she can't. Malay ba niya kung may lock talaga 'yon.

She heard a knock on the door. Tatayo pa lamang siya mula sa harap ng make up table noong bumukas iyon. Napakunot ang noo niya, sigurado siyang ini-lock niya iyon kanina. Hindi na siya nagtaka nang makitang si Grant iyon. He always sneak into her room even before.

Hokage, e, anang isip niya.

He immediately grinned at her. "Hi," he said.

She heard the door clicked. Mukhang ini-lock nito iyon. She looked at him blankly after a while. Nanatili itong nakatayo sa likod ng pinto.

"Bakit ka nandito?"

"Can I sleep here?"

Gusto niyang mapangiti. He looked so soft with that puppy eyes. Noon pa man, gustung-gusto nito na magkatabi silang matulog. He always like to cuddle. Mas madalas itong maglambing. It looks he didn't changed.

"May magagawa pa ba ako?" She said accepting defeat. Kahit naman umayaw siya, paniguradong ipipilit pa rin nito ang gusto.

She saw his boyish grin and walked towards her. Maingat na binuhat siya nito. She automatically wrapped her arms on his neck. He smirked while looking at her. Kinintalan siya nito nang mabilis na halik sa mga labi bago tinungo ang kama.

"Grabe sa tiyansing, ha." Tudyo niya.

"Wait for more later." Pilyong saad nito.

Napailing na lang siya. He put her down to bed. Naupo siya sa ibabaw ng kama. Maingat na itinuwid ang kanang binti. Good thing that she's wearing her pyjays. But it was silk at alam niyang babakat ang kung anuman ngunit hinayaan niya na. Isa pa hindi naman iyon ang unang beses na natulog silang magkatabi. And well, he saw it already.

He sat down in front of her. He checked her ankle. Napapangiti siya habang kunot noo nitong tinitingnan iyon.

"Masakit pa ba?" tanong nito sa kanya.