SIMULA

475 208 197
                                    

Stranger

Nakadungaw ako ngayon mula sa bintana ng kotse habang nababagot na tinitignan ang nadadaanan naming punong kahoy. The tall trees I saw, made me feel better. I feel like the weather will be fine but my day will be a curse.

Nag-iisip ako kung paano ko pakikinggan si My. I don't even know how to listen at her. Paniguradong hindi makakatakas ang rason ko sa kaniya, kahit pa valid naman ang mga reasonings ko. As I already expected, ako na naman mamaya ang may kasalanan, sa akin na naman ang mali.

I'm not stupid enough to not know what she did again. Of course, I know the gimmicks of that woman so I'm not surprised anymore. Nakahahabag sa sama ang kaniyang ugali.

Hindi siya malinis kung maglaro. Palibhasa'y utak putek siya. I know she reported me to the head of the guidance office. At malamang hindi na makapag-hintay si My na umuwi ako upang kutusan.

Namuo ang iritasyon sa loob-loob ko. I want to kick the front seat, but I stop myself. Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi nang makita ko sa 'di kalayuan ang aming mansyon. I know My will surprised me with her painful words, at nakakairita talaga iyon kung iisipin.

Hatred provokes something that I need to turn out. I want to kill someone but I just scourged my back in my seat and uncomfortably, I pouted. Pinagsiklop ko ang aking dalawang kamay at huminga nang malalim. I seat properly and I viewed Mang Juno in the front mirror. Abala ito sa pagd-drive kaya hindi nito napapansin ang pagbusangot ng aking mukha.

Bumusina muna ito bago kami pagbuksan ni Fidel ng tarangkahan. Nang tuluyan na kaming makapasok ay ipinarada nito ang sasakyan sa garahe ng mansyon at pinagbuksan ako ng pintuan.

"Maraming salamat Manong," hindi ko na siya hinintay na makapagsalita at umalis na.

I carefully stamped my feet as I entered the grandfloor. My two eyes were watching inside. Hindi dapat ako mahuli ni My, kung hindi'y patay ako sa kaniya. I watched for another few seconds. I brought my vision into our vast mansion. And when I was sure she was not in the living room, I immediately ran upstairs.

"You can't never run from me. Get back here." Matigas ang mga salita niya dahilan upang lingunin ko siya.

Itinigil ko ang aking paghakbang, I gave her a cold stare before I step down stairs.

Nice. Gusto kong magdiwang dahil sa pagkakataong ito, alam kong hindi na talaga ako makakatakas. I slothful faced My while I'm standing in front of her.

"What have you done?" paninimulang tanong niya.

I can't look at her directly kaya tumingin na lamang ako sa sahig, thinking how I will end this scenario.

"Ano na naman itong narinig ko? Pang-ilan na itong tawag ha, Wynter? Hindi ka ba nahihiya?" dagdag niya pa.

Kita ko ang pamumula ng mukha ni My. Siguro'y, nagalit ko siya nang sobra.

"It wasn't my fault, she tested me. I already told her that I don't want a fucking war. I don't want to involve myself in that fucking shit and she forced me to deal with it. It's her fault kaya siya ang sisihin niyo't h'wag ako, My..." Pagsusumbong ko.

I tried not to let go the nagging irritation I was feeling. I didn't want to be rude in front of her. Even when I am bullied, I try to listen up to My though I like to crouch down.

Bumuntong hininga ako upang mas lalong mapakalma ang sarili. Hindi ako bastos kaya mas pipiliin kong makinig na lamang at masaktan sa kung ano man ang marinig galing sa kaniya.

"So what are you trying to think of, that I will stood up with your wrong deeds? When have you ever been a disgrace? I didn't raise you that way. You failed me, Wynter," tila dismayado niyang sinabi.

His Warm Affection (On-going)Where stories live. Discover now