Zawgyi
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ခဏတာသတိလစ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ဒီအေျခအေနမွာ သူသတိရွိေနမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ တဖန္ႏိုးထလာျပန္တယ္။
နာတယ္ နာတယ္
ေခါင္းကနာတယ္
လက္ကနာတယ္
ဗိုက္ကနာတယ္
ေျခေထာက္ကနာတယ္
ေသမေလာက္ေအာင္နာက်င္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ကိုဆြဲမခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေအာ္ၿငီးမိတယ္။
'အား'
ေဝေဝဝါးဝါးျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲေပၚလာတာက.....
'ခင္ဗ်ား ဖယ္ ဖယ္ မထိနဲ႔'
ခႏၲာကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြမရွိေတာ့ပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ႔အတူ ႐ုန္းကန္မႈကအားျပင္းလာျပန္တယ္။
သူေမြ႕ယာေပၚျပန္ေရာက္ေနျပန္ၿပီ။
'ခင္ဗ်ားလူယုတ္မာ မထိနဲ႔ ဖယ္'
အတင္းကုတ္ျခစ္ ထိုးႀကိတ္ ကန္ေက်ာက္ရင္း အာေခါင္ျခစ္ေအာ္မိေတာ့ အားျပင္းလွတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာျပန္တယ္။
'မင္းကသိပ္ေခါင္းမာတယ္ ဟုတ္လား'
ေဒါသအရွိန္နဲ႔ နီရဲေနတဲ့ Xiao LiJun ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း စကားလံုးတို႔ကို ေထြးထုတ္မိတယ္။
'ခင္ဗ်ားက သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတဲ့လူပဲ ဘာလဲ အလိုတူေနေပးႏိုင္မယ့္ Omega တစ္ေယာက္ကိုေတာင္မရွာႏိုင္ဘူးလား ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားကို ဒီလိုေခြးၾကံၾကံရတယ္လို႔ ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားရဲ႕ သားသမီးေတြလည္း ခင္ဗ်ားကိုမေလးစားတာ ခင္ဗ်ား-'
ဆက္ေျပာမယ့္ စကားလံုးတို႔ဟာ ပါးစပ္ဖ်ားကေန ထြက္လာႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့...
လည္တိုင္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္လာတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ေၾကာင့္
'မင္းေစာက္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထား မင္းလိုလူကမ်ားငါ့ကိုေဝဖန္ရဲတယ္ ဟုတ္လား'
'မင္းအဆင့္နဲ႔ငါ့ကိုဒီလိုေျပာရေအာင္ မင္းကိုမင္းဘာထင္ေနတာလဲ'
'မင္းက Omega မင္းအလုပ္က လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ကေလးေမြးေပးဖို႔'
'ဒါေတာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ မင္းကဘာေစာက္သံုးက်ေသးလဲ ေျပာစမ္း'
