Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

45ο κεφάλαιο

Νεφέλης POV

Μετά από κάποια ώρα, έχοντας ξεφύγει από την Βαλέρια και τον Λουκά, φτάνουμε ασφαλής στο αεροδρόμιο. Ο Άλεξ κρύβει και τα δύο όπλα στο ντουλαπάκι κάτω από ο κάθισμα μου. Μπαίνουμε μέσα με τα πράγματα μας και χωρίς δισταγμό κλείνουμε δύο εισιτήρια για Παρίσι με την πρώτη πτήση.
Περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής.

Ο Άλεξ κάθεται δίπλα μου και βάζει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

Α: Τελείωσαν όλα τώρα. Από εδώ και πέρα τίποτα και κάνεις δεν μπορεί να μας σταματήσει.
Ν: Το εύχομαι...
Α: Στο εγγυώμαι.

Μου χαμογελάει και νιώθω να χαλαρώνω.

Ν: Που θα μείνουμε; Τι θα κάνουμε; Ρωτάω διστακτικά.
Α: Χρήματα έχουμε. Γνώσεις έχουμε. Θα εγκατασταθούμε εύκολα. Μην αγχώνεσαι μωρό μου όλα καλά θα πάνε.

Του γνέφω καταφατικά και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

[....]

Έχει περάσει περίπου 1 ώρα και τότε ακούγεται από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου μια γυναικεία φωνή που ανακοινώνει πως οι επιβάτες χρειάζεται να επιβιβαστούν για την πτήση Α160
Αθήνα-Παρίσι από την έξοδο Β.
Σηκωνόμαστε, περνούμε τις βαλίτσες στο χέρι και ξεκινάμε κατευθυνόμενοι προς την έξοδο που ανακοινώθηκε. Όταν φτάσουμε δείχνουμε στην αεροσυνοδό τα εισιτήρια μας και περνάμε στον εσωτερικό διάδρομο που σε βγάζει κατευθείαν μέσα στο αεροπλάνο.
Αφήνουμε τα πράγματα μας στον υπεύθυνο και καθόμαστε στις θέσεις μας. Εγώ κάθομαι από την μεριά του παραθύρου καθώς μ'αρέσει και ο Άλεξ από την απ'έξω.

Ν: Καλό μας ταξίδι μωρό μου.
Α: Καλό μας ταξίδι, λέει την ώρα που απογειωονόμαστε.

Στην διάρκεια του ταξιδιού χάζευα έξω από το παράθυρο τα σύννεφα και γενικότερα την όλη ατμόσφαιρα. Ειναι μαγευτικά.
Το κεφάλι μου γέρνει στο παράθυρο και τα μάτια μου γλαρώνουν.

[.....]

Ένα ελαφρύ σκούντηγμα στον ώμο με κάνει να ξυπνήσω.

Α: Νεφέλη φτάσαμε.

Κάθομαι καλύτερα στο κάθισμα και κοιτάζω από το παράθυρο. Είναι τόσο όμορφα. Όλο το Παρίσι σερβίρεται μπροστά μας και από την ομορφιά του δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου.
Προσγιωνόμαστε στο αεροδρόμιο του Παρισιού και βγαίνουμε από το αεροπλάνο για να πάρουμε τα πράγματα μας. Αφού τα πάρουμε ο Άλεξ με πιάνει από το χέρι και αφού μου χαμογελάει βγαίνουμε από το αεροδρόμιο.