Jason
Σήμερα είναι το πάρτι της Kέιλι, κάτι που δεν θα μπορούσε κανείς να ξεχάσει από τα συνεχόμενα μηνύματα της. Στην αρχή απλά μας ενημέρωναν ξανά και ξανά και έπειτα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και απειλές, σημάδι που έδειχνε ότι είχε πανικοβληθεί. Και μετά από όλα αυτά, εγώ με την Άντισον είμαστε έξω από το σπίτι της.
«Πιστεύεις ότι θα έχει ηρεμήσει;» Ρωτάει με ελπίδα, αλλά είμαι σίγουρος ότι ξέρει πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα.
«Δεν το νομίζω.» Της παίρνω και την τελευταία ελπίδα και χτυπάω την πόρτα.
Ανοίγει η πόρτα και η Kέιλι φαίνεται να είναι έξαλλη και πανικοβλημένη ταυτόχρονα. «Είχαμε πει στις πέντε να είστε εδώ.» Φαίνεται πραγματικά πολύ θυμωμένη.
«Και; Αργήσαμε λίγο.» Απαντάω εγώ. Εκείνη κοιτάει έξαλλη και τους δυο μας λες και έχουμε καταστρέψει τα πάντα.
«Αργήσαμε λίγο;» Επαναλαμβάνει. «Η ώρα είναι πεντέμισι και δεν έχει εμφανιστεί κανένας σας. Και εσύ μου λες ότι απλά αργήσατε;» Αρχίζει να φωνάζει.
«Τι εννοείς δεν έχει έρθει κανείς;» Την ρωτάει η Άντισον.
«Τι δεν καταλαβαίνεις από το κανένας; Είχαμε πει στις πέντε και κανένας δεν ήταν εδώ. Η Mία υποτίθεται θα πήγαινε να πάρει τον Στιβ και να έρθουν, αλλά ποιος ξέρει τι κάνουν και εσείς εμφανίζεστε μισή ώρα αργότερα, χαλαροί σαν να μην τρέχει, τίποτα. Ενώ εγώ, εδώ, έχω πανικοβληθεί τελείως. » Αρχίζει να περπατάει πέρα δώθε στο ξύλινο δάπεδο, ενημερώνοντάς μας για την κατάσταση.
Η Άντισον καταλαβαίνει τον πανικό και προσπαθεί να την καθησυχάσει. «Kέιλι, ηρέμησε. Τώρα είμαστε και εμείς εδώ...», λέει, «...και θα έρθουν και τα παιδιά.» Συνεχίζει, χωρίς καμία βεβαιότητα.
«Με κοροϊδεύεις έτσι; Σε τέσσερις ώρες ξεκινάει το πάρτι, δεν έχω μαζέψει τίποτα ακόμα, ούτε ποτά υπάρχουν και θα πρέπει να ετοιμαστούμε κιόλας.» Φωνάζει.
Αρχίζω να αγανακτώ σιγά με την μελοδραματική συμπεριφορά της Kέιλι.
«Θα σε βοηθήσω να μαζέψεις...», ξεκινάει, «...και ο Τζέισον θα πάρει τηλέφωνο τα παιδιά να έρθουν, μόνο αυτόν θα ακούσουνε και μετά θα πάει για ποτά.» Τελειώνει με τις αρμοδιότητες.
Με το ακούω ότι για άλλη μία φορά εγώ θα πρέπει να πάρω τα ποτά, γίνομαι πραγματικά έξαλλος. «Γιατί γαμώτο να πάω πάλι εγώ να πάρω τα ποτά;»
«Τζέισον!» Με επιπλήττει η Άντισον.
«Συγνώμη; Εδώ δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να είναι όλα έτοιμα. Και εσύ παραπονιέσαι επειδή θα πας να πάρεις για άλλη μία φορά τα ποτά;» Μου φωνάζει και με πλησιάζει όλο και πιο πολύ, κουνώντας μου επιδεκτικά το δάχτυλό της.
YOU ARE READING
You don't know me
Teen Fiction*** «Και εμένα μου αρέσει.» Είπε πρώτου με φιλήσει. Μου είχε κοπεί η ανάσα, το στομάχι μου είχε έναν έντονο πόνο, που ήταν υποφερτός όμως. Τα χέρια του έσφιγγαν όλο και πιο πολύ την μέση μου, το σώμα μου. Ενώ ήξερε ότι δεν μπορούσε να νιώσει κατευθε...
