Jason
«...Δεν είναι και τόσο κακή η Μάντελιν.» Καταλήγει σε συμπέρασμα η Άντισον μετά την σχετικά μικρή κατά την γνώμη της περίληψη των γεγονότων χτες.
Σε όλη την διαδρομή από το σπίτι μέχρι το σχολείο μιλάει για χτες το απόγευμα, τον αγώνα, με έναν τεράστιο ενθουσιασμό. Μέχρι και αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του σχολείου συνέχισε να με ακολουθεί από πίσω για να μην χάσω την συνέχεια.
«Πιστεύεις στα αλήθεια αυτά που λες τώρα;» Την ρώταω ειρωνικά ρίχνοντας της μια μάτια.
Φαίνεται ενοχλημένη με την ερώτηση μου από το βλέμμα της. «Τζέισον, είναι μια χαρά η κοπέλα, καμία σχέση με τον Κόννορ.» Λέει αποφασιστικά, λες και την γνωρίζει τόσο καλά ώστε να ξέρει τι άνθρωπος είναι.
Εμένα δεν με πείθει όμως. «Είναι μία Γουίλσον, δεν μπορεί να είναι και πολύ διαφορετική από τον αδερφό της.» Επιμένω και μάλιστα είμαι σίγουρος αυτό που έγινε πέρσι το ήξερε και δεν μίλησε, οπότε την κάνει ίδια με εκείνον.
«Τζέισον, μην είσαι τόσο απόλυτος.» Προσπαθεί να με πείσει, αλλά δεν καταφέρνει απολύτως τίποτα.
Μπαίνουμε μέσα στο σχολείο και πραγματικά εύχομαι να πάμε κατευθείαν για μάθημα, δυστυχώς έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι να αρχίσει το πρώτο μάθημα. Ιστορία δηλαδή.
«Με ακούς που σου μιλάω;» Με ρωτάει εκνευρισμένα η Άντισον, ενώ περπατάει από πίσω μου.
Γυρνάω απότομα πάνω της. «Μπορούμε να σταματήσουμε αυτήν την συζήτηση;» Την ρωτάω με όσο πιο ψύχραιμο τρόπο μπορώ.
Της πιάνω απαλά τους ώμους. Ξεφυσάω. «Απλά θέλω να προσεχείς, γιατί δεν εμπιστεύομαι καθόλου την Μάντελιν.» Με ανησυχητικό τόνο να διαγράφεται στην φωνή μου.
Είναι η αδερφή μου και ποτέ δεν θέλω να της συμβεί κάτι κακό. Όσο και να τσακωνόμαστε, όσο και να με εκνευρίζει με την γκρίνια της, θέλω να είναι ασφαλής.
Κουνάει το κεφάλι της συμπονετικά ως απάντηση και εμένα αυτό μου αρκεί. «Θα προσέχω!» Με κοιτάει για λίγο και εγώ κατεβάζω τα χέρια μου από τους ώμους της. «Τζέισον, πρέπει να μάθεις όμως να αφήνεις τους ανθρώπους να σε πλησιάζουν και όχι να τους απορρίπτεις από την αρχή.» Με συμβουλεύει η μικρή μου δίδυμη αδερφή.
Ένα μικρό γελάκι δημιουργείται στα χείλη μου. «Μια χαρά είμαι. Άλλωστε κανένας δεν νοιάζεται για κανέναν εκτός από την πάρτη του, οπότε είναι καλύτερα να μην αφήνω κανέναν τριγύρω μου.» Διαφωνώ μαζί της. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές και δεν μας νοιάζουν οι γύρω μας.
YOU ARE READING
You don't know me
Teen Fiction*** «Και εμένα μου αρέσει.» Είπε πρώτου με φιλήσει. Μου είχε κοπεί η ανάσα, το στομάχι μου είχε έναν έντονο πόνο, που ήταν υποφερτός όμως. Τα χέρια του έσφιγγαν όλο και πιο πολύ την μέση μου, το σώμα μου. Ενώ ήξερε ότι δεν μπορούσε να νιώσει κατευθε...
