Dyktatorzy - od starożytności po współczesność

Idi Amin - Rzeźnik z Ugandy

Podstawowe Dane:
Imię: Idi Awo-Ongo
Nazwisko: Angoo
Data Urodzenia: 17 maja 1925
Miejsce Urodzenia: Koboko, Uganda
Data Śmierci: 16 sierpnia 2003
Miejsce Śmierci: Dżudda, Arabia Saudyjska
Okres rządów: 1971 - 1979
Kraj: Uganda
Charakter dyktatury: Autorytaryzm wojskowy

Przed dojściem do władzy:
Idi Amin pochodził z małego plemienia Kakwa zamieszukjącego północno-zachodnią Ugandę. Z wyznania Amin był muzułmaninem. Jego matką była miejscowa czarownica.
Idi Amin ukończył 4 klasy anglojęzycznej szkoły podstawowej. Zdaniem autora jego biografii jedyne, co Amin potrafił to hodować kozy, a język suahili kaleczył.
Ze względu na jego potężne rozmiary (100 kg / 193 cm wzrostu) uwagę na Amina zwrócili Brytyjczycy rekrutujący do armii kolonialnej spośród tubylczej ludności.
W 1946 roku został odkomendrowany do 4. Batalionu Ugandyjskiego Kings African Riffle. Początkowo został asystentem kucharza. Z czasem zaczął się zapoznawać z działaniem karabinu.
Dzięki jego sile, brutalności i lojalności Idi Amin zyskał opinię "fantastycznego chłopaka, któremu brakowało jednak szarych komórek".
Już jako żołnierz Amin zaczął budzić kontrowersje. Cieszący się opinią kobieciarza Amin zapraszał kobiety do koszar i uprawiał z nimi seks w łóżku. Wywołał skandal gdy został przyłapany z żoną jednego z kolegów z koszar i był potem przez niego ścigany aż na ulicę będąc rozebranym.

Jako już sierżant Amin brał udział w tłumieniu antybrytyjskiego powstania Mau Mau w Kenii. Schwytanych powstańców Amin torturował. Był odpowiedzialny za nocną pacyfikację wioski Turkana. Mieszkańcy wsi zostali wymordowani po wcześniejszych brutalnych torturach.
Na odkopanych zwłokach odkryto potężne obrażenia i brak genitaliów na męskich trupach. Brutalne, ale skuteczne metody Amina popierali Brytyjczycy, którzy nominowali go do stopnia chorążego. Był to pierwszy taki awans niebiałego żolnierza w armii brytyjskiej.
Następnie Amin brał udział w tłumieniu powstania somalijskich separatystów na północy Kenii. Szef policji w Kenii usiłował przeprowadzić śledztwo w sprawie ludobójstwa Amina, ale rozkazy od zwierzchnictwa zmusiły go do zaniechania działań. brytyjscy gubernatorzy Kenii i Ugandy oraz premier autonomicznego rządu kolonialnego Ugandy zatuszowali sprawę, a Amin dostał jedynie wysoką naganę. Nigdy nie stanął przed sąsem wojennym. Pod wpływem tego wydarzenia Erich Wiedemann zaczął oskarżać Brytyjczyków o dostarczenie urodzajnej gleby ziarnu brutalności kiełkującemu w sercu Amina.

W tym czasie Amin odnosił również sukcesy sportowe, z czego największym było bokserski mistrzostwo Ugandy w wadze półciężkiej. Po ogłoszeniu niepodległości Ugandy w 1962 Amin awansował na Kapitana. Rok późmiej podniesiono jego rangę do majora i wysłano do Anglii na doszkolenie. W 1964 żołnierze brytyjscy wyjechali z Ugabdy, a Amin został pułkownikiem i głównodowodzącym armii ugandyjskiej. Jako pułkownik nielegalnie wspierał buntowników chcących obalić rządy Mobutu Sese Seko Demokratycznej Republice Konga. W celu zdobycia finansów dla rebeliantów organizował przemyty złota i kości słoniowej. Amin czerpał z tego zyski, przez co rzucił na swoją armię podejrzenie o przemycanie złota ze wschodu Konga.

23 maja 1966 Amin zaatakował w Mengo i zmusił monarchistycznego prezydenta Edwarda Mutesę do ustąpienia, po czym dokonał rzezi na zwolennikach Mutesy nazyewając ten akt brutalności "dokładną robotą". W nagrodę uzyskał od Obote, który zlecił zamach stanowisko szefa armii. 25 stycznia 1971 będący już generałem Amin dokonał zamachu stanu i obalił Miltona Obote przebywającego wtedy w Singapurze. Pucz wojskowy dokonany przy pomocy Brytyjczyków i Izraela wyprzedził planowane przez Obote odsunięcie Amina od dowództwa nad armią. Wojsko na prezydenta wybrało właśnie Amina

Rządy:
Rządy Amina zaczęły się od uwolnienia więźniów politycznych. Już wkrótce jego rządy zaczęły dryfować w stronę tyranii. Początkowo współpracową z Wielką Brytanią, Izraelem i RPA. Znany ze swojego nacjonalizmu i zmiennych poglądów Amin lubił popęlniać pochopne i oczywiście błędne decyzje. W 1972 zdecydował się wyrzucić z Ugandy wszystkich Azjatów (około 50 tysięcy). Skończyło się to ekonomiczną katastrofą, ponieważ ekonomia Ugandy opierała się właśnie o azjatycką elitę. W tym samym roku publicznie obraził rządy USA i UK oraz zerwał kontakty z Izraelem. Amin m.in. wyzwał królową Elżbietę II na pojedynek bokserski, a gdy ta odmówiła uznając go za świra Amin koronował się królem Szkocji. Zerwanie kontaktów z Izraelem miało związek z pochwaleniem Hitlera i holokaustu. Dotychczasowi sojusznicy, czyli UK, Izrael i RPA zostały okrzyknięte największymi wrogami Ugandy. Amin będący muzułmaninem zwrócił się o pomoc do Libii rządzonej przez Kadaffiego.

Dyktator Ugandy regularnie dokonywał brylutalnych masakr zarówno na domniemanych, jak i na rzeczywistych przeciwnikach politycznych. Szacuje się, że jego rządy pochłonęły 300 - 400 tysięcy ofiar. W 1975 został mianowany feldmarszałkiem, a rok później dożywotnim prezydentem. Mimo to został później obalony. Wdrażany był również kult jednostki poprzez m.in. przemianowanie jeziora Edwarda na jezioro Idi Amin Dady. W tym samym roku mimo złej opini został wybrany na lidera Organizacji Jedności Afrykańskiej, a w 1977 kontrolowana przez niego organizacja zablokowała rezolucję ONZ potępiającą rządy terroru w Ugandzie za naruszanie praw człowieka.
Reżim Amina znalazł się w centrum uwagi gdy w 1976 udzielił wsparcia palestyńskim terrorystom, którzy porwali w Grecji samolot lini Air France przewożący w większości obywateli Izraela. Samolot za zgodą prezydenta został skierowany na lotnisko Entebe w Ugandzie. Akcja odbicia zakładników dokonana przez izraelskich komandosów przeszła do historii jako operacja Entebbe. Politykę zagraniczną Amina zdominował konflikt z Ugandą o udzielenie azylu obalonemu przez Amina prezydentowi Obote.
W 1978 po wybuchu rebelii i udzieleniu jej wsparcia przez Tanzanię Amin zaatakował sąsiedni kraj. 11 kwietnia następnego roku po kontrataku Tanzanii Amin został obalony i uciekł przez Libię do Arabii Saudyjskiej. W Ugandzie przywrócono rządy Obote. Amin resztę życia spędził na studiowaniu Koranu, czytaniu książek, pływaniu, oglądaniu programów telewizyjnych i grze na akordeonie. Śledził również na bieżąco wydarzenia w Ugandzie. Zmarł w 2003 roku.

Więcej informacji będzie dodawane na bieżąco