LDM1: If I can't have you[COMPLETED]

Epilogue

I was reading a book.
Naka salampak sa sahig habang patuloy na lumuluha ang mga mata. Kanina ko pa tapos basahin ang libro. But the tears won't stop falling.

"Argh!"I shouted when I can't stop my tears. I pulled my hair frustratingly. I stood up in front of the door. The little door she drew.

Tears starts to fall again. Why won't it stop? I clenched my fist. And start knocking at the small door as tears streamed down my face. My knuckles are already red from knocking so hard. I can't even swallow because of the lump in my throat.

"Je..."I cried as I began knocking at the small door again. "Nalimutan ko na siya Je. Labas na Je"I continue talking to the door. Wishing that Jerain can hear me. No answer. I knocked harder. My knuckles are bleeding already. But still. No answer.

"Jerain! Hindi magandang biro to!" I shouted. Naiiyak nanaman akong kumatok. "Please Jerain. Don't do this to me! Kumakatok nako. Let's talk. Talk to me"Napa upo nalang ako sa sahig.

"Jerain. Please. Tell me it's a joke. Talk to me. Tell me everything's fine. Tell me you're here with me"I cried. "Please Jerain. Ang sakit na. Ang sakit sakit. Diko matanggap"I continue crying my heart out while looking at the little door. I bit my lower lip.

"Je. I'll be knocking again. Please. Please my Jerain. Answer me"I pleaded. Lakas loob akong tumayo at lumapit sa pintuan. Start with a soft knock. Pero nung walang sumagot ay naluha nanaman ako. Hanggang sa lumakas na ang pagkatok pero wala pading sumasagot.

"Jerain. Wake me up please. Ayoko ng bangungot na to. Please Jerain! Wake me up! Ang sakit sakit na kasi! Ayokong tanggapin Je. Wag ganito! Wag ngayon. Jerain naman. Balik kana. Wag ganito. Ayoko nito Jerain. Masakit to. Ang sakit Je. Pakita kana please. Balik na Jerain. Hihintayin kita. Diba sabi mo. Babalik ka? Sabi mo meron ka! Sabi mo lagi ka lang nandito para sakin! Gisingin mo na ako! Di na ako mawawalan ng time sayo! Andito nako! Balik na ako sa dati mong Bestfriend na Tristan! Basta babalik ka samin. Jerain... please. Please come back. I need you Je. Ayoko. Ayoko Je. Ayokong mawala ka. Jerain masakit. Ayoko. Ayoko na. Masakit. Sobra. Jerain..."Napahagulgul nalang ako sa sahig.

It hurts. Sobrang sakit. Hindi ko kaya. Hindi ko kaya itong sakit na binigay niya ngayon. I can't accept the fact that she left me, before my birthday. She promised me! Yet... she didn't fulfill it.

I won't see her rolling her eyes at me. Getting mad for drinking her water. I can't see her smiles again. I won't be able to feel her hands on my shirt whenever we cross the street. I won't be able to piss her again. I won't be able to stare at her beautiful eyes again. I miss her. I miss her so bad and it hurts. Ang sakit. Ang sakit mawalan ng kaibigan sa mismong kaarawan. I can't handle the pain to the point na gusto ko siyang sundan. I don't wanna lose her. Hindi sapat yung oras na kasama ko siya.

"Kulang. Kulang na kulang yung oras Je. Kaya balik kana. Susulitin ko na. Pangako, Jerain. Gusto na kitang makasama ulit"Napayuko nalang ako. Hindi inabalang punasan ang luha. "Hindi ko kaya yung sakit Je. Ang sikip sa dibdib. Ang sakit sakit sakit sakit,Jerain. Sorry na Jerain. Babawi ako"I heaved a sigh. "Sising sisi ako Je. Sobrang nag sisi ako. Sana sinulit ko. Sana sinulit ko yung mga araw na kasama ka. Sana mas naka sama pa kita. Kasi kulang talaga Je. Kulang talaga eh. Je naman"Napa hagulgul nalang ulit ako.

"Hoy!"I bit my lower lip. Nilapag ko yung flower sa puntod niya. Napatingin nalang ako sa taas ng mag simulang manubig ang aking mga mata. "Hayop,Je. Umagang umaga ah"Natatawang saad ko na akala mo'y maririnig ako. Pero walang nagawa. Tumulo padin ang mga luha ko. "Merry Christmas,Jerain"

"Tangina Tristan. Puro iyak"Sabi ko sa sarili ko. "Papangit na ako nito Je. Gusto mo ba yun? Wag mo na ako paiyakin please"

"Whoo! Sakit padin pala"Naka ngiti sabi ko sa puntod niya. Dahan dahan akong umupo sa harap nito.

Jerain Trayzia Sy-Cruz
Born: May 5,2002
Died: November 10,2020

She died because of an accident. Kakagaling nito sa check up niya. Diko nga alam na may LDM pala siya. Tito Tristan didn't notice her trying to cross the streets. Gusto daw niyang bumili ng pagkain para sa mga batang namamalimos. Pero hindi talaga siya marunong tumawid eh. Tapos lasing pa yung driver ng trunk....

"Ano? Musta na?"I asked like she would answer me. But yes, she did. Mas napaluha ako nang makaramdam ng malamig na hangin. "Wag ka manakot hoy"I swallowed hard. I still can't accept it. "Miss na kita Je. Miss na miss na miss na kita. Alam mo ba yun?"Sinubsub ko yung mukha ko sa tuhod ko at tahimik na umiyak sa harap niya.

"Hi! Andito ulit ako!"Umupo ako sa harap niya at nilapag ang bulaklak. Nag sindi din ako ng kandila. Halatang galing sila Firence dito. "Galing naman mag linis nila utol"I told her. "Ano na Je? Matagal tagal ka na ding wala ah?"I sighed. "Ang sakit padin"Natatawang sabi ko at naluha ulit. "Ginagawa mo akong bakla ha"Paninisi ko.

"Uy Je. Andito ulit ako"I sat infront of her. Nag lapag ng bulaklak gaya ng nakasanayan. "Hoy alam mo ba? Nakwento ni Firence na nag paramdam ka daw sakanya"I chuckled nang maalala ang mukha ni Apoy. "Sana all"Natatawang dagdag ko. "I miss you nga pala"Napangiti ako ng mapait at hinaplos ang lapida niya.

"Goodmorning!" Gaya ng dating gawi. Nag lagay ng bulaklak at umupo sa harap niya. "Alam mo ba? Nasaakin padin yung mga regalo mo last year"Pag kwekwento ko. Pinalitan ko ang mga kandila niya. "Ang witty mo dun ah? 5 senses. Touching, yung pocket knife at sweatshirt. Smelling, hayop Je. Ang mahal ah! Pero oks yung pabango na yun. Hiling ko yun sayo 4 years ago ah? Alala mo pa pala. Tapos ayon nga, Sense of taste, yung cake nun. Ubos na syempre. Gawa niyo ni Apoy no? Tapos hearing, tangina CD ng mga paborito ko! Salamat dun ah? Tapos ayun... sense of sight, yung libro natin"Umiwas ako ng tingin sa puntod niya. "Iiyak nanaman ako"Naka simangot kong kwento sakanya. "Bakit masakit padin Je?" Gaya ng dati, walang sagot.

"It's been 5 years Je. Bumalik na ako oh. Wala ka padin? Balik na"Biro ko bago nag lapag ng bulaklak. Syempre umupo ulit ako sa harap niya. "Pasensya na. Ngayon lang ulit. Di ako nakapag paalam nung umalis ako patungong Italy"

Nilabas ko phone ko at nag scroll. "Hoy Je. Kita mo to? Grumaduate na kami ng tropa" I swiped the screen to show her the picture I've been dying to show her. "Tangina Je! Ang sarap sa pakiramdam! Piloto na ako! Ito unang pag papalipad ko oh" Naluluha kong kwento sakanya. "Tas ayan, gwapo ko no?"I added at nasobrahan sa pag swipe.

"Je... anak ko nga pala. Ito si Trayn, panganay ko. Tapos si Jezia. Oh diba mga kapangalan mo. Pero syempre samin na itong si bunso. Jhasiea Grace. Ganda no!"

"Babe..."Umupo si Grace sa tabi ko.

"Yung mga bata?"I asked her.

"Nakina Dad" Tumango ako kaya lumingon ito sa puntod ni Jerain. "Hi Jerain. I did it! I survived. Pero ba't naman di mo ako hinintay" Umakbay ako kay Grace habang nakipag usap sa puntod ni Jerain. Nagsidatingan na din naman ang mga barkada.

"Happy Birthday Jerain!"Sabay sabay naming sabi nung makumpleto ang tropa. Niyakap ko ang librong sulat niya tungkol sa storya namin.

She always thought that she can't have me. But the truth is, I can't have her. And I will never have her.

________|||

N O T E:

I don't know how to make you cry! Pero basta tragic ang ending. Hahahahaha Hope you liked it!! Muwaaps. Thank youuu for supporting hanggang dito sa dulo! I appreciate you guys! Love lots!