အခန္း (၁၆)
“ ေရာက္လာျပီလား ဆရာ ”
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ လူနာ ႀကည့္ျပီးပံု ရတဲ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္သိန္းနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ အရပ္ မနိမ့္မျမင့္နဲ႔ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ခႏၶာကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဆရာမႀကီးက သနပ္ခါးကိုလည္း ႏွစ္ျခိဳက္စြာ လိမ္းတတ္ေလ့ ရွိတယ္။
“ ဆရာ့ ကေလးက ဒီေန႔မွ ေရာက္တာမလား။ မီးကလည္း ပ်က္ေနေတာ့ ေနရာစိမ္းမွာ ေႀကာက္ေနလိမ့္မယ္။ ဒီညေတာ့ လူနာၾကည့္ၿပီး ေစာေစာ ျပန္လိုက္ပါ။ ကြၽန္မလည္း ရွိေနမွာဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး စိတ္မပူပါနဲ႔ ”
တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ နားေနခန္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေဘးက ပါလာတဲ့ ဆရာမႀကီးက ေစာေစာျပန္ဖို႔ တိုက္တြန္းလာတယ္။ က်ဴးကို မျမင္ဖူးေသးေတာ့ ကေလးလို႔ပဲ ထင္ေနရွာတယ္။
“ လူနာ ႀကည့္ျပီးရင္ ျပန္မွာဆိုေတာ့ ေဆးရံုကို ဆရာမႀကီးနဲ႔ပဲ အပ္ခဲ့ရေတာ့မယ္ ”
“ စိတ္ခ်ပါ ဆရာ။ Emergency Case ရွိလာရင္ ကြၽန္မ ဆရာ႔ကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ့မယ္ ”
“ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ။ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ လွမ္းေခၚလိုက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အေရာက္ လာခဲ့ပါ့မယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့။ ဒါဆို ကြၽန္မကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး ”
ဆရာမႀကီးကို ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး လူနာမွတ္တမ္းကို တစ္ခ်က္ စစ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ စကား နည္းၿပီး ကူညီတတ္တဲ့ ဆရာမႀကီးက မ်က္ႏွာ တည္တာမို႔ လူနာေတြအဖို႔ ရွိန္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။
ညရွစ္နာရီ ထိုးတာနဲ႔ Stethoscope ကိုင္ျပီး အမ်ိဳးသမီး အေဆာင္ကို အရင္ သြားတယ္။ ေဆးရံုမွာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳးသားဆိုျပီး ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္ အေဆာင္ခြဲထားသလို သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ သီးသန္႔အေဆာင္လည္း ေပးထားတယ္။
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္း ကိရိယာနဲ႔အတူ ဆရာမ မမူက ေဘးမွာ အတူလိုက္ပါတယ္။ ေဆးရံုမွာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း နည္းသလို လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေထာက္ပံ့ ကိရိယာေတြလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိမေနဘူး။ အျပင္းအထန္ ခံစားရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ ကုသေရး ေပးဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲလွတယ္။
