Zawgyi
"လူနာကအားနည္းေနတာပါ။အခုရက္ပိုင္းစိတ္ညစ္စရာတစ္ခုခုမ်ားရွိလို႔လား"
"အဲ့လိုေတာ့မရွိပါဘူး၊ေဒါက္တာ။ဒါေပမယ့္ သူအခုတေလာအစာေတာ့မစားျဖစ္ဘူး"
"အင္း၊အဲ့ဒါေၾကာင့္ေနမယ္။အခုေဆးသြင္းေပးထားတယ္။ခဏေနရင္ ႏိုးလာလိမ့္မယ္။ဒါဆိုဆရာသြားလိုက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္၊ေက်းဇူးပါ ေဒါက္တာ"
ေျပာစရာရွိတာေျပာၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာကအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။ဆက္လည္းကုတင္ေဘးမွ ခုံအလြတ္မွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဟန္႔ရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏွဖူးေပါိမွဆံပင္တို႔ကိုသပ္တင္ကာ အိပ္ေမာက်ေနေသာဟန္႔ကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ခြန္း"
"အင္း၊ဘာလဲ"
"ငါ့အေဖကိုေခၚထားတာ အခုလာၿပီ။ငါသြားေတာ့မယ္ဟဲ့။နင္တစ္ေယာက္တည္းေစာင့္လို႔ အဆင္ေျပတယ္မလား"
"ေအး၊အဆင္ေျပတယ္။ေက်းဇူးေနာ္ လိုက္ပို႔ေပးလို႔"
"ေျပာရမယ့္လူေတြလား အ႐ူးေကာင္ရဲ႕။ဒါဆိုငါသြားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ၿပီ၊ဟုတ္ၿပီ"
ဝတ္ရည္လည္း ဆက္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။အခန္းတံခါးမပိတ္ခင္ ဆက္ကိုေငးၾကည့္ၿပီး ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးမိသည္။ဆက္ကေလ ဟန္႔ကိုဆိုသိပ္ခ်စ္တာ၊သူ႔မ်က္ျမင္ပဲ။ဟန္ကဘာလို႔ျပန္မခ်စ္လဲ သူ(မ)စဥ္းစားလို႔ကိုမရ။သူ(မ)သာ ကူညီေပးလို႔ရရင္ ႏွစ္ေယာက္သားအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္မွာ။
ဝတ္ရည္အခန္းထဲကထြက္သြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ဟန္တစ္ေယာက္ႏိုးလာေတာ့သည္။လက္ဖဝါးကစိုစြတ္ေနသလို ခံစားရေသာေၾကာင့္ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆက္ကသူ႔လက္ေပၚေခါင္းေမွာက္အိပ္ကာ တိတ္တိတ္ေလးငိုေနသည္။
"ေက်းဇူး၊ဆက္။ငါ့နားမွာရွိေနေပးလို႔"
"ဟန္၊သ...သတိရၿပီလား။အခုေရာ ဘယ္လိုခံစားေနရေသးလဲ။အားနည္းေနေသးလား"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ။မင္းကလည္းအစိုးအရိမ္လြန္လိုက္တာ"
"စိုးရိမ္ရမွာေပါ့။မင္းေမ့လဲသြားတာ ငါဘယ္ေလာက္ေတာင္လန္႔သြားတယ္မွတ္လဲ။ေနာက္ဆိုကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္"
YOU ARE READING
Not First But Last
RomanceYou're not my first love but I promise to love you for the rest of my life. Note-This fiction is just my imagination.Thank you.Enjoy!!! Start date-1/7/2020 End date-18/8/2020
