Yaşamamak | Ara Verildi

3.YALNIZ KALMIŞ BİR ÇİÇEK

Yalnız geçen birkaç ay! Yalnızlığa alışmamak için elinizden ne gelirse yapmanız lazım. Kopardığınız bir çiçek bile arkadaş olabilir size. Aylar geçmiş ve ben sonunda üniversiteyi kazanmıştım. Yabancı dil öğretmenliği. Çok garip değil mi? Konuşamayan bir kız öğretmenlik yapacak. Ama sosyal yardımlarda işaret dilini kullanmak için insanlara ihtiyaç varmış ve ben bir masa başında iyi çalışabilirdim. Tabii şimdilik hayal, sadece ilk senem  olduğu için heyecanlıyım. Tahmin ettiğim gibi bir arkadaşım olmadı aksine acıyan ve üzülen bakışlar dışında. Yardımcı olmak isteyenler oldu ama arkadaşca değil acımayla.

Bugün tatildi ve ben evde yalnız olup dertlerimle boğuşmak yerine dışarıya çıkmıştım. Kimsem yoktu artık ve engelli maaşım ile annemden kalan evde oturuyordum. Yalnızlık öyle bir histir ki alıştığın an bırakamıyorsun.

Emine teyze arada tatilde olduğunda özellikle benimle kalıyordu. Eskiden yurttan hiç çıkmaz ve benimle ilgilenirdi hala öyle tek farklılık artık başka bir evde olmamdı.

Kendimi yine yiyip bitireceğimi anlayınca derin bir nefes aldım. Aldığım nefes bir halat gibi nefes borumda düğüm oluşturdu. Birazdan infaz verilecekmiş ve ben ölecekmiş gibi hissetmeye başladım.

Halatı tutup çekmem sadece boğazımı yumuşatmak için ihtiyacım olan suydu. Ama ben su içmek yerine bana acı verip kendimi cezalandırmayı tercih ettim.

Bu yaptığım bir nevi intihardı ama ben ölmekten daha çok Allah'a olan korkumdan yapmam böyle bir şey. Dinime bağlıyım aslında ama ne kadarını gerçekleştiriyorum bilmiyorum. Dine bağlı olmak, imanlı olmak çok farklı bana göre.

Kasım ayına girmek üzereydik. Havalar soğumuş, ayrılıklar başlamıştı. Kasım ayı güzel hır ay olmasa da ip koptuğu yerden ulanır derler. Nerede kalmışsan oradan bildiğin şekilde devam etmelisin. Işte ben de şimdi kaldigin yerden bildiğim gibi devam ediyordum.

İlerlerken bir ağacın üzerinde uzun gagalı bir kuşun yavrularına gagasıyla gıda verdiğini gördüm. İstemsizce gözlerim dolarken buruk bir gülümseme oluştu dudaklarımda. Hayat da böyle değil mi? Çocukluk, olgunluk ve ölüm. İşte tamamen bu kadar...