" ခ်စ္သခင္...ဒါကဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ...."
ျပင္ဆင္ျပီးထြက္လာတဲ႔သားငယ္ကိုျဖတ္ခနဲျမင္လိုက္တာမို႔ေဆာင္းရိပ္အျမန္ေျပးၾကည့္ကာေမးလိုက္မိေတာ့ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကကားတံခါးေတာင္ဖြင့္ေနျပီ...ဒီေကာင္ေလးကတစ္ခ်က္မွကိုအလြတ္ခံလို႔မရတာ...
"ပါးပါးဆီကို... "
"မသြားရဘူး.ဘယ္ကိုမွ..သြားအခန္းထဲျပန္ဝင္... "
"ဟာ...ေဖေဖကလဲ...သားကပါးပါးဆီကိုသြားမွာပါဆို... "
"မသြားရဘူးလို႔ေျပာေနတယ္...ခ်စ္သခင္ေတာ္...ငါကမင္းအေဖေနာ္...ငါ့စကားနားေထာင္...မသြားနဲ႔ဆိုမသြားနဲ႔ေပါ့....အခန္းထဲျပန္ဝင္...မင္းပါးပါးေဆးရုံကမဆင္းမခ်င္းအခန္းထဲကအခန္းအျပင္မထြက္ရဘူး... "
"ေဖေဖကဗ်ာ...ပါးပါးေဆးရုံကမဆင္းေသးတာနဲ႔ဘဲ..ဘာလို႔ခ်စ္ေလးကအခန္းေအာင္းေနရမွာလဲ..မဆိုင္လိုက္တာ... "
" ခ်စ္သခင္ေတာ္...ငါ့ကိုလာျပီးအထြန္႔တက္ျပမေနနဲ႔...ေဟ့.ဘယ္သူေတရွိလဲလာၾကစမ္း..."
အျပင္မထြက္ရဘူးလို႔ေျပာလိုက္ရုံနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေတႏွစ္ေတာင္ေလာက္စူျပကာမထံုတက္ေသးလုပ္ျပေနတဲ႔သားေၾကာင့္ေဆာင္းရိပ္အေစာင့္ေတကိုေအာ္ေခၚလိုက္မိသည္...ခုနကတည္းက လေလးကျခံရံကသူ႔လူေတ၁၀ေယာက္ေလာက္အိမ္ကိုပို႔ထားတာမို႔သူေခၚလိုက္ေတာ့ခ်က္ခ်င္း၄ေယာက္ေလာက္ေရာက္လာသည္...
" ခ်စ္ေလးကိုအခန္းထဲျပန္ပို႔လိုက္...အခန္းျပင္ကိုမထြက္ေစနဲ႔...ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ထားလိုက္..."
"ဟုတ္ကဲ႔... "
"ေဖေဖ့..သားကိုဘာကိစၥအိမ္ထဲမွာပိတ္ေနရတာလဲ...ဘာမွလဲမလုပ္ထားဘဲနဲ႔ဗ်ာ...ဖယ္ေနာ္...မထိနဲ႔...ခင္ဗ်ားတို႔ကိုပါးပါးနဲ႔တိုင္ေျပာပစ္မွာ..."
" ေတာင္းပန္ပါတယ္သခင္ေလး...သခင္ၾကီးကိုယ္တိုင္သခင္ေလးကိုေစာင့္ၾကည့္ထားဖို႔အမိန္႔ေပးထားတာပါ..."
" ဘာ!!!!...ပါးပါးက..မျဖစ္ႏိုင္တာ...ပါးပါးကဘာလို႔..."
"ေအး..အခုသိျပီမို႔လား...မင္းကိုအျပင္ထြက္ခြင့္ပိတ္တာငါမဟုတ္ဘူး...မင္းပါးပါးဘဲ...လက္ထပ္ပြဲမေရာက္မခ်င္းအခန္းထဲကအခန္းျပင္မထြက္နဲ႔... "
