"ခ်စ္ေလး...အခ်စ္...ကိုယ့္ကိုၾကည့္စမ္း...ကိုယ့္အသံၾကားရလား...အခ်စ္... "
ဘာမွမျမင္ရဘဲေမွာင္မဲေနတဲ႔ေနရာၾကီးမွာတစ္ေယာက္ထဲဘယ္သြားလို႔ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္းစကားသံၾကားလိုက္ရတာမို႔လို႔ခ်စ္သခင္..ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လည္သြားတဲ႔အထိေနရာစံုလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္...ဒီအသံ...ဒီအသံကပါးပါးရဲ႕အသံမို႔လား...
" ပါးပါး...ပါးပါးဘယ္မွာလဲ...ခ်စ္ေလးေၾကာက္တယ္...ခ်စ္ေလးကိုကယ္ပါအုန္း.."
တုန္ယင္ေနတဲ႔အသံကိုထိန္းကာဂရုတစိုက္ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္သူ႔အသံကငိုသံပါေနသည္...ပါးပါးကိုေတြ႔လို႔ေတြ႔ငွားအရဲစြန္႔ကာေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္ေတာ့...အလင္းေရာင္ေလးေသးေသးေလးကိုျမင္လိုက္ရသည္...ခ်စ္ေလးဝမ္းသာသြားရကာ..အလင္းေရာင္ရွိတဲ႔အရပ္ကိုတဟုန္ထိုးေျပးသြားလိုက္မိသည္...ဒီအလင္းေရာင္အဆံုးမွာပါးပါးရွိေနေလာက္ပါတယ္ဆိုတဲ႔အေတြးနဲ႔တင္သူ႔ရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ေတအကုန္ေျပေပ်ာက္ကုန္သည္...
"ဟင္...ဒါကဘယ္ေနရာလဲ..."
ပါးပါးရွိေနမယ္ဆိုတဲ႔အေတြးနဲ႔ေျပးလာခဲ႔မိေပမဲ႔...တကယ္တမ္းေရာက္လာခဲ႔တာဂိုေထာင္အေဟာင္းတစ္ခုေရွ႕ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔သူမထင္ခဲ႔မိဘူး...
"မ...မဟုတ္ဘူး...အခ်စ္...အခ်စ္မင္းဘာမွမျဖစ္ရဘူး...ကိုယ့္ကိုၾကည့္စမ္း...ကိုယ့္ကိုၾကည့္လို႔...အခ်စ္...ကိုယ့္အသံၾကားတယ္မဟုတ္လား...ထူးစမ္းပါကြာ...အခ်စ္...အခ်စ္မင္းမေသရဘူး...ဖယ္စမ္း...သူ႔ကိုဘယ္သူမွလာထိဖို႔မၾကိဳးစားနဲ႔...ထိရဲတဲ႔ေကာင္ကိုငါကိုယ္တိုင္သတ္ပစ္မွာ...ဖယ္ၾက...အခ်စ္...အခ်စ္ကအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္...မေႏွာင့္ယွက္ၾကနဲ႔..."
ဝင္ရမလားမဝင္ရဘူးလားစဥ္းစားေနတုန္းဂိုေထာင္ထဲကေနပါးပါးအသံထပ္ၾကားရတာမို႔..ခ်စ္သခင္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာဂိုေထာင္ထဲေျပးဝင္လိုက္မိသည္...ဂိုေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ျမင္လိုက္ရတာပါးပါးမဟုတ္ဘဲ...ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္...ေသြးအိုင္ထဲလဲေနတဲ႔ေသးေသးေကြးေကြးေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုတစ္ျခားေကာင္ေလးကသူ႔ရင္ခြင္ထဲကေနတစ္ျခားလူဆြဲထုတ္သြားမွာေၾကာက္ေနတဲ႔အတိုင္း..တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႔ဖတ္ထားကာရွိဳက္ငိုေနသည္.ဘယ္သူေတမွန္းသိခ်င္လို႔မ်က္ႏွာေတကိုလိုက္ၾကည့္လိုက္ေပမဲ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမ်က္ႏွာေတကဝိုးတဝါးဝါးေတျဖစ္ေနတာမို႔..မ်က္လံုးေတကိုဖိပြတ္လိုက္ကာေနာက္တစ္ခါျပန္ၾကည့္ဖို႔လုပ္လိုက္သည္....
