Loving a Prince [Shuyin Trilogy]

Unexpected 4: Misery

Unexpected 4: Misery

 

(Ryen Eve’s POV):

Nakaupo ako ngayon sa tabi ng kapatid kong si Roises. It’s been more or less two months since Virenika was confined in ICU at ganun din ang paglala ng kondisyon nitong si bunso... Tulog si papa at nasa banyo si mama.

I stared at his face habang nakikinig ako sa tunog ng mga apparatuses na nasa loob ng room. Something’s wrong with the sounds... Hindi ko lang alam kung ano...

*dub-dub*

Kinakabahan ako...

Okay lang kaya siya..?

Paano kung—

*GASPS*

O________O

What the—

“R-Roises?!” My eyes widened!! “Roises!!!” Hinawakan ko ang kamay niya! “PAPA! MAMA! Si Roises!” I can’t believe this!

Nagising naman agad si papa.

“Bakit?!”

“He’s awake! Gising na siya, papa!” Tuwang-tuwa kong sigaw habang umiiyak.

Sh3t! Sana hindi ako nananaginip!

“Ano?! Gising na kapatid mo?” Mama ran towards us. “Roises! Salamat sa Diyos! Salamat at nagising ka!” We all held his hand habang nakangiti kaming nakatingin sa kanya. Nakatingin lang din siya sa’min.

He can’t say a word pero okay na yun. Ang mahalaga ay gumising na siya! ^______________^

*Creeaaakkkk*

Napalingon ka sa biglang pumasok. O.O

“Mr. And Mrs. Detarro!”

“Attorney? B-Bakit?”

“Si Rexodus...” Ang tanging sagot ni tito Roland, papa ni Virenika.

Bigla kaming kinabahan... Bakit..? Anung... Ano na naman ang nangyari...?

“B-Bakit? A-Anung tungkol kay Rexodus?” Tanong ni papa...

“Naaksidente siya. Bumaligtad ang sasakyan niya...”

WHAT?! Anung—hindi pwede!!

“ANO?!”

“Nasan siya?! Nasan anak ko?!” Tarantang sigaw ni mama...

“Emergency...Room...” Mahinang sagot ni tito—

“Ryen! Bantayan mo si Roises!” My mom is...crying...

“O-Opo...” And I realized...I’m crying too... “Diyos ko po...”

Sana wag Niyong kunin si Rexo... Please po... Please...

Matamlay akong umupo sa tabi ni Roises at mahigpit kong hinawakan yung kamay niya tsaka ako humiga... Ayokong makita niya’kong umiiyak. He’s awake... Sa wakas... Pero si Rexo naman yung...

*sniffs*

“Sorry, Roises ha... Nag-aalala lang kasi ako...”

*sniffs*

I felt his hand grip to mine...

Patuloy na lumabas yung mga luha mula sa mga mata ko. Why does life has to be this miserable and hard..? :’-{

*knock knock*

“Pwede ba’kong pumasok..?” I suddenly heard a familiar voice...