Waarom hij? ✅

12: ik slaap

'Tegen wie loop jij te schelden?' hoor ik zijn stem ineens aan de andere kant van de tent. Jezus ik schrik me dood. NEE wat doet hij hier. Ik kan het niet aan. De tent word open geritst en Daniel stapt naar binnen. Hij is nog steeds knap. NOA! Ik kan mezelf niet eens onder controle houden.

Oh ja hij zei wat. Antwoorden moet ik daarop. 'De betere vraag is waarom jij mij afluistert.' kaats ik terug. Hij grijnst en ploft op zijn luchtbed neer. Zijn arm raakt ondertussen de mijne. 'Ik hoorde je gewoon schelden tegen het niks.' legt hij me uit. Ik rol mijn ogen en ga in mijn slaapzak liggen. 

'No?' 

'Ik slaap.' 

Hij grinnikt.

'Waarom ging je weg?' 

Shit ik wist dat hij dat ging vragen. Helaas voor hem heb ik daar geen normaal antwoord op. 

'Ik ging de kerstman zoeken. Stil nu ik heb hoofdpijn.' 

'Jij met je kerstman. Morgen heb je vast nog meer hoofdpijn.' hoor ik hem nog mompelen. Snel sluit ik mijn ogen, want ik moet slapen. Dat gaat best makkelijk, want door de drank val ik langzaam weg. 

Ik open mijn ogen door de zon die de tent in schijnt. Het is een wonder dat mijn broertjes ons niet wakker hebben gemaakt. Ik wil me omdraaien, maar merk dan iets. Eerder iemand. What the fuck doet Daniel op mijn luchtbed. En wat doet zijn halve lichaam op mij. Het is hier echt heel klein, maar nog steeds. Doet hij dat in zijn slaap?

Zachtjes probeer ik Daniel van me af te krijgen, maar hij geeft niet mee. Dit gaat toch niet werken. Dus bedenk ik een betere optie. Schreeuwen. 

'Martins, Daantje, Daan!!!' 

Hij schiet overeind en knalt met zijn hoofd tegen de tent aan. Dan lijkt hij pas te merken dat hij een kater heeft opgelopen, want hij grijpt naar zijn hoofd en laat zich weer vallen. Gelukkig voor mij heb ik geen kater, want ik kan wel tegen wat drank. Lucky me. 

'Moest dat nou?' zeurt hij tegen mij. Ik grinnik en knik. 'Jij lag ineens boven op mij.' zeg ik. Hij kijkt van mij naar mijn luchtbed en weer terug. Zijn wangen worden rood. Ah wat cu-, vergeet wat ik dacht. Hij zoende gisteren nog met Milou. 'Eh sorry.' stamelt hij en hij draait zich om. Ik lach en loop de tent uit. 

Wonder boven wonder is er nog niemand wakker. Hoe laat is het eigenlijk? Ik neem maar plaats aan onze campingtafel, want ik ga niet terug die tent in. Daar is Daniel. Ik heb geen flauw idee wat ik nu moet doen. Doordat hij met Milou heeft gezoend wil ik hem eigenlijk slaan, maar dan zal ik ook mijn reden moeten uitleggen en dat lijkt me geen goed plan. Als ze niet hadden gezoend, dan was er niks aan de hand geweest. 

Een gefrustreerde zucht verlaat mijn lippen. Mijn rustige moment wordt onderbroken door Daniel die met zijn telefoon in zijn handen onze tent uit rent. Voor mij stopt hij. Dan duwt hij zijn telefoon in mijn gezicht. 'Het is 8 uur s'ochtends!' Ik rol mijn ogen en bekijk de achtergrond van zijn telefoon. Het is een selfie met Sophie. Hoe lief. 

Ineens klinkt er een geluidje en zie ik een berichtje. 'Leg haar uit waarom je het deed dan.' lees ik hardop voor. Meteen trekt Daniel zijn telefoon terug. Dat mocht ik dus niet zien. Hij typt wat terug en legt zijn telefoon dan omgekeerd neer. 'Waar ging dat over?' vraag ik nieuwsgierig. Hij wordt zenuwachtig, maar herpakt zich snel weer. 

'Waarom ging je gisteren op zoek naar de kerstman?' kaatst hij terug. Ik grinnik en haal mijn schouders op. Dat was het eerste wat in me opkwam om te zeggen. Weird, i know. 'Wacht ben je alleen gegaan?' vraagt hij dan ineens. Wat boeit hem dat hij was toch met wat anders bezig. 'Nope Quinn hielp me zoeken.' glimlach ik. 

'Gelukkig.' zegt hij meer tegen zichzelf. 'Jij was toch te druk.' mompel ik zacht tegen mezelf. Ik voel Daniel zijn blik op me branden. Hij heeft me toch niet gehoord. Dat kan niet. 'Sorry No, Ik-. Snel onderbreek ik hem en vul hem aan. 'Was te druk met Milou, ja dat weet ik.' en ik sta op. Snel weg hier. 

'Waarom ben je nou boos op me? Je hebt het recht niet om boos op me te zijn.' zegt Daniel als hij mijn arm pakt en me tegenhoud. Auw. Dat deed pijn aan mijn zielige hart. 'Je hebt gelijk Daniel. Ik ben boos, op mezelf. En laat me nu met rust, want ik heb geen zin om met je te praten.' zeg ik en ik ruk mijn arm los. Ik draai me om en loop weg van hem. Mijn ogen beginnen te tranen.

Waar moet ik nu weer naartoe gaan? Deze camping ken ik ondertussen goed, want we komen hier elk jaar. Al sinds ik kan lopen komen we hier. Altijd speelde ik met Sophie en Daniel. Ik zie het zo weer voor me. Tot we ouder werden en Sophie en ik alleen dingen gingen doen. Ineens weet ik waar ik heen kan gaan. Sophie en ik kwamen er vaak. 

Ik duw de bosjes opzij die ondertussen wel geknipt kunnen worden. Dan stap ik erdoor heen en zie het mooie plekje. Je ziet het meertje hier nog steeds en het gras is lekker hoog, waardoor het echt fijn ligt. De zonsondergang is hier echt goed te zien. Sophie en ik keken er vaak naar. Was Sophie maar gewoon mee. Helaas moest ze zich laten aanrijden door een 'oude tak' zoals zij het noemde. 

De woorden die Daniel net zei spoken door mijn hoofd. Hij had het trouwens fout. Ik heb wel een reden om boos op hem te zijn. Hij nam me mee en liet me toen de hele avond achter met Yara, Quinn en Stan. Ze waren heel aardig en ik kon het goed met ze vinden, maar toch. Hij heeft geen woord tegen me gezegd. Ik praat mezelf aan dat ik boos op hem ben daardoor, maar ik haat het gewoon dat hij met Milou heeft gezoend. Dat beeld ga ik nooit meer uit mijn hoofd krijgen.

'No?'