The Other Side of Spykie (Sebastian Series #3)

Chapter 12

Chapter 12

Date

"Where are we going?" I asked, slightly nervous yet excited.

Nervous because what if someone will see us? Baka mamaya ay dalhin niya ako sa public place like restaurant or something na maraming tao and I don't want that to happen, not because kinahihiya ko siya. To be honest I'm actually grateful and happy because I'm with him. Ayoko lang talagang may makakita sa'ming ibang tao na kaming dalawa lang dahil sigurado akong makakarating agad 'yon kay mamita.

I'm sure she will get angry, dati pa man simula ng pinagsundo kami ni Vince ay never niya akong pinayagan na mag date sa ibang lalaki, she wanted to make sure that vince is the only man for me and I should only love him.

Pero alam naman natin na hindi natuturuan ang puso, hindi natin pwedeng diktahan ang puso natin kung sino ba ang taong pwede nating mahalin. Because love is what we feels, kusa nalang natin mararamdan na mahal na pala natin ang taong 'yon ng hindi natin namamalayaan. Kusa itong dumadating, kusang itong tumitibok at kusa niyang sinisigaw ang pangalan ng taong mahal natin.

"You're not familiar with this route?"

I shook my head, masyadong mapuno ang lugar na tinatahak namin. Wala din akong sasakyan na napapansin na dumadaan. Malayo na ito sa hideout namin.

"Nope. Where are we going ba?" I ask, slightly curious.

"You will see later but don't worry I won't take you to public places." Gulat akong napatingin sa kanya, para bang alam nito ang nasa isip ko. Alam kong ikwenento ko sa kanya lahat ng hinanakit ko kay mamita pero I never mentioned him about Vince and the arrange marriage. So maybe he's just worried about those people who might see us together.

"As much as I want to take you in public places, I can't. People might see you and there's a possibility they take you a photo and upload it in social media. At baka makita pa ni mamita mo na wala ka naman talaga sa province nila Pila, I'm sure magtataka siya. So I can't risk your safeties, I hope you understand." He added making me smile. Why does he need to be so perfect?

Isa sa mga katangian na gustong gusto ko kay Rash ay 'yong pinag iisipan niya talaga ng mabuti ang isang bagay bago gawin ito. And that's make me like him even more. All of his action is all calculated.

Ilang minuto pa ang lumipas bago pumasok ang kanyang sasakyan sa isang malaki at lumang gate. Mahahalata mong luma na ito dahil narin sa mga bakal na natanggal at kinakalawang nadin ito.

Habang tinatahak namin ang maputik na daanan ay nananatiling nakatingin lang ako sa labas ng bintana.

I couldn't help but to mesmerized. All I can see are vast green bermuda grass and grown exotic trees. It's really looks so beautiful. He knows me so well, alam na alam niyang mahilig ako sa mga ganitong klaseng lugar... 'yong tahimik at mapayapa.

Hindi nagtagal ay huminto ang kanyang sasakyan at mabilis naman siyang bumaba para pag buksan ako ng pintuan.

"Thanks..." I mumbles while avoiding his gaze.

"No probs, hintayin mo muna ako dito may kukunin lang ako sa likod ng sasakyan. Sandali lang ako." Tumango ako at hindi ko mapigilan na hindi ngumiti.

Hindi naman niya kailangan pang magpaalam sa'kin. Ang lapit lapit lang naman ng back compartment niya.

I look at him when he stops infront of me, he was holding two paper bags.

"Let's go?" He asked.

"S-Sige..." Giit ko at sumunod sa kanyang likuran, nakailang hakbang palang ako ng tumigil ito sa paglalakad at mabilis na humarap sa'kin.