《Έναν έμορφον χορόν 》

13ο - 1908 μέρος ε'

Η ιστορία συνεχίζεται παρακάτω...

- Εμίρ Καλχάν  [ Νίκος Ψαρράς ]

-  Αρντά Τσοπέρκογλου [ Νίκος Αναδιώτης ] 

          Ο δρόμος ήταν ατελείωτος και ο ήχος από τις ράγες του προκαλούσε πονοκέφαλο. Λίγο οι Νεότουρκοι, λίγο το ότι έχασε τη δουλειά του, λίγο το γεγονός ότι δεν λάμβανε εδώ και μια εβδομάδα απάντηση στα γράμματα που έστελνε, είχαν μπερδευτεί όλα μέσα στο μυαλό του. Κανένας δεν γνώριζε για την άφιξή του. Μόνο η Ελισσώ διαισθανόταν πως κ]θα επέστρεφε σύντομα ο αγαπημένος της. Είχαν χωρίσει καιρό τώρα αλλά δυστυχώς ακόμα δεν είχε ξεφύγει από το μυαλό της εκείνη η τελευταία μέρα που έμειναν μαζί. Ο Ιεροκλής είχε πολλές σκέψεις στο μυαλό του. Τα χέρια του ίδρωναν από την αναμονή και το στομάχι του γέμιζε πεταλούδες όταν την σκεφτόταν. Ακόμα και τώρα. Μπορεί να ήταν άνδρας, ενήλικας και σοβαρός αλλά ακόμα έκανε σαν έφηβος όταν την έβλεπε. Η αγάπη του για εκείνη δεν είχε κατασταλάξει. Όταν αγαπάς κάποιον, τον αφήνεις ελεύθερο λένε, για να κάνει ο,τι θεωρεί καλό για εκείνον. Ο Ιεροκλής την άφησε για να μπορέσει να ζήσει εκείνη τη ζωή της. Για να μην δυστυχήσει ούτε η γυναίκα που αγαπά, αλλά ούτε και ο αδερφός του που την παντρεύτηκε. Γνώριζε πολύ καλά ότι ο Σωκράτης ήθελε να κάνει παιδιά και να ζήσει σε μια φυσιολογική οικογένεια και σε ένα ευχάριστο περιβάλλον. Για αυτό το λόγο τα έκανε όλα. Μέσα του το μετάνιωνε σιγά σιγά που δεν το έκανε νωρίτερα όμως και εκείνος άνθρωπος είναι. Ήθελε να έχει για τον εαυτό του την γυναίκα που αγαπά και που ερωτεύτηκε.